Heimilisblaðið - 01.01.1952, Qupperneq 36

32
aði sér, að hún ætti systur, sem
hún gæti leikið sér við. Drengir
voru ulltaf svo ólinir og uppivöðslu-
samir, að þeim nægði aldrei nema
einhvers konar ærslaleikir. Hún ætl-
aði þá að bæta eldivið í arininn,
en sá, að eldurinn var dauður.
. Albert bauðst til að fara fram í
eldhúsið til stúlkunnar og hiðja hana
að korna með glóð í arininn og
Leonhard hljóp í kapp við hann
frant í eldhúsið og skildu þeir Dóru
og Edvarð litla eftir inni í her-
berginu.
— Ég vildi, að ég væri orðinn
eins stór og hann Albert, stundi
Edvarð npp og sama óskin lireyfði
sér í huga Dóru. Hún dáðist að
Albert. Hann var alltaf fallegur,
glaður og greindur.
— Hann verður víst hetja, sagði
hún við sjálfa sig, en hafði hún
í huga þá hetju, er móðir hennar
hafði verið að ræða um við þau?
Nei, hún sá fyrir sér hraustan ridd-
ara, sem' færi í stríð og áynni sér
sæind og frægð.
Þegar drengirnir koinu frarn í eld-
húsið var engin af þjónustustúlkun-
um þar fyrir, en Leonhard varð
aftur á móti fljótur til að koma
auga á hyssu skógarvarðarins, er
slóð við vegginn hjá dyrunum.
— Þarna er byssa! Þarna erhyssa!
gall hann við. Nú skulum við verða
reglulegir hermenn!
-— Lofaðu mér að fá hana, sagði
Albert.
— Nei, ég held það verði ekki
af því! svaraði Leonhard, tók byss-
una og miðaði henni á Alhert.
— Nú skýt ég þig! æpti hann til
að hræða hinn og hrá fingrinum
á gikkinn.
Hátt óp kvað við, hvellur.og púð-
ursvæla — og Albert veslingurinn
lá meðvitundarlaus á gólfinu.
III.
Örkumla alla œvi.
NÚ á Alhcrt að fá að koma nið-
ur í stofu í dag, sögðu hörnin
fagnandi. Langt var um liðið frá
þeim sorgardegi, sem sagt var frá
í síðasta kapítula.
— Við verðum að skreyta og gera
hátíðlegt hérna inni, sagði Dóra.
Sjáið þið, ég hef tínt hérna nokkur
blóm, sem við skulum setja í blóina-
glös og láta á borðið fyrir framan
legubekkinn. Manima sagði, að hann
yrði látinn liggja á legubekknum.
— Nei, hve blómin eru fallcg,
sagði Leonhard, en hvað á ég að
taka til hragðs til að gleðja hann
með?
Framh.
Öðruvísi en hinir
Frh. af hls. 11.
Hann spnrði allra þeirra
spurninga, er lionum liug-
kvæmdist. Hami spurði spurn-
inga, er liann liafði engan spurt
til þessa nema Bill McGee, sem
liafði verið níu ára og bráð-
um tíu og liafði alltaf getað
þolað hann og aldrei hæðzt
að nafni hans eða gert sig að
liúsbónda yfir lionum.
Þau spurðu hann um Bill
og líka um móður Bills. Þau
voru alls ekki eins og skáld
og leikkona við hann. 1 fyrsta
skipti voru þau við hann eins
og frú McGee var við Bill, son
sinn. Og liann var innilega
glaður yfir því, að fólk, sem
ekki var svarl, gat líka verið
þannig, því hann liafði lialdið,
að það væri óhugsandi. Hann
hafði lialdið, að það væri að-
eins svart fólk, er gæti komið
þannig fram við böm, því
haim hafði aldrei séð það til
annarra.
Móðir hans hlustaði með' at-
hygli á allt sem liann sagði,
og svo sagði hún. — Langar
þig til að eignast hróður?
— Já, sagði hann. En ég vil
fá Bill aftur.
HEIMILISBL
AÐl®
óðir
— Ég veit það, sagði ií*°'
hans. En við getum ekki fe,1<"
ið Bill aftur. Þegar ei»l''er
fer þannig burtu, kemur l,alin
aldrei aftur. En það kenll,r
annar.
— Hver?
— Það veit ég ekki. En '*l
vitum, að hann verður okk‘lf
eins og þú ert okkar.
— Hvers vegna verður hn111
okkar?
— Af því að við elskn11
hvort annað, sagði móðir ha,lS
Faðir þinn, móðir \>>ni 1>1
sjálfur og hann, sem kemUÞ ^
við elskum livort annað öll *'
hópa.
— Hvers vegna gerum
það?
— Af því að við getum
ert gert sem er betra, sé 0
ur það ljóst.
— Er okkur það ekki?
— Stundum gleymum
því.
— Það geri ég ekki, 8íl^
Poet.
við
ekk’
við
crði
— Nei, þú gerir það eK
kk>’
gði móðir hans. Faðir l,lir
gleymir því stundum, og 11,0
&
eú
þín gleymir því stundun1
við ætlum að reyna að gle>111
því ekki framar.
Maðurinn faðmaði dreHr1’1
og konuna samtímis, og
koiu'11
faðmaði manninn og drengllir
og drenguriim breiddi út
faðu1'
o'é
inn og faðmaði konuna
manninn, sem föðmuðu h*1111
‘ • f-'l.
I fyrsta skipti á ævi þelf g
varð líf þeirra eitthvað allll‘.^
og meira en það hafði v® ,
áður, eitthvað annað en ®ka
/ 1
skapur, amiað en leikur a 1
sviði, því það voru þau sÍa ^
er gáfu skáldskapnum h'f 0
leiklistinni tilverurétt.