Heimilisblaðið - 01.01.1952, Qupperneq 9

5
^EIM
ILISBLAÐIÐ
r°tnaður burtu, kom röðin að
a,1(lliti, eyrum og nefi, var-
lri'ar rotnuðu, og eftir var
st°rt vessafullt op. Líkaminn
r°tnaði hægt og hægt lifandi.
1 kundraða lali voru þessi
^attdi lík flutt til Molokai og
^alltl sjá um sig sjálf. Dauða-
®Jndir, trylltir og sljóir gerðu
'*lllr holdsveiku lífið að ena
a nieira víti liver fyrir öðr
^111 en það liefði þurft að vera
I ao var eins og allar mann
Cgar tilfinningar væru rotn
ar á Molokai. Þeir sterkari
°l?u 0g píndu þá veikari og
ailsnotuðu þá á hinn svívirði-
eRasta hátt. Þeir veikustu
enííu enga hjúkrun, þegar
eir gátu ekki hugsað um sig
Julfir. Menn og konur, for-
rar og börn, bræður og syst-
r höfðu kynferðismök hvort
k nnnað og áttu stundum
aril< sem var dæmt til að lifa
^hkur
hoið
a5 t.
llrUgga hremtivín úr jurta
f,
ar
^sveika
og rotna lifandi.
fólkið hafði lært
ro‘un,,
sér
ál
og dag eftir dag átti
etað óskaplegt drvkkjusvall.
tskupinn var alvarlega
. '^Sgjufullur yf ir ástandinu á
I °kai, en hann gat ekki
ug8að gér að láta heilbrigðan
g. Csl fara þangað, enda þótt
vj^ver væri fús til þess. Hann
^ Sl ekki fremur en aðrir em-
^^menn, livað liægt væri
^gera fyrir holdsveika fólkið.
a gaf séra Damien sig fram
^bauðst til að verða prestur
^ utokai. Hann var ungur,
hei*aS]tUr °g <ll,glegur og ^að
, 1 hans glæsileg framtíð. En
u art fyrir allt þetta bað hann
ti/ ^a a® Bytja frá Hawai
hel M°l0kar, — úr paradís til
Nltis. Biskupinn reyndi að
fá liann til að skipta um skoð-
un. Sá, er stigi fæti á land í
Molokai, átti aldrei þaðan aft-
urkvæmt. Það væri lireinasta
kraftaverk, ef hann smitaðist
ekki af sjúkdómnum fyrr eða
seinna. Sá, er færi af fúsum
vilja til Molokai, dæmdi sjálf-
an sig til að deyja þjáningar-
fyllri dauðdaga en þó um
verstu pyndingar væri að ræða.
En skoðun séra Damiens var
ekki hægt að breyta. Hann œtl-
aði til Molokai. Að lokum fékk
hann leyfi, og í fylgd með
biskupnum fór hann til eyju
liiima dauðadæmdu á litlum
bát, er Kilanea hét. Það kom
á móti þeim hópur afskræmdra
manna, er höfðu einu sinni
verið eins og aimað fólk. Bisk-
upinn veitti því athygli, að
séra Darnien fylltist ósjálfrátt
viðbjóði. I síðasta sinn reyndi
hann að telja honum hughvarf,
en það var þýðingarlaust.
Hann kvaddi biskupiim og liið
frjálsa líf í landi og lét róa
sér í land. Afskræmdi hópur-
inn á ströndinni hrópaði til
hans, að þeir væru við beztu
heilsu á eyjunni — liann skyldi
bara sjá þá sjúku, er komust
ekki út úr kofunum sínum.
Það var lítil kapella í ný-
lendunni, óhrein, hrörleg og
sjaldan notuð. Fyrsta verk séra
Damiens var að búa til nokkra
góða sópa, og þvi næst fór
hann að gera kapelluna hreina.
Eftir fjögra tíma viimu leit
hún sómasantlega út, en ineð-
an á verkinu stóð flaug fregn-
in um kontu prestsins um eyna.
Stór flokkur holdsveikra
manna flykktust að kapellunni
og störðu á þetta undur.
Nokkrir komu, berandi lík
þeirra, er höfðu dáið daginn
áður, svo að presturinn gæti
annazt kristilega greftrun
þeirra. Líkin voru vafin innan
í bastmottur. Það hafði enginn
getað liugsað sér að smíða lík-
kistur á Molokai.
Um kvöldið lagðist Damien
dauðþreyttur til svefns undir
tré, um náttstað fyrir sjálfan
sig hafði haim ekki liaft tíma
til að hugsa. Hann heyrði sárs-
aukaóp þeirra, er voru orðnir
hálfsturlaðir af kvölum, og
öskur liinna ofurölvuðu.
Það er ekki liægt að lýsa
með orðum eynid þeirri, er
séra Damien varð sjónarvottur
að daginn eftir. En Damien
beit á jaxlinn og tók til starfa.
Hann var það hagsýnn maður,
að liann skyldi strax, að mesta
þörfin var fyrir hreint, renn-
andi vatn. Nýlenda holdsveikra
maima án vatns er ægilegur
staður. Hann fór í könnunar-
ferð um nágrennið og fann
ágætt neyzluvatn uppi í fjöll-
unum.
Næst lá fyrir að sannfæra
yfirvöldin í Honolulu um
nauðsyn vatnsleiðslu og fá þau
til að senda vatnsrör til eyj-
arinnar næst þegar holdsveikt
fólk yrði sent. Séra Damien
lióf harða og örðuga baráttu
við yfirvöldin, og hún stóð allt
hans líf. Baráttan stóð um
vatnsrör og byggingarefni,
klæði og betri lifnaðarhætti,
meðöl og lífsþægindi. Stund-
um vann Damien í bardagan-
um við yfirvöldin, en það skeði
líka, að liann beið ósigur.
Vatnsrörin fékk hann, og með
hjálp þeirra holdsveiku manna,
er heilbrigðastir voru, tókst
lionum á ótrúlega skömmum