Heimilisblaðið - 01.01.1952, Blaðsíða 18

14
an hann og sagðist aetla að
fara — til að gifta sig!
Jens Ólafsson sat kyrr og
horfði á Sveinsínu ganga út úr
stofunni. Honum heyrðist hún
loka eldhúshurðinni dálítið
harkalega á eftir sér. Hann
hristi höfuðið. Hann varð að
viðurkenna, að Jóhannes vin-
ur lians hafði á réttu að
standa. IConan var óráðin gáta.
Það var þó ekki venjulegt, að
fólk gréti, þegar það hugðist
ganga í liið helga lijónaband.
Hann þerrði af liönd sér tár-
perluna, er hafði hrotið niður.
Svo tók hann upp blaðið og
reyn.di að lesa. En það rúm-
aðist ekki annað í liuga hans
en orðin: —• Sveinsína ætlar
að giftast. — Sveinsína ætlar
að giftast.
Jens Ólafsson lagði frá sér
blaðið og fór að hátta.
Sveinsína var farin. Jens Ól-
afsson borðaði á matsöluhúsi
og kunni afleitlega við það.
Það var köld og ömurleg að-
koma heima, en hann liafði
fengið konu til að ræsta íbúð-
ina. Það var eins og áður en
Sveinsína kom.
Kvöld nokkurt kom Jóliann-
es í heimsókn. Jens sótti flösku
af rommi i‘it í verzlunina, svo
að þeir gætu fengið sér hress-
ingu.
Það var gaman að fá sér í
staupinu með gömlum vini.
Jens liallaði sér aftur á bak
í stólnum og lét reykinn úr
pípu sinni mynda þétt reyk-
ský.
— Ég veit ekki, livers
vegna Sveinsína fór, sagði liann
eins mikið við sjálfan sig og
Jóhannes.
— Hún vildi giftast! sagði
Jóhannes og fékk sér vænan
teyg úr toddýglasinu.
— Já, það er víst, svo sagði
hún að minnsta kosti. Jens
Ólafsson liorfði hugsandi í
gegnum reykskýin.
— Þú ert þorskur, Jens,
sagði Jóliannes og liorfði á
liann. Sveinsína vildi giftast
þér! Skilurðu það ekki?
— Giftast mér? Já, en
hún . . .
— Já, ég segi ennþá einu
sinni, þú ert heimskur eins og
þorskur og blindur eins og
moldvarpa. Sveinsína vildi
giftast þér, og þegar þú vildir
ekki bíta á krókinn, varð liún
þreytt á þér. Og svo fann hún
sér auðvitað annan. Þannig
liggur í málinu. Þú mátt vera
ánægður að málum skyldi
lykta þannig. Frelsið, Jens, það
er fyrir öllu. Við skulum,
gömlu mennirnir, halda fána
frelsisins liátt á lofti!
Jóliannes hellti víni í glas-
ið sitt. Jens sýndist hann vera
orðinn ölvaður. Hann tók
rommflöskuna og setti liana
inn í liornskápinn.
Jóliannes fór liálftíma seinna.
Jens Ólafsson hafði birt aug-
lýsingu í Morgunblaðinu um
viku tíma. Það kom aðeins eitt
tilboð. Það var frá ekkju með
tvö börn. Jens Ólafsson gafst
upp á að leita fyrir sér um
ráðskonu í bráð.
En lífið varð enn ömurlegra,
er frá leið. Og í huga hans
varð tíminn, sem Sveinsína
hafði verið hjá honum, bjart-
ur og fagur. Jafnvel síðustu
vikurnar — sangi grauturinn
og tölulausu buxurnar — urðu
HEIMILISBLAÐl®
að björtum endurminning11111'
og það leið þungt andvarp frJ
brjósti lians.
— Þú ert þorskur, Jens'
Já, ef til vill. En hver gat
látið skynsemina stjórna ser’
þegar kvenfólk var annars veg
ar? Víst saknaði liann Sveins
ínu, því var ekki að neita'
Jæja, hún mundi sjálfsagt ekk'
koma aftur, en ef til vill Sal
hann náð í aðra!
Það brá fyrir glampa í al1^
um J ensar Ólafssonar. Hal111
hafði tekið ákvörðun. Skönii,lU
seinna settist hann við skr
borðið, en hver pappírsÖrk111
af annarri fór samanvöol1
niður í pappírskörfuna.
En tveim dögum sein,ia
mátti lesa þessa auglýsing11
Morgunblaðinu:
HJÓNABAND
Kaupmaður um finllntn@t,
sem er í góðum efnum,
ósk'
ar eftir að kynnast konu n,e
hjónaband fyrir augum. 1
boð merkt Ó. 247 sendist a
greiðslu blaðsins.
Það komu alls sex tilH0^
og Jens Ólafsson var allar
stundir sínar að athuga ^
boðin. Þetta var vissulega ^
varlegt mál, er þurfti gratl
gæfilegrar íhugunar. LífsHaI1
ingja lians var í veði.
ft
Jens Ólafsson las bréfin 0
yfir, en í þeim öllum var e,t
livað, sem lionum misHk11
Nokkrar áttu börn, sem 0 ,j,
þeim auðvitað. Þau bréf t0^
Jens frá. Sumar voru ann*
hvort of gamlar eða of n’1^
ar, og ein krafðist að fá vlt.
eskju um, hve ríkur hann va>r
öll bréfin fóru svo í eld,11IJ
s