Heimilisblaðið - 01.01.1952, Síða 27

ÖEIMILISBLAÐIÐ
23
Vesalings Harry Destry, sem
kikur sér að peningum í bæn-
um
Hann hætti í miðri setningu
°>5 horfði skömmustulegur á
''keriffann.
" Hvað segirðu? spurði
skeriffinn með háum, dimm-
UlTl rómi.
Ekkert, ekkert! sagði
^kester Bent. Ég sagði alls
ekkert. Ég var að velta því
^Vrir mér, livort þú grunaðir
um þetta, sheriffi?
"" Ég gruna engan. Ég spyr
®llls og lögin og staða mín
krefjast. Það er allt og sunit!
^að leyndi sér ekki, að hann
‘l ,u heyrt athugasemd Bents,
e*U8 og Bent hafði líka ætlazt
íli- Ofi; svo kvaddi hann og
þe
ysti af stað.
D,
var allt á móti
Auðvitað
estry þegar í byrjun, því þeg-
slieriffinn kom á þeysireið
^ður götuna í Wliam, lieyrði
'aitn hávaða, hræðsluóp og
I aillrnbyssuskot og liann sá
°P Utanna, er flýttu sér út úr
veit'
llUgahúsi Donovans.
Ij
fj. ann stöðvaði hræddan
°uamann, er hljórp eins og
íetUr toguðu.
^heriffinn greip um herðar
^Unsins og sneri lionum í
kíi»g.
Hvað
að
^arna?
Destry er aftur trylltur!
Uiaðurinn og tók til fót-
8agði
anna.
Sh •
. lenffinn fór ekki strax inn
I '0ltlr>gahúsið. Hann var með
,uSrokkustu mönnum þar um
lr’ en liann fylgdi þó viss-
0ryggisráðstöfunum. Þess

ve
gna
^ r — uam liann staðar við
lugdyrnar og hrópaði:
— Destry!
— Halló! kallaði Destry.
Komdu bara inn!
Og byssukúla klauf í sund-
ur dyraumbúnaðinn.
Slieriffinn vék ögn til liliðar.
— Hver er það? spurði sher-
iffinn. Hver er það, sem gerir
slíkan óskunda og brýtur
lögin?
— Ég er liið stóra Muddy-
fljót, svaraði röddin að innan.
Ég er með snjó á liöfðinu og
steina á fótunum, og snjórinn
er að hráðna, og ég brýzt yfir
bakka mína. Komdu inn og
fáðu þér bað!
— Ert það þú, Destry?
— Ég er liið stóra fljót,
sagði Destry í sannfæringar-
róm. Heyrirðu ekki, hvemig ég
öskra? Það er ekki auðvelt að
stöðva mig! Ég flæði yfir
bakka mína. Mér þætti gam-
an að vita, livernig þið farið
að því að stöðva mig. Bang!
Það kvað við nýr skotlivellur
og brothljóð heyrðist.
Þá beit vörður laganna á
jaxlinn.
— Harry Destry, sagði liann.
Komdu út í laganna nafni!
— Þau einu lög, sem ég
þekki, sagði Destry, er að
lilaupa niður fjallslilíðina.
Gættu þín, því nú verður líf
í tuskunum! Ég er hið vold-
uga Muddy-fljót, og ég renn
alla leið til liafs!
Sheriffinn sneri gegn vilja
sínum frá dyrunum. Hann
sagði fólkinu, að það væri ekk-
ert hægt að gera við heimsk-
ingja af þessu tagi annað en
að láta þá liamast, unz þeir
yltu út af af þreytu. Og bæj-
arbúar vom alveg á sama máli.
Það hafði mörgum sinnum
hlaupið ofvöxtur í „Stóra-
Muddy“, og menn vissu, livers
var að vænta af Destry.
Morguninn eftir, þegar Des-
try vaknaði, uppgötvaði liann,
að liann var í fangelsinu og
sheriffinn sat við hlið lians.
Vörður stóð við lilið yfirvalds-
ins með byssu um öxl. Destry
hafði tæplega opnað augun,
þegar sheriffinn sagði:
— Destry, þú rændir hrað-
lestina!
— Ef ég fæ að drekka, gerði
ég það. Ef ég fæ ekki að
drekka, hef ég aldrei séð þessa
bölvuðu hraðlest.
— Gefðu honum að drekka,
sagði sheriffinn.
Vörðurinn gerði eins og hon-
um var sagt.
Destry settist upp og yppti
öxlum.
— Þú veizt, að þú ert í fang-
elsi, sagði sheriffinn aðvarandi
röddu. Þú hefur viðurkennt,
að þú hafir rænt lestina!
— Gerði ég það? sagði Des-
try. Ég skal ræna aðra lest, ef
ég fæ aftur í glasið. Gefið mér
að reykja.
Honum var fengið tóbak og
vindlingapappír.
— Heyrðu mig, sagði sheriff-
inn, þú verður að segja mér,
hvernig þetta gekk til!
— Hvernig ætti ég að vita
það? sagði Destry og dró djúpt
að sér reykinn. Hafi ég rænt
lestina, þá hef ég gert það.
En ég man ekki eftir því!
— Sjáðu héma, sagði sher-
iffinn. Manstu eftir þessu?
Hann rétti fram lítinn
pakka, er liann liafði tekið úr
innri frakkavasa Destrys.
— Þú veizt vel, hvað er í
honum! sagði sheriffinn. Við-