Heimilisblaðið - 01.05.1955, Side 8

FULTON OURSLER
Hrópið í
T ipNN 14. apríl 1912 var ég
að vinna seint um kvöld
við skrifborð mitt hjá Balti-
more-blaðinu „American“. Það
var komið langt fram yfir mið-
nætti, þegar ég lagði til hliðar
augnahlífina mína og bjóst til
að halda heimleiðis. Allt í einu
hljóp dr. Shipley, kvöldritstjór-
inn okkar, að innanhússíman-
um og hrópaði til mannanna,
sem voru að vinna niðri:
- Stöðvið pressurnar! Stórt
milliferðaskip hefur rekizt á
ísjaka úti á reginhafi!
Þá var ekki lengur um það
að ræða að fara heim, því að
harmsaga ,,Titanics“ var
stærsta fréttin á því ári. 1 sam-
bandi við það slys gerðust
mörg stórfengleg dæmi um
hetjuskap einstakra manna —
til dæmis það, er frú Isidor
Strauss hafnaði sæti í björg-
unarbátnum og vildi heldur
deyja með manni sínum, eða
hið æðrulausa hugrekki, sem
Charles Frohman sýndi, er
hann heilsaði dauðanum sem
hinu „mikla ævintýri". En af
öllum þessum áhrifamiklu at-
burðum finnst mér mest til um
hin furðulegu örlög Archibalds
Gracie ofursta.
Þessi merkilega saga gerðist
bæði á sjó og landi. Kona of-
urstans var ekki með honum
á sjóferð þessari, en beið eftir
honum í New York, þar sem
hún, eftir því sem ég man bezt,
gisti á heimili vina sinna. Um-
ræddan sunnudag, seint um
myrkrinu
kvöldiðs, var frú Gracie að lesa,
eftir að hún var háttuð, og
sofnaði út frá bókinni. Allt í
einu heyrðu þeir, sem í hús-
inu voru, nístandi óp.
Fólkið þusti inn í svefnher-
bergið og kom að frú Gracie
í hálfgerðu leiðsluástandi. Hún
hafði í draumi heyrt rödd eig-
inmanns síns kalla til sín og
sárbæna hana um að biðja fyr-
ir sér. Hún var nú glaðvak-
andi og yfirkomin af djúpri
og ægilegri tilfinningu um að-
steðjandi háska, svo djúpri,
svo raunverulegri og ótvíræðri
vitund um voða, að allar til-
raunir til að sefa hina skelfdu
konu urðu árangurslausar.
Hún kraup niður við rúm-
stokkinn og fór að biðjast fyr-
ir, og þar kraup hún og bað
án afláts það sem eftir lifði
nætur. Það dagaði áður en hún
reis á fætur, en þá var geðs-
hræring hennar líka um garð
gengin. Sál hennar var gagn-
tekin friði, og hún sofnaði
brátt.
En það var ekki um neinn
frið að ræða meðal hins heim-
ilisfólksins. Þegar húsmóðirin
og húsbóndinn voru að fá sér
morgunbitann, snemma um
morguninn, setti þau hljóð, er
þau sáu ömurlegar, svartar
fyrirsagnirnar í blöðunum —
„Titanic" hafði rekizt á ísjaka
í fyrstu för sinni og lá nú á
hafsbotni. Hundruð, ef til vill
þúsundir manna höfðu farizt.
Húsráðandinn og kona hans
gátu engu orði upp komið
naumast litið hvort á ann^’
því að þau minntust martra0
arinnar, sem frú Gracie ha^:
orðið fyrir, 'og raddarinna1,
sem hún hafði heyrt í hinuF
erfiða draumi sínum. f’al'
vissu, að Gracie ofursti ha^’
verið meðal farþega á „Tit®11
ic“. Hvernig áttu þau að ^
sig til að segja henni frá þessu’
Þegar þau sögðu henni ^
því, furðaði þau mest á róseP1’
hennar. Skelfing næturinnar
var horfin, og hún svaraði vlI\
um sínum með fullkomi111'1
stillingu: - Ég er ekki hr03'
Ástvini mínum er borgið.
A&-
tí
veit það innst í hugskoti nUulj
En hvernig átti Gracie 0
ursta að vera borgið? Bju*f
unarbátarnir voru allt of ^
og sumir þeirra höfðu bro^
0<s
að, og auk þess voru konur
börn látin ganga fyrir. Þe^
Gracie ofursti hafði hjálP3
kK
þeim að komast í bátana,
hann upp á efsta þilfarið,
þess að bíða þar endalokanu‘
Hann vissi, að ekki mundi $
á löngu, þangað til skíP’
sykki, og hann fann Þe*f
dauðakippi þess. Og þegar sk>P
ið fór að sökkva, ákvað huU^
að stökkva af því, en sðk^
ekki með því; að berjast ry
lífinu til hins síðasta.
Þetta var hátt stökk W
aldraðan mann. Þegar hu
,i#
tu
kom niður í ískaldan sj°J1
kafaði hann niður og hu’
og hélt niðri í sér andan
þangað til lungu hans vir
tDst
vera að því komin að spulUtt j
Þá var það, sem hann f°r
biðja, þá var það, sem br°P
barst frá hjarta hans til
hans og Guðs, er hann v .
um fyrirbænir og hjálp-
HEIMILISB
LAP
1»
[96]