Heimilisblaðið - 01.01.1952, Blaðsíða 30

26
Síð'asta skuldakrafan átti að greiðast
að fullu. Þá var John aftur frjáls
maður.
Skrifstofuinaður barði að dyrum
hjá Davis og vísaði Jolin inn. John
hjóst við, að liann yrði fyrir meiri
áhrifum að sjá granna, dökkhærða
kvenmanninn, er sat þar. Hann hafði
ekki séð hann síðan daginn, er hin
sögulega hjónavígsla fór fram.
Hún mætti augnaráði hans ögr-
andi, en svo leit hún undan . . .
— Monsieur le capitaine, hóf Dav-
is hikandi mál sitt. Þér hafið óskað
þess að greiða markgreifafrúnni
skuld yðar. Eg — hm —
Simone var staðin á fætur. Hún
rétti fram höndina og greip fram
í fyrir Davis.
Varir hennar titruðu, en undlits-
drættir hennar hreyfðust ekki, er
hún sagði:
— John, þér vitið vel, að ég kæri
mig ekkert um peningana yðar. Það
eruð þér sjálfur, sem ég vil — og ég
held áfram að hugsa um yður á
meðan ég lifi .. .! Ó, Guð minn
góður, hvers vegna hafið þér alltaf
verið blindur, þegar um mig hefur
verið að ræða? Ég hef aldrei gert
neinum manni illt — já, já, ég veit,
livað þér ætlið að segja: Rafaela!
Skiljið þér ekki, að það var ást mín
til yðar — hún hefur engan rétt
á yður .. .
Simone, hin drambláta aðalsmær,
er hafði flekklaust mannorð, þrátt
fyrir atvinnu sína, hún yfirhugaðist.
Hún beit á jaxlinn og reyndi að
verjast gráti, en tárin streymdu nið-
ur kinnar henni, úr óþrjótandi upp-
sprettu þess hjarta, er hefur elskað
mikið — og liðið mikið.
— Sjáið þér ekki, hversu aumk-
unarverð ég er? sagði hún lágl. Skilj-
ið þér ekki, hvað ég hef orðið að
taka nærri mér til að koma hingað
— aðeins til að sjá yður? Ég er
ekki vond kona, John. Það illa, sem
ég hef gert, var af því að ég elsk-
aði yður ...
Hún sneri sér undan, svo að þeir
sæju ekki, hve hún titraði af gráti.
Én svo jafnaði hún sig, þurrkaði
sér um augun og leit upp.
— Ég er vitstola, hvíslaði hún,
þegar ég álít, að orð, ógnanir eða
bænir geti fært yður til mín. Ég hef
beðið um að verða yðar — ég
hef ...
John greip fram í fyrir henni.
— Þá nótt ... ? tautaði hann.
Ofurlitlu hrosi brá fyrir á út-
grátnu1 andliti Simone.
— Ég hef þráð ákaft einn koss
frá yður, John, en jafnvel hann hef
ég ekki fengið! Vertu sæll — ég
er á förum .. .
— A förum ...? endurtók Jolm
spyrjandi. Simone kinkaði kolli.
— Þegar Raoul Galvez var í Ev-
rópu, samdi lumn við frönsku stjórn-
arvöldin. Mér er frjálst að fara
þangað! Þess vegna munuð þér ekki
sjá mig framar, John .. .
Hún rétti þegjandi fram höndina
í áltina til hans, og hann flýtti sér
að grípa liana. Um leið og hann
beygði sig yfir hana, hallaði Simone
sér að lionum. Munnur hennar
straukst við hans, svo laust, að hon-
um var ekki ljóst, hvað skeð liafði,
fyrr en hún sagði lágri röddu:
— Retra er seint en aldrei, John.
Vertu sæll .. .
í næstu audrá var hún horfin út
úr herberginu.
JOHN hafði ekki sagt Rafaelu neitt
um orsökina að ferðalagi hans til
bæjarins. Hann ætlaði að híða með
það, unz málið væri útkljáð.
Hún sat á svölunum og hafði auga
á stóra hliðinu. Hún vissi, að Jolm
mundi ekki konia aftur fyrr en und-
ir kvöld, og þó sat hún þarna seinni
hluta dagsins og leit eftir manna-
ferðum. Ef til vill kæmi hajm fyrr
en hann hafði húizt við. Hún þráði
hann, taldi mínúturnar og beið.
Heyrn hennar var svo næm, að
hún heyrði hófadyninn löngu áður
en litli vagninn kom að hliðinu. Allt
í einu greip hana ótti. Hvers vegna
kom John heim í vagni? En svo
sá hún, að það var d’Ivre, er kom-
inn var í heimsókn.
Gamli maðurinn, er lengstum var
í einhvers konar draumainóki, fékk
oft löngun til að sjá þann stað, þar
sem Elísabet liafði lifað hamingju-
sömu lífi, en það kom ósjaldan fyr-
ir, að hann hafði gleyint tilgangi
ferðarinnar, er hann hafði farið liina
löngu leið frá New Orleans til Glen-
gariffe. Hann ruglaði Noru saman
HEIMILISBLAÐI^
við Elísabetu, hélt, að hún væri
litla
stúlkan hans, er dveldi í stóra hu»
inu, sem einu sinni hafði verið 1
eigu vinar hans d’Arendels.
Rafaela hljóp á móti honun'-
Gamli ökumaðurinn, sem var ne?rl’
nam staðar hjó hliðinu og hjálp8
húsbónda sínum út úr vagninuin-
Rafaela tók undir handlegg hu|,s
og studdi hann út á svalirnar.
— Jæja, stúlkan mín, sagði han11
og hrosti dálítið grettu hrosi. 1 11
heldur víst, að það sé Nora e^a
Lestant, sem þú þurfir að styðja'
Rafaela endurgalt glöð hros han -
Þá leið honuin betur í dag, úr l1'
hann minntist á hörnin. ^
Ilún dró fram þægilegan s,°
handa monsieur d’Ivre. Þau 611,1
þögul dálitla stund, hæði niðl,r
sokkni í djúpar hugsanir.
Ósjálfrátt varð Rafaelu hugsað 11
þess, hvort móðir hennar hefði ei1111
ig setið hér með d’Ivre — í þá
þegar d’Ivre og d’Arendel voru 011
skiljanlegir vinir.
— Manstu eftir því, Rafaela,
d’Ivre, manstu daginn, sem ég h011
akandi hingað til að segja
nokkuð, daginn, sem ég varð
nr . . ?
ykkm-
veih'
Of
oé
Rafaela fékk ókafan hjartslátt.
allt í einu fannst henni eins
hjartað hætti að slá. — Hvað, hv8
var það, sem þér ætluðuð að 6e?j
okkur? spurði hún liikandi. <B'r
sat þögull og horfði út yfir h1111
ullarakrana, er sáust á milli trján°s
• efl
Ilann sneri höfðinu að henni!
það var eins og ljós augna hal
hefði slokknað. Hann virti h*11
fyrir sér sljóum augum og a"r
hans námu staðar við nistið, er hu
bar alltaf um hálsinn.
oí
saP1
Hún hristi liöfuðið. Húnvarhra'1^
um, að ef liún talaði, mundi 1
hrinda honum inn í hið liraeálh r
— Rafaela, sagði hann hæg*
hikandi. Hef ég nokkru siniu
þér sögu nistisins?
meðvitundarleysi.
ðist
— Cesarine, inóðir þín, eiglial ^
það nokkrum dögum, áður en
kom á heimili okkar. Faðir Þ1’
var dáinn — og hún stóð ein 1 ”
vin
í heiminum. Mér þótti vænt uin
i • hró®,r
nnnn, eins og hann væn n*
minn, þess vegna bauð ég koni1111