Heimilisblaðið - 01.05.1955, Qupperneq 37

horiuin sat hrífandi, bráðfalleg
stúlka.
Stúlkan ók upp á brúna og
stöðvaði þar hesta sína. Síðan
auð hún piltinum að stíga upp
Vagninn. Hann var mjög
^ndrandi á þessu, en hlýddi
stúlkunni, steig upp í vagninn
°§ settist hjá henni. Síðan ek-
Ul' stúlkan aftur af stað, tek-
Ur ® máls við piltinn og segir:
Þekkir þú mig ekki aftur?
að var ég, sem þú trúlofaðist,
egar ég var mús. Ég er í raun
veru kóngsdóttir, en illvilj-
galdranorn breytti mér í
og lagði það á mig, að
® skyldi verða í músarlíki,
angað til mennskur maður
til að kvænast mér og
^er yrði kastað út í vatn. Þú
k °taðist mér, og svo var mér
j astað í vatnið. Þess vegna
snaði ég úr álögunum, og því
. t ég sem vjg hlið-
lna á þér
^ skulum við flýta okkur
lrn °g halda brúðkaup okkar,
Saa-A: ...
1 •*.1 Púturinn og ók heim-
j ls með unnustu sinni í fal-
6Sa vagninum.
^1"1 t>ræðurnir komu jafn-
sjemrna heim með unnustur
t^\0g beir ætluðu ekki að
s - 3 Slnum eigin augum, er þeir
u U’ ^vað hann kom í falleg-
Vagm- En þó undruðust
, ennþá meira, er þeir sáu
ej a tÖgru unnustu hans. Aðra
s tegurð höfðu þeir aldrei
aUgUm litið.
egar brúðkaupið var af-
staðió 'i
k ’ on yngsti sonurinn
ha tieim, sem unnusta
0rgS átti heima. Kofinn var þá
b,J*n að fallegri höll, og
°Urnir horfðu á eftir þeim,
gaPandi af undrun.
H E
iMlu
8BLAÐ1Ð
SR. PHILIP C. M. KELLY
HJDMBAIVDIÐ

5. Ættu hjón að bíða með að
eignast böm? Við ætlum
okkur ekki að gera neitt
það, sem rangt er, en vinir
okkar ráðleggja okkur að
slá bameignum á frest í eitt
eða tvö ár, svo að við get-
um skipulagt fjölskyldu-
stærð okkar. Er það Guði
þóknanlegt?
TTIÐ eina, sem Guði er þókn-
anlegt, er að gera það sem
rétt er og standa að fullu við
hjónabandsheit sín. Engin
skylda ber til að reyna að
þóknast ættingjum sínum eða
þeim, sem menn líta á sem vini
sína. Það fólk er oft mjög ör-
látt á ráðleggingar en nízkt
á hagnýta hjálp. Menn geta
orðið svo uppbelgdir af hroka,
að þeir álíti sig hafa bezt vit
á, hvernig breyta skuli, og þeir
geta jafnvel gengið svo langt,
að reyna að skipa Guði fyrir,
hversu mörg börn hann megi
skapa og hversu langt hann eigi
að láta líða þangað til hann
skapi þau. Hj-okafullur maður
bíður ekki Guðs, heldur vill
hann láta Guð bíða sín.
Ritningin segir okkur:
„Breytið karlmannlega og bíð-
ið Drottins“. Nýgift hjón mega
því ekki gera áætlanir handa
Guði til að fara eftir, heldur
verða þau að reyna að fara
eftir áætlunum Guðs. Þau
verða að lifa eðlilegu og skyn-
samlegu hjónalífi. Ef hjón
segja, að þau ætli sér ekki að
gera neitt það, sem rangt er,
en neita þó að leyfa Guði að
senda sér barn fyrsta hjúskap-
arárið eða árin, blekkja þau
sjálf sig. Ættingjar og vinir
ættu að vera örlátari á efna-
lega aðstoð við þau, en spara
sér ráðleggingarnar. Guð hef-
ur frá eilífð gert sínar eigin
áætlanir um, hvenær hann eigi
að senda mönnum börn, og
áætlanir hans eru byggðar á
óendanlegri vizku og réttlæti.
Hið eina, sem viturlegt er og
fullnægjandi að gera, er að
inna af hendi daglegar hjóna-
bandsskyldur og fela Guði
börnin og framtíðina. Hann
veit, hvað foreldrunum og
börnum þeirra er fyrir beztu.
6. Tekjur okkar eru litlar, við
erum ekki heilsuhraust og
íbúð okkar er lítil. Okkur
langar til að koma undir
okkur fótunum áður en við
förum að eiga börn. Þar að
auki vildum við heldur eiga
eitt eða tvö börn og geta
veitt þeim allt, sem þessi
heimur hefur upp á að
[125]