Dýravinurinn - 01.01.1916, Blaðsíða 25

21
vandist á að éta ýmsan mannamat, Var hún í sérstöku uppáhaldi hjá okk-
ur krökkunum. Hún var oftast tvilembd og gekk með lömbin á sumrum.
Aldrei þurfli að relca hana á fjall, því hún fór jafnan sjálf eftir að búið var
að rýja hana. Það var eins og hún vissi, að þá væri sér óhætt að fara.
Á sumrum liélt hún sig á sömu slóðum, á svo nefndum Gilsárdal. í göng-
um á haustin var ómögulegt að ná Bildu, þvi hún forðaði sér jaínan i gljúf-
ur við Gilsá og varðist þaðan hundum og gangnamönnum. Var ekki feng-
ist um það, því að Bilda skilaði sér til bygða þegar henni sýndist, og mátli
þá eiga víst, að hríðar væri von.
Vorið 1877 fluitist faðir rnitin búferlum að Stefánsstöðum i Skrið-
dal. Bilda var þá 8 vetra gömul. Ilún var rekin ásamt öðru fé að Stefáns-
stöðum. Fór hún svo þaðan um vorið á gömlu slóðirnar sinar i Gilsárdal.
í göngutn um haustið kom Bílda ekki til skila, og þólli líklegt, að hún
mundi fara niður að Hafursá, þar sem hún hafði alið allan aldur sinn.
Leið nú í'ram um veturnætur. Þá var það einn morgun, er menn vöknuðu
á Stefánsstöðum, að jarmur heyrðist af baðstofuþakinu. Var farið að gæta
að, og var Bilda þar komiu. Hljóp hún með okkur krökkum inn í búr og
fekk góðan árbita. Hafði hún lagt leið sina yfir fjöll og dali og þurfti að
fara yflr eina stórá, lil þess að ná til gömlu kunningja sinna.
Þetta dæmi sýnir Ijóslega, að Bílda heflr þekt fólkið og metið meira
trygð við það en staðinn, sem hún var alin upp á.
ISTí öin gsverk.
Ég var eitt sinn vortíma við vefnað á bæ nokkrum. Á kvöldin,
þegar ég hafði lokið dagsverld nhnu, gekk ég mér til skemtunar um túnið,
sem þá var að gróa. Komst ég þá að því, að máríuerla hafði bygt hreiður
sitt á mæniásnum i einu fjárhúsinu. Dálítið stykki af þakinu hafði fallið
inn, var því gat á þakinu. Hafði máriuerlan leitað skjóls þar. Börn voru
mörg á bænum, og lét ég þau ekki vita af fundi mínum. En einn morgun,
þegar ég kom út, sá ég máríuerluna á nefndu fjárhúsi. Var hún þá mjög hníp-
in og óróleg. Kom mér þá til hugar. að krakkarnir hefðu fundið hreiðrið
og eyðilagt það. Um kvöldið fór ég að líta eftir hreiðrinu og sá, að það
hafði verið rifið niður, og láu hálf fiðraðir ungar dauðir hingað og þangað
um húsið og sundur tættir. Höfðu krakkarnir fundið hreiðrið og leikið það
þannig.
Máríaerluna sá ég ekki fromar, og gæti ég trúgð þvi, að hún hefði
dáið úr sorg.
Vildi ég óska, að börn, sem lesa þessa sögu, festu hana sér í minni
til viðvörunar.
Jón Gíslason, Vopnafirði.