Heimilisblaðið - 01.01.1952, Blaðsíða 8

4
gegnum stóran fenjaskóg, er
hann varð að höggva sér leið
um, og eftir ennþá hættulegra
klifur upp bratta fjallshlíð,
komst liann að lokum til liell-
isins. Frá ómunatíð hafði hell-
ir þessi verið nokkurs konar
kirkjugarður, enda var þús-
undum af höfuðkúpum lilaðið
upp meðfram veggjunum.
Hellirinn var fullur af fólki,
er vaggaðist fram og aftur í
hrifningu, meðan það tók und-
ir særingaþulurnar með töfra-
mönnunum. Lengst inni í hell-
inum stóð æðstipresturinn
Mauae, skæðasti óvinur Dami-
ens. Hann var aðfluttur til
Hawai, eins og presturinn, var
ættaður frá Vestur-Indíum og
hafði verið rænt þaðan, var
kolsvartur á liörund, tannlaus,
eldgamall, samanskroppinn og
geðillur.
Mauae hélt á hvolpi í hend-
inni, sem nýlega var búið að
deyða. Hann lét blóðið úr
hvolpinum drjúpa ú eittlivað,
sem lá á gólfinu, á meðan liann
þuldi hinar óhugnanlegustu
bölbænir. Þegar Damien liafði
vanizt myrkrinu í hellinum, sá
hann, að á gólfinu var brúða
í eðlilegri mannsstærð, og liún
líktist honum í andliti. Sam-
kvæmt fornri lijátrú átti þeim,
er brúðan líktist, að verða allt
til bölvunar. Damien sá, að
liér var annað hvort að
hrökkva eða stökkva. Tækist
Mauae að Iirinda áformum
sínum í gegn, mundu engir
hinna innfæddu þora að um-
gangast séra Damien. Kirkj-
urnar yrðu rifnar niður, og
kristniboðsstarfið lagt í rústir.
Damien treysti á tæpasta
vaðið. Hann braut sér leið
gegnum hálftrylltan mann-
fjöldann og hrasaði um
hauskúpurnar í blóði og inn-
volsi fórnardýrsins. Örstuttri
stundu seinna stóð hann fyrir
framan Mauae, reif af hon-
um hvolpinn og þeytti honum
burtu. Svo greip liann brúð-
una, er táknaði hann sjálfan,
og byrjaði að rífa hana í
sundur.
Það varð dauðaþögn í hell-
inum. Töframennirnir og
galdralæknarnir urðu ösku-
gráir í framan af ótta. Þetta
höfðu þeir aldrei lifað fyrr.
Allir bjuggust við að guðinn
mundi í reiði sinni refsa þess-
um djarfa presti, þeir liéldu
að minnsta kosti að elding
mundi drepa hann í nærveru
þeirra, eða þá að eldspúandi
dreki réðist inn í liellinn og
gleypti hann lifandi.
En ekkert af þessu skeði!
Damien reif brúðuna alla í
sundur og tróð hana undir
fótum sér. Svo fór hann að
tala. „Þarna getið þið séð,
livað guðir ykkar eru reiðir!“
sagði hann. „Nú skiljið þið ef
til vill, live heimskuleg öll
þessi hjátrú er! Skiljið þið
ekki, að Mauae er bara svik-
ari?“
Töframennirnir urðu lirædd-
ir og bjuggust við að guðirnir
mundu grípa til sinna ráða.
En Damien lagði rólega bless-
un sína yfir þá, gekk síðan
út úr hellinum og fór heim
í kofa sinn og lagði sig til
svefns. Frá þessari nótt voru
völd töframannanna úr sög-
unni í öllu Punahéraði. Guð
hvíta prestsins var sterkari en
allur heiðindómur.
Damien lifði nú hamingju-
HEIMILISBL

elsk
sömu lífi, var virtur og
aður af hinum innfæddu,
það fylgdi honum blessuö °r
lieppni í kristniboðsstarf1111^
Þrátt fyrir æsku sína, 'jr
liann sem faðir í liéraði 81111
ekki aðeins andlega, hel^11
einnig í veraldlegum efu1111
Þess vegna varð sú ákvÖrðu1
er hann tók, býsna nierkik'
en liann endaði líf sitt,
sei11
emn af mestu píslarvott111
kristninnar. .
Kaþólski biskupinn í
urhöfum kallaði alla PreS ,
sína saman til ráðstefuu
Honolulu. Meðal annars ^
rætt um hið óhugnanley
eyj'
ástand, er ríkti á Molokat
unni, þar sem hinir
holds'
veiku dvöldu. Þessi
leg1
sjúkdómur hafði breiðzt 111 J('
út á meðal Suðurliafsbúa, e
stjórnarvöldin sáu ekki 3,1
að ráð vænna en að safna b*
um holdsveiku saman á ákv^
inni eyju, þar sem þeir 1,r
að öllu leyti að sjá uin
sjálfir. Ekkert heilbrigt 0
latk11'
— hvorki embættismenn,
itaf
ar, lijúkrunarkonur eða PreS ■
— þorðu að dvelja á eyjuU
af ótta við að smitast af SJ <
ðu Jt
dómnum. Hinir sjúku uT°^g\.
sjá um sig sjálfir — og 1 ,
okai var sannarlegt helvltl
jörðu. jj,
Holdsveikin var ólæknal1 ^
Sá, sem fékk sjúkdóniinn,
dæmdur til að rotna liÖu .
S>’
hann lét lífið eftir l,rJ .•
legustu þjáningar í þrJu. g;
fjögur ár. Veikin kyrJ ^
venjulega þannig, að utljA^
varð tilfinningalaus og ka ^
Svo rotnaði lioldið og dlllt g;1
Að lokum datt liöndin af
fóturinn. Þegar útlimurin11
var