Dýravinurinn - 01.01.1916, Qupperneq 19

15
strax þegar ég fór að tala við karlinn, kemur tíkin, Rósa, og flaðrar upp um
mig. Hafði hún legið þar afsíðis, en þekt málróminn minn. Við urðúm
báðir liissa á þvi, hvað tikin var minnug, og hlógum mikið að því, að hún
skyldi þekkja málróminn og mig á eftir fyrr en hann hefði gert. Húsmóð-
irin á hænum var hin sama, en hún þekti mig ekki heldur.
Ilundar eru mjög vitrir og vænir í Skotlandi. fig kann margar sög-
ur af þeim þaðan af eigin reynslu, sem ég lieiði ekki trúað, ef aðrir liefðu
sagl mér þær, en ég aldrei kynst þessum hundum.
jÍTrimbill6.
I’egar ég gegndi fjármensku i Þingevjarsýslu var það eitl kalda vor-
ið, að ég álti i mildu slríði með lambærnar, einkum þær tvilemhdu. Þeirra
á meðal var ein, sem hét Hnola. Ilún átti ljómandi falleg lömb, hvíta gimh-
ur og margulan hrút. Þegar lömbin stækkuðu, var enn gróðurlaust, svo
ég varð að gefa þeim. Var það einkum Gulur litli cr gekk frekt eftir matn-
um og lærði lljótl að éla brauð. hig kallaði hann Gimbil, hann lærði að
þekkja nafn sitt og kom þá ávalt er ég kallaði á hann og það stundum
íangar leiðir. Hann var mjög keipóttur.
Lömbunum var fært frá um vorið, og bæði komu þau af Ijallinu
um haustið. Gimbill var laglegur skuddi og þá alveg hællur að keipast.
Rað var einn dag nálægl miðjum vetri, að ég rak féð lil beitar og
dreifði því upp á bratta brekku. Drenghnokki var með mér á ellefta ári.
lJegar féð var í þann veginn að vera all farið að krafsa, sá ég hvar slóðu
nokkrar Idndur á mel neðarlega í hrekkunni, bað ég þá drenginn að hlaupa
þangað og víkja þcim upp í rindann fyrir olan. Drengurinn gerði þctta, en
rak kindurnar heldur hart og sló hendinni þrisvar sinnum ofan í malirnar
á öftuslu kindinni og sá ég að það var Gimbill. Drengurinn hljóp svo til
baka. Gimbill horfir á eftir honnm um stund, hleypur síðan á stað, hend-
ist ofan melinn, nær drengnum í fönn þar lýrir neðan, rennir sér aflan á
hann, skellir honum um og hnoðar hann af mikilli áfergju i fönninni. Eg
varð að hjálpa drengnum, og varð alveg liissa, því að Gimbill hal'ði aldrei
sýnt sig í þessu fyrri. Eftir þelta mátti Gimbill aldrei sjá piltinn án þess
að renna sér á hann, skella honum niður og hnoða. Eg gat því aldrei
lálið drenginn reka féð, ef Gimbill var með, eftir þetta. Aldrei gerði Gimb-
ill neitt ilt af sér við aðra. Á bænum var stúlkukrakki minni en dreng-
urinn, hún gat rekið Gimbil hiklaust.
Gimbill kom af fjallinu veturgamall, var þá fallegur sauður orðinn
og var ]>á látinn sigla með kaupfélagsfé lil Englands. En ekki hafði hann
þá gleyml óvini sínum, því strax og hann kom auga á drenginn um hauslið
hélt hann uppteknum hætti.