Heimilisblaðið - 01.01.1952, Blaðsíða 34

30
HEIMILISBLAÐlP
OAGA þessi hefst að inorgni dags
^ á ellefta afmælisdegi Alberts
litla Willén. Foreldrar hans og syst-
kini vorn öll samansöfnuð við rúni-
ið hans og btu' Var hann vakinn
með |i\í. að borðið var húið marg-
víslegum afmælisgjöfum. Þar var
knöttur frá Dóru, systur hans, sem
var einu ári yngri, súkkulaðiaskja
frá Edvarði, yngri hróður hans, og
hók frá Karenu litlu, sem var að-
eins fimm ára.
Pabhi hans gaf hontim spegilfagr-
an tveguia króna pening og Albert
litli hrópaði Jiá fágnandi: — Ó,
bökk, ])ðkk fvrir. elsku, góði pabhi
minn!
— Morgunmaturinn bíður eftir
vkkur. kallaði húsmóðirin, sem kom
inn með kaffikömmna í hendinni.
Húsfaðirinn, Willén, sat niður-
sokkinn í að lesa hréf, sem hon-
um hafði borizt með morgunpóstin-
um. Allt í einu leit hann unp og
mælti: — Leonhard keinur í dag.
—1 f dag! — Nei, en hve það er
gaman, Albert! gall frú Willén við.
—- Það var óvænt afmælisgjöf. Nú
kemur Leonhard frændi og á að eiga
heimili hjá okkur, hörn, hætti hún
við:
Alliert leit upp hálf undrandi.
Hann hafði að vísu heyrt talað um
bað, að Leonhard, frændi hans, liefði
misst liáða foreldra sína fyrir
skömmu, en liafði ekki hugmynd
um, að bað hafði komið til orða,
að liann ætti að koma til dvalar
hjá ])(>im.
— Er bað satt, að hann Leonliard
urinn okkar líka héðan af, svaraði
faðir hans.
— Þá á hann víst að verða hróðir
okkar, sagði Dóra.
— Já, Leonhard á að verða nýr
hróðir ykkar.
Kvíðasvip hrá fyrir á andliti
liennar. Skyldi hann verða eins
góður drengur og Albert, hugs-
aði hún.
En Albert var ánægður og fagn-
andi.
— Þá getur hann verið með okk-
ur í krikket-leik og knattleik, Dóra.
Hugsaðu béf, hvað bað verður gam-
an! sagði hann og augu hans ljóni-
uðu af gleði. Hann liafði jafnan
langað til að liafa dreng á líku
reki og hann til að leika sér við.
— Hvað er hann gamall? spurðu
Dóra og Edvarð samtímis.
— Tíu ára! — Og bað liittist
einmitt svo einkennilega á, að bað er
afmælisdagurinn hans í dag. Hann
er einmitt nákvæmlega einu ári yngri
en bú, Alhert.
— Veslings drengurinn! — Ekki
býst ég við, að hann hafi fengið
neina afmælisgjöf! sagði frú Wallén
andvarpandi.
— Ég ætla að skipta mínum gjöf-
um á milli okkar, sagði Alhert.
Má ég gefa honum aðra krónuna,
sem b'í gafst mér, palibi?
— Já, bað máttu gera, ef bú ert
mikið áfram um bað! svaraði faðir
hans, brosandi ánægjulega yfir göf-
uglyndi sonar síns.
— Það er ekki hægt að skipta
krikkit-áhöldunum og ekki heldur
knettinum, en liann skal fá
inginn af súkkulaðinu.
— Þú mátt gefa honum bolta0^’
sem ég gaf ber, ef bú vilt, sí,p
Dóra bá. En auðsætt var, að P‘
hafði kostað hana nokkra sjúlfsa
neitun, bVI að hún hafði aeðib
hlakkað til að gefa bróður sín'11
bessa afmælisgjöf. Ef að þú Sek|
honum knöttinn en átt sjálfur krl
itið, bá hefur bú einmitt gefið h011
um helminginn af gjöfunum þinlin'
rlf?a
En veslings Dóru var ömur
launað þetta veglyndi sitt. Síðar
daginn har það við, eftir að P1"^
vænti frændi þeirra var kominD ^
þau höfðu drukkið teið sainan, ^
Albert stakk upp á því, að P ^
skyldu koma út í knattleik. I'11
s nóra
onhard hélt því þá fram, ao v
gæti með engu móti verið ,n^.
þeim, því að stelpur gætu "
kastað knetti svo að í lagi v®rl
Dóra vék þá frá þeim og rerl .
að veriast gráti af fremsta 111 \
_ ,i:t'
eí'"'
einkum, er hún lieyrði af
hvíl>'kr'
mælsku að Albert reyndi að
verJ8
v yjgl*
hennar málstað. Hann gat ao
ekki fullvrt, að hún væri s'
iérstah
lega leikin í knattleik, en
ha,in
lagði aðaláherzluna á, að hún
Iietf1
of
ávallt fengið að vera tneð þe11!1
ekki sízt það, að hún hefði ^ •
knöttinn og gefið honum I,anl1
afmælisgjöf.
iVi K
— Það gagnar ekkert, sagði >- ^
hard, sem var stærri vexti en
tt ' n
bert, þótt hann væri yngri. H11
í k1111
stelpa og ég vil ekki vera
leik með stelpum.
tígn11
Þetta hryggði Albert mjög- '
tók það sárt vegna Dóru. Hún 11
sparað og safnað langa lengi 1 ^
að geta keypt þennan knött l|8n
iOfr
honuiii. — En Dóra verður svo
bitin af þessu, sagði hann.
i iJllL
— Það skeyti ég ekki vitnn° ,fl.
svaraði hinn ráðríki og sjálfse .
fulli drengur. Hún mundi hara s,n^,
allri skemmtuninni fyrir okki>r'
að stelpur geta aldrei kastað t
eða slegið þá eins og dreugir- f
geta heldur ekki hlaupið, g
að þær slá agnarlítið í s!g,
]iær undir eins að skæla. .,.
Alhert treysti sér ekki til a<^ j
mæla því, að nokkuð 'a’rl