Heimilisblaðið - 01.01.1952, Blaðsíða 14

10
þykir vænt um ykkur, sagði
hann, þá vil ég ekki eiga heima
hjá ykkur lengur. Ég vil eiga
heima hjá frú McGee.
— Vertu nú góður og þeg-
iðu, sagði móðir lians.
— Ég vil eiga heirna hjá
henni, sagði hann. Ég vil ekki
verða skáld, sagði liann. Ég vil
ekki vera Poet Cobb, sagði
liann. — Það er ekkert nafn,
sagði hann. Allir aðrir eiga
föður og móður, sagði hann.
Ekki skáld og leikkonu, sagði
hann.
— Ekki skáld og leikkonu,
sagði faðir hans.
— Ekki foreldra, sem alltaf
tala um Floyd. Hvers vegna
eignuðust þið ekki dreng, sem
var eins og þið sjálf, en ekki
eins og ég? sagði hann. Vilduð
þið það ekki lielzt?
Þegar foreldrar lians komu
aftur, höfðu þau bæði skipt
um föt. Þau voru falleg og
þokkaleg til fara, og honum
þótti mjög vænt um þau, svo
mikið, að þau vissu alls ekki,
hversu vænt honum þótti um
þau.
— Við ætlum að fara í mið-
degisverðarboð, Poet, sagði
móðir hans, en áður en við
förum, ætlum við að segja þér
dálítið, sem við álítum, að þú
eigir að vita. Við elskum þig!
Faðir þinn elskar þig, og móð-
ir þín elskar þig! Og við elsk-
um hvort annað. Við elskum
list og fegurð og allt það, sem
gerir lífið þess virði að lifa því.
— Ég hata list og fegurð,
sagði Poet.
— Nei, það gerir þú ekki,
sagði móðir hans. En nú kem-
ur ungfrú Garden til að baða
þig og gefa þér kvöldmatinn.
Vertu svo góð að vera hjá
honum.
— Já, frú Cobb, sagði ung-
frú Garden.
Móðir Poets tók hann í faðm
sér og kyssti hann yfir allt
andíitið og iivíslaði í eyra
lians: — Ég elska þig svo
heitt, litli, góði, drengurinn
minn!
Og faðir lians kyssti hann
og sagði lágt: - - Góða nótt,
Eddie! Góða nótt, Eddie Mc
Gee!
Poet varð svo ósegjanlega
glaður. Þetta var í fyrsta skipti,
sem faðir lians og móðir höfðu
verið svo góð, og nú elskaði
liann þau lieitar en nokkru
sinni fvrr.
Þegar þau voru farin, beið
liann, þar til ungfrú Garden
var farin inn í baðherbergið
og hafði opnað fvrir vatnið.
Þegar vatnið fór að renna,
flýtti hann sér út úr íbúðinni
og niður eldhúströppúmar, til
þess að enginn sæi hann. Svo
liljóp liann alla leið til frú
McGees.
Það var dimmt og fámennt
á götunni núna. Hann gekk að
forstofuhurðinni og barði. And-
artaki seinna kom frú McGee
til dyra, og Poet sagði: —
Hann var hróðir minn, frú
McGee. Bill var bróðir minn.
Bill er drekktur, sagði
frú McGee.
Ég h't inn til vðar á
hverjum degi, sagði Poet, af
því að liann var bróðir minn.
Hann gekk niður tröppurnar
og staðnæmdist fyrir framan
húsið. Frú McGee kom út á
svalimar og stóð þar, án þess
að hugsa nokkuð frekar. Hún
fór að stvnja mjög lágt, svo
HEIMILISBL
APl®
að hann fór næstum þVI
gráta.
að
hljóp stytztu
leið
ið.
Hann
lieim. Ungfrú Garden var rel _
en hún var einnig glöð vfir l1'
ðu
«ði
að sjá hann. Hún las hátt 0rl
hann, eins og hún var v011
liverju kvöldi, áður en h1,1
slökkti ljósið, en hann l^,lS*
aði ekki á.
— Hvers vegna hlust®1
ekki á? sagði hún.
— Ég er að liugsa uni br<1
ur minn.
— Þú átt engan bróðuf-
— Segðu það ekki! sal"1
Poet.
-— Ég segi það þá ekki, sa?
hún.
Hann lieitir Bill
og hann er drekktur.
— Já.
— Ég lieiti Poet Cobb. lr
ég er ekki drekktur.
- Nei.
c}*
— Hann var svartur, °r
er hvítur.
Já! .,
Ég ætla að líta iu*1
frú McGee á hverjum dep*" .
— Já. Ungfrú Garden sl°h .
loka31
in'11
V3r
Ijósið og gekk út og
hurðinni á eftir sér. SkÖU'11
seinna liringdi síminn. Þa°
Cobb.
-— Já, sagði hún. Hann hlíaJj
í burtu í tíu mínútur. Ég 1,6 (■
að liann sé óhamingjusílU1 j
Ég er viss um, að það er
einhver frú McGee, og e»
lirædd um, að hún hafi U,lf
son snm.
Við
komum sne
mu11
í
híttu
heim, sagði faðir Poets. , ^
inn til hans eftir klukkut111
I rúmi sínu hugsaði br°
3,r
Bill McGees um móður
Bi*1
McGees og um Bill sjálfaU
O'r