Dýravinurinn - 01.01.1916, Blaðsíða 38

í leitirnar réðust gamlir fjallkóngar og aðrir athugulir menn, sem
kunnir voru að því, að ana ekki að neinu verki liugsunarlaust.
Eftir fyrstu leitarmönnunum barst það út, að þeir hefðu heyrt óvana-
leg hljóð eða ýlfur undir Útburðarsteini. En Útburðarsteinn vissu allir, að
var nálægt fornum alfaravegi og ílestir kunnu margar sögur frá honum, er
þjóðtrúin hafði skapað á umliðnum öldum.
Þessu höfðu þó leitarmenn
lítinn gaum gefið, þeir sem
þózt hötðu heyra hljóðin, enda
hafði gamli fjallkóngurinn sagt,
að það myndi hafa verið frá
þeirri lágfæltu; hún ætti heima
á þessum stöðvum. Það var
ekki fyr en kom fram í bygð
og farið var að lala um þessi
hljóð, að gamli fjallkóngurinn
lét á sér skilja, að þelta gæti
verið útburðarveinið gamla,
þótt langt væri liðið síðan menn
liefðu lieyrt það. En það sagð-
ist hann muna, að faðir sinn
sálugi, sem lengi hafði verið
fjallkóngur, hefði sagt sér, að
oft hefði hann heyrt til útburð-
arins undir Útburðarsteini, og
væri þvi ekkert trúlegra en það,
að útburðurinn væri enn við
líði. Þessu virtust eldri menn
trúa, einkum þó konur, en
yngri menn töldu líklegra að
það^myndi hafa verið tóugagg.
Að lokum, eftir allar leitirnar, varð flokkaskifting slór og ákveðin.
I öllum leitunum höfðu altaí einhverjir heyrt þessi undra-hljóð, og sögðu
allir, sem þózt höfðu heyra þau, að ekki hefði þau líkst neinu vanalegu
lóu-gaggi, heldur hefði þau verið gagntakandi ámátlegt hljóð, sem aðeins
hefði heyrst einslaka sinnum og misjafnlega langt á milli þess. En enginn
sá neitt, enda leitum svo hagað, að farið var oftast að skyggja, þegar leit-
armenn komu í námunda við Útburðarstein. Þar sem þelta var nú orðin
einskonar þjóðsaga, virtist trúin á hana verða hállblandin.
Þá var það einn maður öðrum fremur í sveitinni, sem orðrómur
þessi virtist hafa áhrif á.