Heimilisblaðið - 01.01.1952, Qupperneq 17

13
öeim
ILISBLAÐIÐ
',ik'uðu músum og töluðu um
ariþakklæti æskunnar.
‘,v° borðaði Jens Ólafsson á
"at«ö]uhúsi í nokkur ár. En
'U v°ru æskuárin liðin. Hann
<lr orðinn veili í maga, enda
j* ^’iriun tekinn að færast yfir
,:Ultl- Maðurinn var orðinn
u ‘'hinmtugur, og með sjálf-
|,lfU sér þráði liann ekkert
^e*tara en vistlegt heimili og
'p,unann, er liugsaði vel um
oann.
l’á var það, að Sveinsína réð-
trl hans. Hún var geðsleg-
r kvenmaður — og svo kunni
'Un að búa til mat.
^ens var ánægður með til-
eriina. Honum fannst hann
a^a verið heppinn, lánið lék
''Ss«lega við hann.
I garnli vinur bans, Jó-
""ites ostakaupmaður, var á
tttiarri skoðun. Honum fannst
"'abaert að tala við liann
. kur aðvörunarorð. Þegar
^tparsveinn lét ginnast af
. Veönianni, var frelsi lians
'oða. Það var að minnsta
KQc| •
1 reynsla Jóliannesar.
i Haltu þér í fjarlægð frá
j^*"1 • sagði Jóliannes. Hann
i 1 sjálfur kynnzt binu veika
KVhj » ,
i' a smum yngri árum og
feiint
sig í eldi ástarinnar.
^ ^onan er óráðin gáta, sagði
Og Jens Ólafsson kink-
k°Hi við fullyrðingu Jó-
atiUesar. Hann mat mikils
SorUilegt frelsi, þótt hann
. 1 ekki eins dramatískur í
Vj0^"tlum og vinur bans. Að
. Var bann ekki beinlínis
lortrv
-eguin gagnvart Sveins-
• . ’ 011 lét liana þó ótvírætt
* l'u Það, að hann kærði sig
* um að binda sig ákveðn-
^ Ulsfönmaut.
En svo kom áfallið. Jens Ól-
afsson varð orðlaus af undrun.
Þetta var með öllu óskiljan-
legt.
ICvöld nokkurt, þegar Sveins-
ína hafði tekið matarílátin af
borðinu, kom hún úr eldliús-
inu og tók sér stöðu fyrir
framan Jens Ólafsson, er sat
í hægindastólnum.
Framkoma hennar var í
senn opinská og óákveðin. Hún
var óvenju rjóð í framan. Eld-
liúshitinn gat ekki eingöngu
orsakað þennan roða. Og augu
hennar voru rök og í þeim
annarlegur glampi.
— Ég ætla bara að segja
kaupmanninum, að ég fer
þann fyrsta, sagði liún.
Jens Ólafsson leit upp úr
blaðinu, sem liann var að lesa.
Hann tók af sér gleraugun og
borfði forviða á Sveinsínu, er
roðnaði ennþá meira.
— Hvað ertu að segja,
Sveinsína? Ætlarðu að fara?
Sveinsína kinkaði þegjandi
kolli. Það hraut tár úr aug-
um hennar niður á gólfteppið,
og hún saug upp í nefið.
Jens Ólafsson sá illa gler-
augnalaus, enda sá hann ekki
hve Sveinsína var í rauninni
sorgmædd á svipinn.
— J á, en livers vegna ætl-
arðu að fara, kæra Sveinsína?
spurði liann, þótt liann raun-
ar upp á síðkastið sæi ekki
aðra vænlegri lausn á vanda-
málinu. Samt kom lionum
þetta á óvart. Hann liafði ótt-
azt, að hann yrði sjálfur að
skerast í leikinn. En þá kom
Sveinsína sjálf til sögunnar.
Hm!
— Ertu orðin þreytt á stöð-
unni, kæra Sveinsína? spurði
bann, þegar liann hafði ekk-
ert svar fengið við fvrri spum-
ingunni.
Þegar hann sagði „kæra
Sveinsína“ datt annað tár nið-
ur á gólfteppið, og Sveinsína
kæfði grátkjökur í vasaklútn-
utn sínum.
— Nei — kjökur — en ég
ætla að giftast!
Jens Ólafsson missti blaðið
á gólfið. Hann ýmist setti á
sig gleraugun eða tók þau af
sér. Hann var algjörlega átta-
villtur.
— Ætlarðu — ætlarðu að
giftast?
Aftur kinkaði Sveinsína
þegjandi kolli blóðrjóð í
kiimum.
— Já, en ég hafði ekki hug-
mynd um, að þú værir trú-
lofuð, Sveinsína. Má ég óska
þér til liamingju!
Jens Ólafsson gat ekki gert
sér ljósa grein fyrir tilfinning-
um sínum. Þær vom sambland
af undmn, hugarlétti og von-
brigðum. Auk þess fann liann
til sársaukablandinnar iðmn-
ar. Haim varð klumsa. Það var
eitthvað í framkomu Sveins-
ínu, sem hann átti ekki auð-
velt með að gleyma. Eitthvað
aðlaðandi, já, það var ef til
vill ekki rétta orðið, en eitt-
hvað viðkunnanlegt, sem þrátt
fyrir allt skyggði á hina óskilj-
anlegu framkomu hennar síð-
ustu mánuðina. Ef til vill
leyndist luigsun í hugarfylgsn-
um Jensar Ólafssonar, er hami
vildi ekki viðurkenna, en kom
þó slöku sirinum fram og þó
einna skýrast nú, þegar Sveins-
ína tilkynnti þessa örlagaríku
ákvörðun sína.
Nú stóð liún hér fyrir fram-