Heimilisblaðið - 01.01.1952, Blaðsíða 23

ÖEIMILISBLAÐIÐ
19
Fyrsti kapítuli.
QAMLI bær, þú ert ekki
Diiki ls virði, sagði Harry
9c.s7ry. Þú hefur aldrei fram-
hvaemt ueitt, og þú munt aldrei
^amkvæma neitt. Fjandinn
hiv3i mig, ef þú ert ekki tölu-
'ert líkur mér!
^annig mælti Destry, um
leið og hann gekk út úr dyr-
l|llam á First Chance og liall-
sér upp að einni af grönnu,
'estnöguðu stoðunum, sem
stvrktu skárisið fyrir framan
'eitingahúsið. Framundan hon-
l'ri1 lá aðalgatan í bænum
/lam, er lilykkjaðist eins og
8Íaöga og hvarf brátt úr aug-
S^t1- Nafn sitt hafði bærinn
£
^e,ígið fy rr á tímum, þegar
aim var lítið annað en verzl-
0g veitingahús á vega-
í^tum, ), ar sem kúrekar áttu
ö um frá austri og vestri,
"hri og norðri. Og þegar þeir
^tu frá öllum þessum heims-
slr 1
um, var mót þeirra oft
atinig, að orðið „Wham“! átti
el þar við. Bærinn hafði svo
a>-ið 0jT vaxið, og hann óx
töðngt, því alltaf bættust
estamangarar við í liópinn, og
, r % r
°" tíðum mátti sjá langa
aiUeykis]est, allt að því sextán
. úldýr draga stórhjólaða flutn-

gav
ast
agna frá Wham og rog-
uPp rykugt halllendið í
|liUa til gullnámanna í Krist-
1 ^iilluni.
j^haru hafði samt ekki vax-
^^að ört, að Destry gæti ekki
^ "zt með vexti bæjarins.
n ^l,tl seymdi uppdrátt af lion-
1 liuga sér. Hann þekkti
ert auglýsingaspjald og
fr-l1ll'na kak vi® spjöldin, allt
járnsmiðnum að lögfræð-
HEFND FANGANS
Framhaldssaga eftir Max Brand
ingnum, því Destry hafði vax-
ið með lionum. Hann liafði
rótað með berum tánum í
heitri mold aðalgötunnar;
hann hafði slegizt á auðu hús-
lóðunum, og margt húsið og
mörg verzlunin hafði risið, þar
sem fyrrum var leikvöllur
bernskuleikja hans. En eina
stjarnan í kórónu Harry Des-
try, eini gimsteinninn í pyngju
hans, og eina sigurljóðið í sögu
hans, var það, að hann slóst
og bar ætíð sigur úr býtum.
Hann barðist ekki vegna
peninganna, ekki vegna frægð-
arinnar, heldur eingöngu vegna
bardagans sjálfs. Hann notaði
hnefana og féll aldrei fyrir
þeirri freistingu að beita hníf
eða marghleypu, því hann
vissi, hvað hann mátti bjóða
sér. 1 hans augum átti Wham
ágætlega við sem bæjarnafn,
það gaf í skyn hans eigin
skapgerð, og honum þótti eins
vænt um bæinn og hann virti
hann lítils.
Þegar hann hafði skoðað sig
um stundarkorn, tók liann eft-
ir nýju þaki, sem var ómálað.
Hann flýtti sér niður götuna
til að athuga þessa nýju bygg-
ingu. Hann var tæplega kom-
inn fyrir fyrstu bugðuna á veg-
inum, þegar hann rakst á
Chester Bent.
— Hver fjárinn! Er þetta
ekki minn ástkæri, Chet litli
Bent, í nýjum fötum á leið-
inni í sunnudagaskólann eins
og í gamla daga! Hvað er að
frétta? Hefurðu látið snyrta
litlu, mjúku hendurnar þínar?
Chester Bent var alls ekki
smávaxinn maður. Hann var
meira að segja nokkrum tomm-
um hærri en Destry, og gat
þess vegna litið niður á hann,
en þar að auki var hann tutt-
ugu og fimm pundum þyngri.
En á sínum yngri árum hafði
liann komizt óþyrmilega í
kynni við hnefa Destrys. Það
liafði þó síður en svo verið
auðvelt að sigra Cliester Bent,
því undir liinni hæversklegu
mýkt hans var falin allmikil
orka, og bak við stöðugt brosið
lá sterkur vilji. Þrisvar mætt-
ust þeir. Tvisvar skildust þeir
með blóðrisa hendur, en í
þriðja skipti börðust þeir lijá
sundlauginni og Chester haðst
griða. Þegar Destry liafði
þannig borið sigur af hólmi,
skipti hann sér ekki framar
af Chester, og liann varð einn
þeirra, sem Destry talaði við
með ofurlítilli kaldhæðni í
röddinni.
Það hafði engin áhrif á
Destry, þótt Chester Bent væri
að verða mikill- maður í bæn-
um, þar sem hann átti verzl-
un og tvö liús og reyndi auk
þess að gerast hluthafi í námu,
er virtist þó gefa vafasaman