Heimilisblaðið - 01.01.1952, Blaðsíða 32

28
var hún alls ekki gömul — og hún
hafði veriö svo yndisleg .. .
d’Ivrc þagnaði augnahlik. Hann sat
niðursokkinn í minningar sínar, en
svo sneri hann aftur til hinnar líð-
andi stundar.
— Nú flutti kona mín hatur sitt
>’fir á þig, Rafaela, af því að hún
hélt, að þú værir dóttir hennar ...
— Hélt ... ? hvíslaði Rafaela.
— Já! Hún hélt, eða réttara sagt
áleit sig vita hvor ykkar væri dóttir
hennar. En hvað mig áhrærði .. .
d’Ivre yppti öxlum.
— Ég var lengi í vafa, sagði hann,
þegar ég horfði í augu Elisabetar,
er líktust svo ntjög augunt konu
niinnar. Auk þess hafði hún dökka,
hrokkna hárið hennar. En þegar ég
svo horfði á ljósu lokkana þína,
Rafaela. Ó, það var svo erfitt. Mér
fannst ég sjá skyldleika milli vkkar
Elísahetar, enda þótt hún væri dökk
yfirlitum og þú ljós. Ég reyndi að
útskýra svipmót ykkar, að' kona mín
og d’Arendel hefðu verið náskyld,
en ...
Hann þagnaði, og það var kvelj-
andi þögn góða stund.
— Monsieur d’Ivre, sagði Rafaela
að lokum. Þér segizt lengi hafa
verið í vafa. En nú .. . ?
d’Ivre lagði hvíta, æðahera hönd
sína utan um hönd hennar.
— Stundum er ég langt, langt í
hnrtu í öðrum heimi, sagði hann.
Heimi, sem ég get ekki rifið mig
úr. En þegar ég er með' sjálfum
mér, kvelst ég af efa. Þess vegna
hef ég látið rannsaka gamla annála
um ættina. í margar aldir hefur
það ekki komið fyrir, að kona af
minni ætt liafi eignazt son! Synir
hafa eignazt syni, en allar dætur
aðeins dætur. Þess vegna gat ég
verið viss um, að nafn mitt mundi
deyja út. Ég átti aðeins dóttur. En
Elísabet eignaðist son! Er það sönn-
un, Rafaela, er það sönnun fyrir
því, að' hún hafi ekki verið dóttir
niín, heldttr dóttir Cesarine og d’Ar-
endels? Þú hefur alltaf liorið nistið,
sem Cesarine skildi eftir sig, en átti
Elísabet rétt á því?
Rafaela þagði. Minningarnar sóp-
uðust að henni. Hún endurlifði á
nokkrum sekúndum liluta af ævi
sinni. Ilún sá sjálfa sig sem fyrir-
litna amhátt á heimili livíts manns.
Henni fannst hún ennþá finna högg
böðulsins á nöktum hrygg sér. Henni
fannst hæðnislegt augnaráð margra
brenna á andliti sínu. Þar til John
keypti hana, já, unz hún fluttist sem
koua hans til Glengariffe, fannst
henni hún vera brennimerkt.
Og nú ...!
— Ég tek þetta sem sönnun, sagði
d’Ivre hægt. í átta ættliði hefur
engin dóttir í ætlinni átt son, hvers
vegna skyldi Elísabet þá eignast
son? Þú mátt ekki halda, að mér
þyki síður vænt um Elísabetu fyrir
það, en þú hefur alltaf fundið, Rafa-
ela, að ég hef elskað þig eins og
dóttur niína. Hafa ekki blóðböndin
sagt til sín?
Hann þagnaði og sökkti sér á
ný niður í tninningar fortíðarinnar.
Hugur Rafaelu var í uppnámi.
Hvaða þýðingu gat þetta ckki haft
fyrir hána? Uppreisn gegn mikilli
niðurlægingu og auðmýkt .. .
— Monsieur d’Ivre, segið mér .. .
Hann sneri sér að henni. Svipur
bans var tómur og annarlegur. Hönd
lians féll ináttlaus niður af liorð-
röndinni. Ilann var aftur sokkinn
niður í drauniamók sitt. Hún þurfti
að spyrja hann ótal spurninga, en
hún sá, að ekkert svar fengist við
þeim.
Skömmu seinna reis d’Ivre á fæt-
ur og kallaði á gamla negrann. Og
eins og afturganga liðins tíma ók
hann á burt.
Rafaela fylgdi honuin niður að
vagninuin og fór svo upp á svalirn-
ar. Henni fannst eins og líf hennar
hefði lagzt í rúst, og nýtt líf risið
upp af rústum þess fyrra.
Með sjálfri sér hafði hún kallað
Cesarine móður sína. Hún hafði
borið sanian við spegilinynd sína
myndir, er hún fann af d’Arendel
og Cesarine, en hún gat lítil sem
engin svipmót fundið með sér og
móður siuni, en ofurlítil með föð-
ur sínum .. .
Föður? Já, en liann var ekki faðir
hennar. Hún var eins örugg og
d’Ivre um það, að liún væri dóttir
hans.
Hugur Rafaelu reikaði víða. Hún
vó líkurnar fyrir því, hvað gerast
HEIMILISBLAÐlP
inundi, þegar sannleikurinn k®1"1
í 1jós .. .
Ef hann þá kænii í ljós . • ■
Rafaela sat lengi á svölunum s0^
in niður í hugsanir sínar. ÞegarJ0^'11
kom heim, sá hann strax, að l",n
var annars hugar.
— Þú ert hrygg, ástin mín, saF
hann. Hún horfði á hann með a"f
urværu lirosi.
— Hrygg? endurtók hún, °’
ep
veit ekki, að vissu leyti g®"
verið glöð .. .
Svo sagði hún honum frá þvl>
d’Ivre gamli hafði sagt henni
John sat þögull og hlustaði.
Þoð
var eins og hann drykki í sig hverj
og eitt einasta orð. Þegar hún
haf®’
lokið frásögn sinni, sat hann nokkr
stund í djúpum þönkum. Svo s,°
hann á fætur.
— Rafaela, ég fer strax til h® jar
ins, ég verð að fá d’Ivre til að e"
urtaka þetta við yfirvöldin . • •
Þegar hann sá, að hún hristi r°
lega höfuðið, mælti hann ákaf’"'
— Að sjálfsögðu verðum við a‘
láta vottfesta þetta .. .
Við
lia"n
— Nei, John, mælti Rafaela.
verðum þvert á móti að vona
d’Ivre hafi gleymt þessu, og
segi aldrei neinuin öðrmn frá þvl
— Rafaela, veiztu, hvað þ" ‘f
að segja? Veiztu ekki, hvað I,e* ,
hefur að segja fyrir sjálfa þi?
? Jni
hvað
dó,,ir
þarft ekki lengur að óttast,
fólk segir um þig. Þú ert
d’Ivre og konu hans. Þú ert e
dóttir d’Arendels og ... ■" .
— Og blökkustúlku, skaut Raia‘ ^
inn í, þegar John liikaði. Jobn-
hefur sjálfur verið svo stór ma
að ætt mín liefur ekkert haft
segja í þínum augum. En nú?
Blóðið sté honum til höfuðSi
hann varð litverpur. ,g
—- Fyrir inig hefur það enga l'-
x; h8"n
nigu, en domur annarra, sagm
liikandi ... ^
— Og þann dóm viltu se,Ja
Elísabetu og börn hennar? sPur .
Rafaela. Þau eru alin upp 1 " j
trú, að' í æðum þeirra renni óbh"
að blóð', en nú eiga þau að 1’°^
skensyrði og aðdróttanir hngst
lausra manna? . •
vjgSl
John þagði, af því að hann ^
ekki hverju hann ætti að svara-