Heimilisblaðið - 01.05.1955, Blaðsíða 24

— Guy de Maupassant
Framhaldssaga ~
n.
]VrO hófst dásamlegur tími hjá
Jenný. Hún lifði frjálsu
og óháðu lífi. Hún mátti lesa,
sökkva sér niður í drauma sína
og reika ein um úti í náttúr-
unni. Hún gekk eftir veginum
í djúpum hugsunum, eða hún
hljóp rösklega um dalverpin.
1 hlíðunum óx mergð af gulum
blómum. Sterkur, sætur ilmur
þeirra steig henni til höfuðs
eins og dýrindis veigar, og til-
breytingarlaus niður sjávar-
ins róaði huga hennar.
Stundum henti hún sér
dauðþreytt í grængresið, og
stundum gagntók hana ólýs-
anlegur fögnuður, þegar hún
sá blika á hvít segl úti á sól-
björtum sænum. Það var eins
og hún skynjaði, að hamingju-
dísin biði hennar í fjarlægð.
Þetta ferska, angandi hérað,
þessi endalausi sjóndeildar-
hringur vakti hjá henni ómót-
stæðilega þrá eftir einveru.
Stundum sat hún hreyfingar-
laus á hæð tímunum saman,
svo að villtar kanínur hopp-
uðu óttalausar - við fætur
hennar.
Oft hljóp hún meðfram sjón-
um og lét hressandi hafvindinn
leika um sig. Það fór um hana
gleðiskjálfti, þegar hún gat
hlaupið lengi án þess að þreyt-
ast. Þá fannst henni hún lík
fiskum, sem syntu í sjónum og
svölunum, sem flugu yfir höfði
hennar.
Alls staðar átti hún minn-
ingar. Minningarnar voru eins
og sáðkorn, sem sáðmaður
gengur út og sáir. Þær skutu
rótum og þroskuðust. Það var
eins og hún skildi eftir hluta
af sjálfri sér í hverri vík og
á hverri hæð þessa fagra hér-
aðs.
Það var henni sönn ástríða
að baða sig í sjónum. Hún
synti stundum svo langt frá
ströndinni, að það var tæpast
hægt að sjá hana frá landi.
Henni datt ekki í hug, að það
gæti verið hætt.ulegt.
Henni fannst svo gaman að
synda í köldum, bláleitum
sjónum, sem vaggaði henni á
öldum sér. Þegar hún var kom-
in langt út, lagðist hún á bak-
ið með krosslagða handleggi
og starði upp í bláan himininn,
þar sem svölur og sjófuglar
flugu um á þöndum vængjum.
Ekkert hljóð heyrðist nema
fjarlægur brimniður við
ströndina og ógreinileg suða
frá landi, sem tæpast var þó
hægt að greina. Svo lyfti Jenný
sér upp í sjónum og rak upp
gleðióp, um leið og hún skvetb
í kringum sig með höndum
fótum.
Það kom fyrir, að hún syP*1
svo langt út, að bátur var
sendur frá landi til þess að
sækja hana.
Svo kom hún aftur til heri-8'
garðsins, sársvöng, en létt °f>
fjörleg, með bros á vörum °%
i augum. Hún var geislandi ^
hamingju.
Baróninn var stöðugt ^
íhuga nýjar umbætur i lan^'
búnaðinum. Hann vildi ger9
tilraunir, koma á breytingu111’
reyna nýja landbúnaðarvél,
útlend kynbótadýr, og hanJ1
eyddi miklum hluta af degrir
um í viðræður við bændurn®’
sem hristu vantrúaðir höfn®
við uppástungum hans.
Hann fór líka oft út á sj^
inn með sjómönnunum ^
Yport. Hann hafði farið uia
allt héraðið fram og aftur
ætlaði nú að stunda sie
mennsku sem óbreyttur sj°
maður.
Þegar byr var góður, þrútn
uðu seglin og sjórinn freyó^1
um bógana, er báturinn bruu
aði áfram. Torfur af m^
ríl eltu línuna, sem sett var
útbyrðis og sökk diúpt nióul'
í sjóinn. Baróninn hélt í grarU]8
snúruna og fann, hversu 1'^
sem fiskurinn kippti í linurlíl'
Á tunglskinsbiörtum nótturíl
greiddi hann úr línunni, sel^
veitt var á um kvöldið. P
að
og
var honum sönn nautn
heyra bresta í mastrinu
hressandi hafvindinn þjóta
reiðanum. Og þegar hann haf®
komið auga á mið, klettadraf^'
kirkjuturn eða vitann við ^
camp, þá naut hann þess 9
sitja hreyfingarlaus og hor
[112]
HEIIÍILISBLAP