Heimilisblaðið - 01.01.1952, Blaðsíða 26

22
HEIMILISBLAÐIP
Þú mælir víst dropana
þína í pottatali, mælti hún.
En þótt þú hæðist að flösk-
nnni, ekaltu ekki hæðast að
mér! Komdu, Chet, Mér þykir
leitt, að ég skuli hafa látið
þig bíða svona lengi!
Þau gengu út úr verzluninni.
Vagn Bents beið fyrir utan.
ÉK vil stýra, sagði stúlk-
an og stökk upp í vagninn.
— Kyssirðu mig ekki í
kveðjuskyni, Charlie?
Ég slæ þig, freki strák-
ur, sagði hún hlæjandi. Heyr-
irðu til hans, Chet?
Heyrðu, Chet, sagði Des-
trv. Þar sem þú tekur kærust-
una frá mér, finnst þér þá
ekki að þú ættir að láta mig
hafa eitthvað í staðinn?
Cliet Bent leit fram á veginn,
l,m leið og hann kinkaði kolli.
Sjáðu, nú er bolabíturinn
laus aftur, sagði hann. Hann
verður húinn að drepa annan
hund. áður en kvöldið er liðið!
Heldurðu það? spurði
Destry, um leið og hann sneri
sér við til að sjá. Vindurinn
feykti frakka hans til hliðar,
ok þar sem stúlkan horfði fram
á veginn, tók hvorki hún né
Destrv eftir því, að Bent stakk
eldsnöggt flötum pakka í innri
vasann á frakka kúrekans
— Þegar um þóknun er að
ræða — þá greiða jafnvel
verzlunarrottur hana! sagði
Destry.
Þær gefa steina fvrir
brauð, sagði Bent brosandi.
Og gull, hef ég hevrt
sagt!
— Jæja. það hefur þú hevrt!
Einmitt. hér hefur þú eitthvað.
Cnettu þess vel, Harrv, ef þú
kærir þig um það!
Destry taldi peningana
hreykinn.
Fjörutíu — fimmtíu —
mig svimar, Chet. — Sextíu —
sjötíu — þetta getur ekki ver-
ið, mig er að dreyma! Áttatíu
liver hefur skipt um hjarta
í þér, Bent? Er þetta þér að
kenna, hunangskakan mín?
Níutíu — hundrað dollarar . . .
— Þú verður að opna banka-
reikning, skaut stúlkan inn í.
— Heyrðu mig, Chet! kall-
aði Destry. Hvað hefur komið
fvrir þig? Ertu orðinn trúað-
ur, Chet? Hefurðu selt gamla
námu ?
Hann gekk nokkur skref á
gangstéitinni við hliðina á
vagni Bents, um leið og Bent
ók hlæjandi af stað.
Svo sneri Destry sér við til
að skoða bæinn, er hafði feng-
ið allt annan svip.
Ég kaupi mér hest og
hnakk, sagði Destry. Kúreki,
kauptu þér spora og af stað
með þig! Það hlaupa ekki pen-
ingar á snærið hjá þér dag-
lega, og það vaxa ekki svíns-
læri og spæld egg á kaktus-
trjám, og Chester Bent er ekki
vanur að vera svona rausnar-
legur! Ég byrja að vinna!
Þannig talaði hann við sjálf-
an sig og hrukkaði ennið hugs-
andi, en í sama bili kom hann
auga á veitingaliúsið Second
Cliance, og hann fann, að eng-
inn staður var lieppilegri til
alvarlegrar íhugunar.
Hann fór því þangað inn.
Annar kapítuli.
Þótt áfengi kunni að vera
eitur fyrir líkamann, kom það
ekki í ljós lijá Harry Destry.
Augu hans urðu skærari
ákveðnari. Hann bar höfuðið
hærra. Hönd hans var iðin við
að telja fyrstu fimmtíu doll'
arana, sem Bent liafði geÞð
honum. Það var hægt að f“í
mikið fyrir hundrað dolhira’
og Destry át og drakk og ga^
vinum sínum óspart. Engin11
vissi hvemig vandræðin byrj'
uðu. Menn vissu það yfirleiú
sjaldan, þegar Harry Destr)
var annars vegar, en það vorU
áflog í veitingahúsi DonovanS)
þegar sheriffinn mætti vagn1
Chester Bents. Bent nam staðar
og hestarnir frýsuðu og veif*
uðu stertunum, þeir voru fúsir
að taka sprettinn á ný.
Sheriffinn þurrkaði rykið
af svarta vfirskegginu sínu, et
hann var mjög hreykinn a^
— Chet, mér þætti gaman að
spvrja þig að nokkra. Hvar
varst þú á miðvikudagS'
kvöldið?
— Miðvikudagskvöldið? sagði
Cliet Bent og lnigsaði sig 1,1,1
rólegur á svip. Við skulum sja'
Ég var að sinna verzlunariníd'
um mestan hluta kvöldsi»s'
Hvers vegna spyrðu?
— Af því að ráðizt var a
hraðlestina og pósturinn var
rændur, sagði sheriffinn.
Hann horfði alvarleaa a
unga manninn og gætti a°’
livort liann skipti litum.
í rauninni fölnaði ChesterBeU*
í andliti og það brá fyrir rauð'
um dílum í kinnum lians.
— Það var stolið sjötíu
tvö þúsund dollurum, sagð*
sheriffinn, eins og þú ef
vill veizt!
— Hamingjan góða! liróp^ð1
Bcnt skelfdur á svip og bæÞ1
svo við í lágum róm: —- ^