Dýravinurinn - 01.01.1916, Qupperneq 48

44
Flelikur og' HLöttm*.
7Á E GAH ég var barn, álli faðir ininn tvo forustusauði, annan ílekkótl-
Jzr an, hinn höltóttan. Voru |)eir nefndir Flekkur og Hötlur. Þeir vóru
jafngamlir, og urðu fylgiflskar og vinir strax og skildu aldrei í tíu ár. Eg var
þeim jafngamall, svo fyrir það get ég ekki sagl söguna af þeim, af eigin
reynslu, nema seinni partinn. En það var mikið lalað um þa sauði, lifs og
liðna. Flekkur fékk enn meira lirós, því hann var lleiri kostum húinn.
Vilið reyndist svipað, en þrekið mikið meira í Flekk. Hann var hár, með
lítinn kvið, og æíinlega magur; en Höltur aftur jafnan feitur.
Þeir voru iðuglega samhliða i rekstri, Höttur þó oftar á undan þegar
gott var; en þegar snjór var kominn svo djúpur, að þeir gátu ekki vaðið,
þá tók Flekkur við og stökk eins og ööfrungur. Þá fór hann viðstöðu-
laust, stundum heinl i veðrið í verstu slórhríðum, og þá sýndi hann svo
mikið þol og dugnað, að faðir minn sagðist aldrei hafa séð eða heyrt getið
um annað eins, var hann þó húinn að vera yíir fjörutíu ár við fé, og liafði ált
marga góða sauði, en engajafnoka Flekks. Það kom aðeins einu sinni fyrir
að hann yrði lúinn dálítið, hann var þá níu eða tíu vetra, þá komu óvana-
legar hríðar á auða jörð að hausldegi, svo alt lór í kaf, en féð var frammi
i heiði. Þó lókst að reka það á einum degi heim undir bæ. Faðir minn átti
um áttatíu sauði, þegar þetta var; hann álti þá fjóra sauði aðra, sem voru
framrækir og valdi hann þá lil að reka á undan, svo var hitt féð rekið á
eftir. Flekkur fór undir eins á undan, því snjórinn var svo djúpur að ekki
var hægt að vaða nema fáa faðma á hæslu melum. Hinir sauðirnir urðu
þreyttir, áður en komið var hálfa leið; svo það varð að láta þá alla aft-
ur í hópinn og taka aðra; en Flekkur hafði þol og dugnað til að komast
alla leið. Eg heyrði föður minn segja það við gesli sína, að sér hefði ekki
komið til hugar, að komast alla leið þann dag. —
Sauðir þessir fæddust á koti sem Krossavikursel heitir, við Orma-
lóns-fjallgarð i Þistilfirði; lömbin voru rekin í afréttina. Sumarið var kalt
og gras illa sprottið, svo hey voru lítil um haustið, faðir minn varð þvi að
farga mögrustu lömbunum. Flekkur var einn af þeim, svo hann var teldnn
til slátrunar, en þá sá faðir minn, hve allar hreyfingar Flekks voru fjörug-
ar og augun fögur og greindarleg, svo hann var látinn lifa, og laldi faðir
minn það síðar sér mikla heppni.
Árið eftir flutti faðir minn að Flaulafelli. Allar geldkindurnar voru
reknar til sumarhaga inn með Svalharðsá. Á haustin voru gangnamenn
ekki skapgóðir við Flekk og Hött, þvi þeir hömdu þá aldrei í hópnum, en
sjálfir komu þeir heim, þegar þeim sýndist.
Það var slöðugur vani Flekks og Haltar að liggja fram við dyr á