Heimilisblaðið - 01.01.1952, Blaðsíða 31

27
ÖEIMILISBLAÐIÐ
Pr hann hafði elskað, athvarf á heini-
mínu. Konan mín ...
Hann sökkti sér aftur niöur í
u8sanir sínar. Rafaela þagði. Hún
'ar hrædd um að skera ef til vill
1 s'indur þráð minninganna.
, Konan mín var afbrýðissöm,
,0 r d’Ivre áfrain. Það var áslæðu-
0Ust. Cesarine var kona vinar míns,
h
u,t kirkjan hefði ekki sameinað
bau
um.
Eg áleit hana líka vígða lion-
hjarta Cesarine fylgdi Jean
^rendel út í dauðann. Sá dagur
núl(íaðist, er hún átti að ala barn
llt’ harnið, sem Jean vissi ekkert
.Ul’ hegar hann dó. Hún tók sótt-
,la snemrna morguns — og madd-
Ul'au sendi mig út á plantekruna.
. Uu kærði sig ekki um karlmann
na'ist sinni meðan á harnsburði
t*ði. Ép var úti á plantekrunni
au daginn. En undir kvöldið skall

°veður.
^afaela
neri saman höndunum.
Un vissi ekki, hvað gamli maður-
b"" VUd' segja lienni, en liún hafði
^ emhvernveginn á tilfinningnnni,
hað væri henni viðkomandi.
v>ðri
Hegnið helltist úr loftinu, of-
skall yfir, niælti d’Ivre. Það
Ur sv0 dimmt, að maður sá ekki
,anflaskil. Ég var þrisvar til fjór-
I sinnum lengur heim en venju-
^ Ra’ ^nr tékst með naumindum að
. a stjórn á hestinum, sem var átta-
'Htiir o g hræddur. Ég ímyndaði
be
að hræðileg atvik hefðu skeð
I "'ia. Húsið gat hafa hrunið, já,
j er heimskulegt, en þannig voru
"fsanir mínar. Ég var holdvotur
. Bier leið illa. Loksins kornst ég
•ii*j
ni- ^að var alls staðar myrkur,

^ 1 svefnherliergi konu minnar
f >rstu hæð. Ég kallaði á þjónustu-
... en enginn svaraði mér. Ég
,"b að
( . óttast, að kona mín hefði
.^'tað tj] vjna sjnna vegna óveðurs-
^ ‘ eu það var óhugsandi að hún
1 farið langt í þessu veðri —
bar að auki eins á sig komin
R nuu var.
hv R ttndraðist ekkert, þótt ég sæi
lr.r,:i bjónustufólkið. Það var hjá-
"g eÍnS 0,1 allt l’eldökkt fólk
(.| lafði hlaupið til grasalækna sinna
a'l leita þar ráða.
Hjátrúarfullt eins og allt þeldökfit
fólk! Rafaela hrökk við. Hafði hún
ekki sjálf reynt að lesa framtíðina
úr glóðum eldsins og rennsli vatns-
(lropanna á gluggarúðunum. Var hún
svona andlega skyld svörtu fólki?
Ó, nei, hún vissi, að Elísabet hafði
oft gert slíkt, og hún var þó hvít .. .
— Ég flýtti inér upp stigann, hrinti
upp hurðinni að svefnherberginu, og
í bjarmanum frá kertaljósinu 6á ég
konu mína sofa vært í rúmi sínu.
Við hlið hcnnar sat Cesarine —
með tvö ungbörn á brjósti.
— Fæddirðu tvíbura? spurði ég.
En hún hristi höfuðið.
— Nei, monsieur, svaraði hún.
Óttinn við ofviðrið — og ef til vill
óp mín við fæðinguna — varð til
þess að hún fæddi viku fyrir tím-
ann. Allt þjónustufólkið þaut í of-
boði til töfralæknisins tll að biðja
hann verndar gegn ofviðrinu. Ég
varð að fara á fætur til að hjálpa
maddömunni. Þetta er yðar barn
og maddömunnar, en ég á hitt .. .
— Eignaðist maddaman dreng?
spurði ég ákafur.
— Nei, svaraði hún, bæði börnin
eru stúlkur.
Ég virti konu mína fyrir mér. Hún
svaf alltaf. Svo sneri ég mér að
barni mínu og tók utan um litlu
höndina.
— Yður skjátlast, monsieur, sagði
Cesarine. Þér eigið hina stúlkuna .. .
Cesarine beygði sig yfir ungbörn-
in. Um háls hennar hékk nistið, sem
þú berð núna, Rafaela. Hún varð
harmi lostin við dauða mannsins,
sem bún elskaði. í von um, að liún
léli huggast ofurlítið, lét ég gull-
sinið smíða nisti og grafa á það
stafi hennar og d’Arendels. Ég sagði
henni, að d’Arendel hefði sjálfur
beðið gullsiniðinn að gera nistið, en
bann hefði dáið áður en verkinu
var lokið. Nistið varð Cesarine nokk-
ur huggun. Það var eins og nokkurs
konar kveðja að liandan, og hún
bar það alltaf, einnig núna, þegar
liún sat með börnin í faðini sér.
Ég fór að klæða mig úr rennvot-
um fötunum. Cesarine var farin,
þegar ég kom aftur inn í svefnher-
bergið. Ég sá liana ekki frarnar
lifandi. Nokkrum dögum seinna
fannst lík hennar í fljótinu. Hin
mikla andlega áreynsla hafði ruglað
dómgreind hennar — eða ef til vill
fannst henni lífið svo óbærilegt, að
hún gæti ekki hugsað sér að Iifa
því, enda þótt hún hefði fætt barn
til að lifa fyrir.
Hann þagnaði. Augu Rafaelu voru
tárvot. Hversu oft hafði hún ekki
óskað eftir að fá að vita, hvernig
síðustu stundir móður hennar liöfðu
verið, áður en hún drekkti sér í
fljótinu stóra.
— Aöeins börnin lágu í stóru
vöggunni, hélt d’Ivre áfram máli
sínu. Ræði voru klædd fötum, er
Cesarine liafði saumað. Hún liafði
ekki haft tíma til að leita að föt-
um þeim, er kona mín hafði saum-
að. Og þarna lágu litlu stúlkurnar
— eins klæddar og þær væru tví-
burar — og það var ógerningur að
þekkja þær hvora frá annarri. í raun
og veru fékkst það aldrei upplýst,
hver var liver .. .
— Ó, nei, tautaði Rafaela. En
hvernig tókst yður þá að greina það
í sundur?
— Konan mín gerði það. Hún lét
færa sér báðar telpurnar. Hún þótt-
ist sjá að önnur þeirra væri lík
sér. En skömmu seinna fór efinn
að naga liana. Hún skipti að minnsta
kosti tíu sinnuni á þeim, en ég held,
að hún liafi aldrei verið viss um,
að hún liafi dæmt rétt að lokum.
Rafaela vætti þurrar varirnar.
Þetta var svo ótrúlegt, svo ósann-
gjarnt! Þetta, að vita alls ekki .. .
— Hver — hver lijálpaöi móður
minni, Cesarine, við fæðinguna?
spurði hún lágt. Hún hlýtur að hafa
vitað það með vissu.
— Ef til vill. Það var gömul
negrakona, sem hjálpaði lienni. Sú
gamla var kjöftug og skapill, og ef
við hefðum sagt henni frá efa okk-
ar, mundi sagan liafa verið fljót að
komast á kreik. Hugsaðu þér ef sag-
an hefði borizt út um bæinn! Kon-
an mín hataöi alltaf Cesarine, af
því að liún hélt, að ég elskaði
hana —- konan mín elskaði mig, og
afhrýði hennar var takmarkalaus. En
afbrýði hennar var með öllu áslæðu-
laus, þvi ég dskaði hana líka. Já,
Rafaela, þú manst aðeins eftir henni
sem feitri, gamalli konu. í rauninni