Heimilisblaðið - 01.01.1952, Blaðsíða 19

15
^eimilisblaðið
Jens Ólafsson var farinn að
síetta sig við orðinn hlut, þeg-
ar honum dag nokkurn barst
e'Ul eitt tilboð. Hann opnaði
refið með sóttliitakenndum
a^afa. Andlitsdrættir bans
^ýktust, er liann hafði rennt
augunum yf ir línurnar.
p ^tta leit ekki svo illa út:
!''ri<tn, og átta ára, fráskilin,
tn!‘<g heimilisrækin. Áhuga-
Að annast um heimili og
s °m-. Undirskriftin var Anna
^ovbo.

skrifaði önnu Skov-
san,a kvöldið. Og í nokkra
a"a beið hann eftir svari milli
°uar 0g ótta. Það var bara
, lt’ hún var fráskilin. En það
^«rfti ekki að vera henni að
enna. Maðurinn gat hafa ver-
ruddi. Ef til vill ofdrykkju-
ttaður.
s.Svo kom bréf frá önnu
...°vb°. Og bréfaskiptin héldu
niilli þeirra, og það leið
1 a löngu, unz Jens Ólafs-
v 8annfærðist um, að þetta
0 ri gú rétta. Hann bað um
en fékk það svar, að
8kyldu lieldur hittast ein-
s.ers staðar og kynnast per-
^unlega. Myndir þær, er hún
1 voru allar gamlar, og
riUl fannst ekki rétt að
C bær. Af slíkri mynd
ýt].b nann ranga hugmynd um
* ^ennar, eins og hún væri
,.j,|_a- En henni fannst það
j! rett gagnvart honum.
lj0 6tta sjónarmið sýndi að
ák Var Ereinlynd. Og þau
8ta® °S stund livar þau
kjtt U Eittast. Þau ætluðu að
áttu St f'já tjörninni, og bæði
a® bera livíta nelliku sem
j enni.
Us Ólafsson beið dagsins
kvíðinn og glaður í senn. Hann
keypti sér nýjan vetrarfrakka,
og hélt sér yfirleitt meira til
en hann var vanur að gera.
Þetta var um haust, og það
var fátt fólk í skemmtigarð-
inum. Það var friðsamt þar og
fagurt. Jens Ólafsson settist á
bekk við tjörnina og beið þess
að mæta örlögum sínum. Það
var ennþá stundarfjórðungur
til umrædds tíma, svo að það
var nægur tími til að lagfæra
bindið, bursta ryk af frakkan-
um og snyrta sig ögn til.
Jóhannes hafði látið í ljósi
nokkra tortryggni viðvíkjandi
ferð þessari. Hann hafði komið
með margar athugasemdir, en
Jens Ólafsson þagði eins og
steinn. Þótt hann væri á villi-
götum, skyldi Jóhannes ekki
gera spaug að því.
Nú heyrðist fótatak nálgast.
Jens hrökk við. Hann lagfærði
bindið titrandi höndum og
burstaði ímyndað ryk af erm-
inni. Tré óx, þar sem bugða
var á veginum, svo að hann
sá hana ekki, fyrr en hún
stóð fyrir framan liann.
Jens Ólafsson stóð á fætur.
Hann gat ekki setið lengur.
Hann gekk hægt á móti hen,ni
og reyndi að sýnast rólegur.
Svo stóðu þau hvort and-
spænis öðru. — Og Jens Ól-
afsson sagði: — Sveinsína!!
Það var hún. Hún var næst-
um því óþekkjanleg í ferða-
fötunum, sem gerðu hana tíu
árum yngri en liún var. Og
liún var æskurjóð í kinnum.
Hönd hennar titraði, þegar
hún rétti hana fram. Hann sá,
að það var snyrtileg hönd, hvít
og bústin. Og liann tók hana
í sína og þrýsti hana þétt.
En það var allt á ringul-
reið í höfði hans. Hann skildi
þetta ekki.
Sveinsína bar hvíta nelliku,
en þegar augu hans leituðu
að giftingarhring á liendi
hennar, sá hann engan. Hann
spurði einskis, fann aðeins til
öryggis að ganga við hlið
hennar.
Jens Ólafsson hafði í raun-
inni aldrei veitt Sveinsínu at-
hygli fyrr en núna. Honum
fannst hún næstum því falleg.
Og liún klæddi sig bara þokka-
lega. Hann bauð henni ánægð-
ur á svip að leiða hana, og
hún tók því eins og sjálf-
sögðum hlut.
Þau fóru inn í kaffihús og
drukku kaffi. Þar vék Jens
Ólafsson að nafninu, er hún
hafði skrifað lionum.
— Þú sagðist ætla að gift-
ast, og hvers vegna kallaðir þú
þig önnu Skovbo? Ertu kann-
ske skilin aftur?
— Anna Skovbo er skírnar-
nafn mitt, sagði Sveinsína
stuttlega. Roðinn í kinnum
hennar varð dekkri, og það
komu í ljós spékoppar í báð-
um kinnum.
En Jens Ólafsson þurfti að
spyrja um fleira.
— Já, en hvernig datt þér
í hug, að það væri ég, sem
setti auglýsinguna í Morgun-
blaðið?
— Ég vissi það ekki, en ég
þráði að eignast beimili. Og
svo reyndi ég hamingjuna —-
eins og þú!
Frh. á bls. 35.