Heimilisblaðið - 01.01.1952, Blaðsíða 35

31
^EIMILISBLAÐIÐ
bei
°kki
ssu. — En Dóra verður reið við
Ur! sagði hann.
rNú’ jæja, ef þú ert svona
í að hafa hana með í
nUm, þá verð ég reiður, og þú
að*2t bó líklega að það sæmir illa
'era ókurteis við ókunnuga.
‘ uert lét undan og þeir hófu
JWeikinn,
en þegar þeir komu
jj. kvöldverðar, sá Albert, að
e.°ra var uppþrungin og rauðeygð
°g hún hefði grátið, og honum
■ 'st að móðir þeirra liti hann
^ a'idi augum, er hún spurði hann,
°rt þeir liefðu skemmt sér vel.
' Já, við skemmtum okkur vel,
araði Alhert, mér leiddist hara
átejt
ao Dóra mátti ekki leika sér
','05 okkur.
F *
. ru Willén vék sér þá að Leon-
aarö -
°8 mælti: — Eg ætla að segja
;i. eitti Leonliard, að hér á heim-
Uinu
þér'888 Rcy’ndu úvallt að haga
þ . l|ð uðra eins og þú óskar að
^ hagi Sgr v;fi þig
katl<0ri^ard 6ettl dreyrrauðan, en
i,.... Sagði ekkert, og frúin vék
81nu að öðru.
8yn.ettni var kunnugt uni, að systur-
of 1 í'e,lnar hafði verið spillt með
f0'Iliklu dálæti, fyrst og fremst af
gildir gullvæg regla, sem er
'0roldi
v«rða
rum sínum, eins og oft vill
nieð einhirni, og svo seinna
#1)n v°rkunnlátum ættingjum, sem
inn U^U ktt^a’ foreldralausa dreng-
frj.j °E veittu* honum margvíslegt
bað Sræúl “n athugunar á því, hvort
'*ri drengnum hollt eða lieppi-
inn' ^rongurinn var samt ckki illa
blv ?llur eðlisfari og þess vegna
sij,*’ aÚlst hann sín nú fyrir sjálfan
^ þflmkomu sína. Eins og allir
■^lb U Vcriú honum góðir liérna!
af 1,1 bafði gefið honum helming
iiiti ls®íafa sinna. Dóra, vesalingur-
a3 V^a^r Utt uPPastun8una aú því,
8jálf °Wurinn, sem hún liafði keypt
Edvn skyldi koma í hans hlut og
Sa fr Utli hafði meira aði segja
iijg. ^kt að hann skyldi fá helm-
U,Uu af súkkulaðinu. Var það ef
bVe aú þakka gullvægu reglunni,
.>au Vr*ru öll góð við hann, al-
en(, ° Unnugan? Og svo hafði hann
****** allt með óþokkaskap
111 Bagnvart Dóru.
Hann sat um stund hugsandi og
studdi hönd undir kinn, loks reis
hann á fætur, gekk til Dóru og rétti
henni nokkuð af súkkulaðinu,
sneypulegur á svipinn og sagði:
— I^etta mátt þú eiga.
Frú Willén brosti til hans upp-
örvandi, þegar hann sneri aftur til
sætis síns, og hann fann til ein-
kennilegrar ánægju með sjálfum sér.
II.
Slys.
HVAÐ langar þig til að verða,
þegar þú ert orðinn fullorðinn?
spurði Albert Leonhard einu sinni,
er þau börnin voru öll sainan í
barnaherberginu.
— Ég veit ekki. Ég held að ég
vildi helzt verða ríkur. Ég hef tekið
eftir því, hvernig allir eru auð-
mjúkir við rikan mann og hafa
hann í hávegum. Þeir liafa víst kom-
izt að raun um, að það sé hagkvæm-
ast. Annars vildi ég líka verða hetja,
sem allir dáðust að og töluðu um.
— Mig mundi líka langa til að
verða hetja, sagði Alhert, reglulega
hraust og göfug hetja, eins og til
dæmis Gustav Adolf.
Augu drengsins ljómuðu við til-
hugsunina um þetta. — Ég held að
ég kærði mig ekkert um að talað
væri um mig, en það mundi gleðja
mig að vita af því sjálfur, að ég
væri hetja.
— Mig langar nú mest til að
líkjast henni mömmu, sagði Dóra.
Það væri svo gainan að sjá alla
fagna því, er ég kæmi, eins og við
gerum, þegar hún kemur.
— Ég vil verða hermaður, sagði
Edvarð litli. Þá fæ ég að hera sverð
við hlið og fara í stríð og berjast.
Hinir drengirnir skellihlógu.
í því kom frú Willén inn og
drengirnir fóru að segja lienni, að
Edvarð litli ætlaði að verða her-
maður, eins konar Karl tólfti að
hreysti og hugprýði. Móðir þeirru
fór þá að tala um þetta við hörnin
og sagði meðal annars, að það væri
ekki nauðsynlegt að fara í stríð til
þess að verða hetja, það gætu þau
orðið á heimilinu sinu. í mótlæti
og á reynslustundum í lífinu gæfist
mönnum kostur á að sýna, hvort í
þeim byggi lietjudáð og hugprýði í
raun og veru.
Það slitnaði upp úr þessu samtali
þeirra við það, að þjónustustúlkan
kom inn og sagði, að skógarvörður-
inn hjá Staalhjelm haróni væri
franmii í eldhúsinu og vildi fá að
tala við frúna.
Skógarvörðurinn, Bom að nafni,
hjó í útjaðri skógarins, spölkorn frá
búgarði Willéns. Frú Willén var al-
kunn fyrir góðsemi sína við alla,
sem áttu eitthvað hágt, og nú var
Bom kominn til að leita ráða henn-
ar, vegna þess að litli drengurinn
lians var orðinn fárveikur og kona
hans alveg ráðþrota.
— Ég skal koma undir eins með
yður og líta á drcnginu ykkar, sagði
frúin.
— Ég þakka yður innilega fyrir,
góða frú, svagði maðurinn einkar
þakklátur. Það rignir ekki þessa
stundina, og ég skal fylgja frúnni
heim aftur. í flýtinum, sem á hon-
um var, gleymdi hann, að hann hafði
haft hyssu sína með sér, er hann
kom og lagt liana frá sér fyrir inn-
an eldhúsdyrnar.
Þegar frú Willén var farin, héldu
börnin áfram samtalinu.
— Ég get nú ekki sagt, að mér
lítist sérlega vel á þessa hetju-hug-
mynd hennar frænku, sagði Leon-
hard.
— Það virðist að minnsta kosti
ekki vera eins mikilfcnglegt og að
fara í stríð, sagði Albert.
— O, það er ekki nema fyrir
stelpur að vera hetjur á heimilinu,
en drengjum hentar eitthvað annað
fremur, sagði Lconhard enn, og í
þeim tón, að roði hljóp í kinnar
Dóru.
Hann tók staf, sem lá á gólfinu
og brá honum á öxlina eins og
byssu, og spígsporaði svo hermann-
lega fram og aftur um gólfið. Alhert
leitaði uppi annað prik lianda sér,
sem komið gæti í byssustað og mið-
aði á arininn. Edvarð litli varð auð-
vitað að fylgja dæmi eldri drengj-
anna, en hann varð að notast við
krikket-keilu sem vopn.
Dóra stóð úti við gluggann og ósk-