Heimilisblaðið - 01.01.1952, Síða 16

12
HEIMILISBLAÐIP
Hönd hennar titrnöi, þegar
hún rétti hana fram

Axel Jakobsen
TILBOÐ MERKT
/"< R AUTURINN var ennþá
viðbrenndnr. Það leit út
fyrir, að Sveinsína teldi það
skyldu sína að matreiða "raut-
inn þannig.
Jens Ólafsson liafði verið í
ágætu skapi um morguninn, en
strax og hann lét fyrstu graut-
arskeiðina upp í sig formyrkv-
aðist svipur hans. Hann sötr-
aði hátt meðan hann át bruna-
skófirnar. Það mátti merkja
þjáningardrætti á andliti hans.
Það var auðvelt fyrir konu að
gera manninum lífið súrt, ef
hún lagði sig fram.
Það var annars óskiljanleg
breyting, sem orðið liafði á
Sveinsínu upp á síðkastið. Ein-
mitt þegar Jens var kominn
að þeirri niðurstöðu, að hann
liefði loksins hremmt ráðs-
konu, er var að lians skapi,
hrundu allar lians skýjaborgir.
Hin óviðjafnanlega Sveins-
ína var orðin að dæmalausri
subbu. Áður hafði allt verið
í röð og reglu á heimilinu, en
nú var það þveröfugt. Heim-
ilið var orðið að ruslakistu.
Þar var enginn lilutur leng-
ur á sínum stað. Jens vantaði
tölur á föt sín og buxur. Mat-
urinn var auk þess óætur,
kaldur og ólystugur á allan
hátt.
Og jafnvel andlit Sveinsíi>u
hafði breytzt. Alúð og UIU’
hyggja, er hafði auðkenu1
framkomu hennar frá þvl
fyrsta, hafði vikið fyrir dxn>a'
lausum kulda og hirðuley81-
Það fór hrollur um Jens, er
hann íhugaði þessa breyting11.
Hann þarfnaðist skilning8 °£
alúðar. Hann var þreyttur
ir að hafa staðið í verzlUI1’
inni allan daginn við að af'
greiða misjafnlega geðgóð'1
viðskiptavini. En þetta var
orðið óþolandi ástand.
— Vill kaupmaðurinn fa
kaffið?
(Já, já, liún sagði: -— KauP
maðurinn. Og það var slíkur
tónn í röddinni, eins og hu
væri að ávarpa sjálfan kuU
unginn í Persíu. Áður hafó*
hún sagt: — Jens, að vís« a^
dálítilli auðmýkt, — en látulU
það vera . . . !)
Jens Ólafsson stundi og 8utr
aði kaffið þegjandi.
Ástandið var algjörlega óþ°^
andi. En það var ekki au®
lilaupið að því að fá aðra rU®s
konu á þessum tímum.
Jens Ólafsson átti niarPa
misjafnlega skemmtilegar en
urminningar frá manndóm8ar
um sínum. Hópur af koHuUl
hafði gengið honum úr gre|P
um. Það var eittlivað að þelU
'ft'
öllum. Þær ungu vildu r1^
ast, en þær eldri voru svo t®0
urlegar, að hann velgdi vl
þeim. Fyrri flokkinn var ha,u
fljótur að afgreiða. Hann fýs*
ekki að skipta á hinu frja|L
einlífi sínu og stöðu erí’1'|
mannsins. Þær eldri vorii vl
fangsefni út af fyrir sig-
settu sig jafnan á háan heS ’