Heimilisblaðið - 01.01.1952, Page 12

8
er stóðu við bílinn ofi spurði:
- Hvað er að . . . ?
Það varð slys. En livað
genjíur að þér? Þú þarft að
komast heim til þín.
— Ég á heima hér. Hvers
konar slys?
— Mjög alvarlegt.
Dymar opnuðust og Poet sá
frú McGee. Hann vissi á stund-
inni, að það versta, sem komið
gat fyrir í heiminum, liafði
skeð. Frú McGee hélt Bill
McGee í fangi sér. En Bill
leit ekki út fyrir að vera Bill
lengur. Hann virtist vera eitt-
livað allt annað.
— Hvað er að? sagði Poet
við frú McGee.
— Ég held, að hann sé
drekktur, sagði frú McGee.
Hann ætlaði að baða sig, af
því að við liöfðum ákveðið að
fara á bænasamkomu, en svo
iiefur hann mnnið til ...
Hiin rétti litla líkamann í
áttina til mannanna. Hann var
vafinn innan í vfirfrakka.
Ég vafði þessum yfirfrakka
utan um hann til að halda
á honum hita, sagði liún.
Er Bill McGee drekktur?
• Frú McGee hvorki tárfelldi
né barmaði sér. Hún var hrygg
á sama hátt og fyrirmyndar
kýr er lirygg við sólarlag, þeg-
ar hún sér að nóttin er fram-
undan og liún getur ekki hitið
lengur. Hún talaði lágum og
hryggum rómi, rétt eins og liún
vissi ekki, hvað liún ætti að
segja. Maðuriim, sem ekki
liafði Bill í fangi sínu, sagði:
— Var hann vanur að fara í
bað, áður en þið fóruð á bæna-
samkonm ?
— Já, sagði frú McGee, í
hvert og eitt einasta skipti.
Hversu oft farið þið?
sagði inaðurinn. Tvisvar í vúku?
— Nei, sagði frú McGee. Við
förum einu sinni á ári, á af-
mælisdaginn lians. Við fömm
og biðjum hvort fyrir öðru og
öllum þeim, sem okkur dettur
í liug. Svo komum við í ísbúð-
ina og kaupum okkur ís og
göngum svro heim, af því að
það er afmælisdagurinn hans
og ]>að er gaman að ganga á
kvöldin, en hann hlýtur að
liafa dottið og fengið högg á
höfuðið. Er hann dáinn?
Poet var kvrr allan tímann
og hlustaði á frú McGee og
mennina og horfði á þau og
Bill.
Frú McGee horfði á Poet.
eins og hún væri eina mann-
eskjan í öllum heiminum. er
þekkti hann og virti, og liún
sagði: — Bill' er drekktur,
Poet.
Ég er Eddie. sagði Poet
lávt. Eddie McGee. Bróðir
Bill McGees. Hann sagði það
svo láir* að enginn heyrði það.
Við höfum misst Bill,
sagði frú McGee. Hvað eigum
við að gera?
Ég er Eddie. sagði Poet
lágt. Ég er bróðir Bills. Bill
var hróðir minn á meðan hann
lifði.
Við skulum lialda upp á
afmælisdag Bills, eins og við
gerðum í fvrra. sagði frú Mc
Gee. Er hann dáinn? sagði hún
við annan manninn.
Já, sagði maðurinn.
Poet var þar allan tímann.
Hann var. þegar húsið fvlltist
af nágrönnum, og frú McGee
var eina konan, sem ekki grét.
Hann stóð þar, unz honum
datt í hug móðir sín og faðir
HEIMILISBLAÐl®
og óskaði, að hann héti ekk|
Poet, og að móðir hans vser'
ekki leikkona, og faðir l*an‘
ekki prófessor í bókmennt111"
og skáld.
Þegar hann kom heim, bittJ
liann fólk eins og móður sína
og föður.
Móðir Poets var mjög falle?-
liann skildi bara ekki, hver‘
vegna hún var ekki eins
móðir Bills, sem ekki var
leg og heldur ekki ung og
lék
ekki í leikhúsi, var ekki eh1"
sinni skynsöm, en var hara
móðir Bills, eins og það viefj
það eina, sem hún ha^’
nokkru sinni vonað eða ósk
sér að verða. Faðir Poets var
allra myndarlegasti maður,
et liafði engan séð, er tók hon;
um fram, en Iiann var þó ekk1
eins og frú McGee sagði, Jl
faðir Bills liefði verið, l1'1
hann hafði verið strætisvag11"
bílstjóri, unz hann varð þre?* ^
ur á því og fór að heiman t1
Londonar eða einhverrar ai,n
arrar borgar langt, langt
burtu, ef til vill til Parísar‘
til að stjóma þar strætisvag111'
Móðir Poets var að skipta
um föt, þegar Poet kom hein"
Hún varð síður en svo r^1
yfir að sjá, hvernig haiui lel
út. — Við livern hefurðn n'
lent í áflogum? spurði h®n-
— Stelpu.
— Stúlku?
— Já, hún vildi ekki tak
það aftur, sem hún sagðn
— Hvað sagði liún þá?
Hún sagði, að ég v‘fr
öðruvísi en liinir. Ég er etv
öðruvísi. Hún sagði, að ég v^r
sex ára. Ég er sex og liálfs ‘ir'