Heimilisblaðið - 01.10.1948, Side 26

186
HEIMILISBLAÐIÐ
Vii) kyrtilfald kardinálans
Framhaltissaga eftir Stanley J. Weyman
— Ekki liarðar en á yfirsjóinim ríks manns,
svaraói liann mildilega um leiiV og liann
strauk kettinum. Þér getiiV veriiV viss um
|>að, herra de Berault. Langar ySur til að segja
nokkuð fleira?
— Einu sinni gerði ég yðar hágöfgi greiða,
sagði ég fullur örvæntingar.
— Sú skuld hefur verið greidd, svaraði
hann, —- oflar en einu sinni. En þólt svo hefði
ekki verið, liefði ég ekki séð ástæðu til að
veita yður viðtal.
— Konungurinn! hrópaði ég og grcij) eftir
hálmstráinu, sem liann virtist rétta mér.
Hann hló við, ómannúðlegum en stillileg-
um hlátri. Grannleitt andlit lians, svart yfir-
skeggið og gráýrótt liárið, gerðu svip lians
ólýsanlega slægvizkulegan.
— Ég er ekki konungurinn, sagði hann.
Þar að auki er mér sagt, að þér liafið þegar
drepið sex menn í einvígum. Þér skuldið því
konunginum að minnsta kosti eitl mannsHf.
Það verðið þér að borga. Frekari umræður
eru óþarfar, herra de Beraull, hélt liann áfram
kuldalega, sneri sér undan og lók að safna
saman ýmsum skjölum. Lögin verða að
hafa sinn gang.
Ég hélt að hann væri í þann veginn að gefa
lautinantinum merki um að fara burt með
mig, og ég fann kaldan svitann sjirelta út á
baki mínu. Ég sá gálgann, fann fyrir snör-
unni. Að andartaki liðnu mnndi allt verða
um seinan.
— Mig langar lil að biðja yður bónar, stam-
aði ég í örvæntingu minni, -— ef yðar hágiifgi
vildi lala við mig einslega.
— Til livers? svaraði hann um leið og hann
sneri sér við og leit á mig með kuldalegri
vanþóknun. — Ég þekki yður — fortíð yðar
allt. Það getur ekkert golt af því leilt,
vinur minn.
— Ekkert illt heklur! hrópaði ég. — Ég er
hvort sem er á grafarhakkanum, yðar há-
göfgi!
Það er satt, sagði hann hugsandi. En
samt virlist hann hika, og lijarta mitt barð-
ist ákaft um. Að síðustu leit hann á lautin-
antinn. - Þér megið fara, sagði liann stutt-
ur í spuna.'— Nú, hélt hann áfram, Jiegar laut-
inantinn var farinn og við vorum eftir einir,
livað vakir fyrir yður? Segið fljótt, það sem
yður liggur á hjarta, og umfram allt, reynið
ekki að blekkja mig, herra de Berault.
En þótl mér byðist nú tækifæri, þar seni
ég var einn með honum, leið mér svo illa
undir nístandi auguaráði hans, að ég gat ekki
komið ujij) nokkru orði og stóð klumsa framini
fyrir honum. Ég býst við, að lionum hafi
fallið það vel í geð, því andlitsdrættir hans
milduðust.
Jæja, sagði hann. Er yður ekkerl fleira
á höndum?
— Maðurinn er ekki dáinn, tautaði ég.
Hann yppli öxlum fyrirlitlega.
— Hvað um það? sagði liann. Það var
ekki það, sem þér ætluðuð að segja við mig!
— Einu sinni bjargaði ég lífi yðar hágöfgi,
stamaði ég eymdarlega.
Ég hef þegar viðurkennt það, svaraði
hann með hinni mjóu og livössu rödd sinni.
Þér hafið getið þess áður. En hins vegar
hafið þér bundið endi á sex mannslíf, sem
ég veit um, lierra de Berault. Þér liafið lif-
að sem fantur, oflátungur og fjárhættuspilari.
Þér, sem eigið |)ó fjölskyldu! Þér ættnð að
skammast yðar. Kemur yður það svo á óvart,
að þannig er komiö fyrir yður, sem raun