Heimilisblaðið - 01.01.1952, Page 10

6
tíma að leggja vatnsleiðslu frá
fjallinu til nýlendunnar, svo
að næstum því liver einasti
kofabúi fékk vatn inn til sín.
Arin liðu, og Damien var
önnum kafinn. Hann smíðaði
líkkistur og gróf grafir, þvoði
sár hinna sjúku, vann sjálfur
við að reisa yfir þrjú hundruð
lítil hús, er áttu að koma í
stað lélegustu kofanna. Hann
talaði aldrei um, að hann bygg-
ist við að smitast — frá því
fyrsta hafði hann álitið óhugs-
andi annað en að liann yrði
sjúkdómnum að bráð. Á þenn-
an hátt vann liann traust hinna
holdsveiku. Hann varð eins og
faðir þeirra að öllu leyti, hann
sá um andlega og líkamlega
velferð þeirra. Það leið ekki
sá sunnudagur, að hann skírði
ekki tíu til tuttugu manns. Að
nokkrum árum liðnum var það
orðin trú flestra, að sjúkdóm-
urinn væri aðeins reynslutími,
áður en þeir flyttu inn í guðs-
ríki. í nýlendu hinna dauða-
dæmdu byrjuðu menn aftur að
lifa eins og fólk.
Séra Damien sá um allt. 1
hvert skipti og bátur kom með
holdsveikissjúklinga, hafði
liann meðferðis aftur langan
bænalista til biskupsins og yf-
irvaldanna á Honolulu. Blöðin
fóru að skrifa um hann og
verk hans urðu brátt kunn
víða um heim. Séra Damien
lét sjúklingum sínum allt í té
— allt frá rúmfötum til hljóð-
færa. Hann stofnaði meira að
segja hljómsveit.
Einhverju sinni kom Liliuk-
alani prinsessa á Hawai í
heimsókn, og þar með var
mestu einangruninni aflétt. Áð-
ur hafði ekki einu siiuii heil-
brigðum presti verið leyft að
yfirgefa eyna. Liliukalani prins-
essa varð djúpt snortin af því,
er hún sá. Það, sem lireif liana
mest skeði um kvöldið, þegar
henni var róið út að skip-
inu og limlestir vesalingarnir
stóðu á ströndinni og hentu í
sjóinn blómsveigum sínum og
sungu angurblíðan kveðjusöng.
Frá þeim degi átti Damien vísa
aðstoð prinsessunnar í öllu, er
hann tók sér fyrir liendur, og
það syrti líka brátt að lijá
honum, því yfirvöldin voru
orðin þreytt á eilífu betli
lioldsveikraprestsins.
Tólf ár liðu. Einn sunnudag
var kapellan á Molokai skreytt
blómum eins og vanalega,
rauðgulum sedrusviðarblómum,
risastórum hvítum valmúum og
villiblómum í öllum litum.
Séra Damien talaði til sóknar-
barna sinna, en liann sagði
ekki eins og vanalega „vinir
mínir“. 1 þetta skipti sagði
liann „við, hinir lioIdsveiku“,
eins rólega og það væri sjálf-
sagðasti hlutur í lieimi. Séra
Damien hafði mætt örlögum
sínum.
En það var eins og holds-
veikin ynni ekki á lífsþrótti
þessa einbeitta manns. Árin
liðu, og sjúkdómurinn breiddi
sig liægt út frá eyrunum til
augans og nefsins, því næst
í kinnarnar og svo til liand-
anna. Séra Damien vann eins
og venjulega, þrælaði eins og
hestur. Fram á síðustu stundu
hafði hann miklar ráðagerðir í
huga. Honum auðnaðist að sjá
margar þeirra verða að veru-
leika.
Það var ekki aðeins einn,
heldur margir er tóku við
HEIMILISBLAÐl^
starfi lians. Margir kaþólskir
prestar og einn prestur
mót-
mælendatrúar settust að í ,l-
lendumii og liéldu áfram starf1
hans. Þrjár nunnur ko,,lU
Sir
af
þangað, liin guðlirædda nio1
Marianne og tvær systur
Fransiskusarreglunni. Móð,r
Marianne var af sams ko»ar
manngerð og Damien — stjorU
söm, hagsýn og viljasterk, eU
jafnframt ósegjanlega góð vl
þá sjúku. Engin fórn var l,elltl1
of stór. Hún tók við, þar selt'
Damien hætti. Hann haf^1
breytt nýlendunni í mannabu
staði, móðir Marianne lijúkr
aði sjúklingunum eins og
sjúkraliúsi.
Þegar ein systranna hjúkr
aði einhverju sinni holdsveik
um manni, spurði hún f°r
stöðukonuna óttaslegin:
— Móðir, verð ég einhverU
tíma svona?
-— Það er óþarfi fyrir þlr
að vera hrædd, svaraði nióóir
Marianne. Enginn okkar n1111
nokkru sinni verða holdsve1 •
Þetta skeði fyrir um það 1
sextíu árum, og ótal niarrjl
nunnur hafa síðan staff*1,
meðal hinna holdsveiku
Molokai, en það furðulega
að engin þessara systra
et,
hefur
er
veikzt. Læknar og prestart
hafa fylgt dæmi Damiens, 11 a
fyrr eða seinna smitast af sJr
dómnum, þrátt fyrir allar vaí
úöarréglur. Systurnar, senr 113
iúku’
a^
er
daglega umgengizt hina sj
hafa sloppið. Hér er u®
ræða furðulegt fyrirbæri
læknavísindin hafa ekki en
getað útskýrt.
Á páhnasunnudag árið
andaðist séra Damien.
Frh. á bls. 24
1889