Heimilisblaðið - 01.01.1952, Side 28

24
HEIMILISBLAÐIP
urkenndu það bara, ungi mað-
ur. Málið verður miklu auð-
veldara fyrir J)ig, þegar þú
kemur fyrir dómarann. Og þeir
munu dæma þig, jafnvel þótt
þú viðurkennir ekki brot Jntt.
— Láttu þá dæma niig, sagði
Destry. Ég lief unnið allt of
mikið og ég þarf að bvíla mig!
Var hraðlestin rænd í nótt?
— Þú veizt vel, að J)að var
gert á miðvikudagskvöld!
— Gerði ég það? Allt í lagi.
Mig langaði bara til að yita,
bvaða nótt það var. Allt í lagi,
sheriffi, ég ætla að sofa lengur.
Hann lienti vindlingsbútnum
á gólfið og lét baim fuðra þar
upp. Síðan sneri liann bakinu
að yfirvaldinu, og skömmu
seimia liraut liann liástöfum.
ÞriSji kapítuli.
... að Harry Destry, til
lieimilis í Wham í Texasríki,
réðist miðvikudaginn J)ann 11.
maí, kortér yfir tíu eða þar
um bil, á lestina og rændi
þar ...
Harry Destry sökkti sér nið-
ur í að liorfa á stóra könguló
vefa vef sinn í loftinu yfir
dómarasætinu. Hann var svo
niðursokkinn í að liorfa á þetta
skemmtilega viðfangsefni, að
liann heyrði ekki röddina, sem
var að lesa.
Allt í einu kom liann til
sjálfs sín, þegar dómarinn
spurði liann, livort liann liefði
valið sér verjanda. Þegar hann
neitaði því, var honum til-
kynnt, að skynsamlegast væri
að fá lögfræðing til að fylgj-
ast með málinu frá byrjun,
það væri sérstaklega mikilvægt
í öllum málarekstri.
— Ég er með á nótunum,
sagði Destry. Getur yðar há-
göfgi bent mér á góðan lög-
fræðing?
„Hans liágöfgi“ var enginn
annar en Alexander Pearson
dómari, er ef til vill sex sálir
í heiminum höfðu leyfi til að
kalla Alec. Hann var þekkt-
ur rnn sveitina sem réttlátur
dómari, er allir óttuðust. Þekk-
ing hans á öllum dómsmálum
var rómuð.
— Steven Eastwick lögfræð-
ingur er staddur hér, sagði
dómarinn. Hann hefur nýlega
fengið veitingarbréf, en ég er
viss um, að hann muni taka
mál þetta að sér . . .
— Halló, Steve, sagði fang-
inn. Já, J)ú kannt að spila pók-
er! En þú getur ekki spilað
á þau spil, sem ég lief á hend-
inni! Þökk fyrir, herra dóm-
ari. Ég held, að máli mínu
sé betur borgið í mínum bönd-
um en Steves.
Dómarinn hélt áfram að tala
með sama mállireim:
— Rodman Wayne lögfræð-
ingur er líka nýlega útskrifað-
ur. Ég efast ekki um, að herra
Wayne mundi gera sitt bezta,
ef ...
— Roddie lærði ekki að
synda, fyrr en honum var hent
út í vatnið hjá stíflunni af
Clacky Fisher og mér, sagði
fanginn. En ég treysti Roddie
ekki til að bjarga mér úr því
dýpi, sem ég er sokkinn í. Get-
ið þér bent á fleiri?
— Ég held að frammi í and-
dyrinu .. .
— Látið mig hafa manninn
í anddyrinu, sagði fanginn.
Hann virðist vera !iæfileglir
fyrir mig.
Dómarinn bað um að Christ'
ian McDermott lögfræðing1
væri vísað inn í réttarsahu11’
ef hann væri frammi í all<^’
dyrinu.
Framh-
Séra Damien
Frh. af hls. 6.
En starf lians lifir meðaJ
hinna holdsveiku. ÞáveraU'h
prius af Wales, seinna Ed'var^
sjöundi Englandskonimgur’
beitti sér fyrir stórkostlegrl
fjársöfnun lianda holdsveik11
fólki. Um allan heim fór fraU<
söfnun, og J)að voru bygg^
sjúkraliús handa lioldsveik11
fólki. En fyrst og freinst 'll1
byrjað að fara með lioldsveik3
eins og annað fólk en ekk1
eins og útlaga.
Mörgum árum seinna
janúar 1936 — voru jarðne-k
ar leifar séra Damiens sótl‘,r
af belgísku berskipi og fhittar
til Iieimalands hans, Belg1'1
Hinir holdsveiku á Molok‘u
sungu í síðasta sinni kveðj11
söng sinn og stráðu fegurstl
blómum á sjóinn til heið1,rS
ið
Og
að
útlendingnum, er hafði verl
læknir þeirra og frelsari.
})egar skipið lagðist upp
hafnarbakkanum í AntwerpeU‘
stóð þar konungur Belgím rl
isstjórnin og kardínálabiskllP
inn af Malines í sínum fegurst .
skrúða, til að taka á
bóndaprestinum frá Trem1^0
— einni af mestu hetjlU
mannkynsins.