Heimilisblaðið - 01.05.1955, Blaðsíða 10

er auðvitað sárt, er það ekki?
En ég veit, hvemig á að lækna
það. Þetta batnar bráðum.
Þegar svo búið er að binda
um fingurinn, lítum við á hann
viðurkenningaraugum. Síðar
gætum við ef til vill hvatt hína
særðu hetju til að sýna fing-
urinn með nokkru stolti og
segja pabba frá atburðinum,
hvað þetta hafi verið sárt og
hvað hann hafi grátið mikið
í fyrstu. Ef farið er þannig að,
hverfur óttinn af sjálfu sér og
ekkert verður eftir, sem valdið
geti óeðlilegum ótta í fram-
tíðinni.
En svo getur farið, að hund-
ur, sem fram hjá fer, gelti að
barninu þínu, svo að það verði
dauðhrætt, en sé horfinn úr
augsýn, þegar þú kemur á
vettvang. Þú kemst ekki að
því f.yrr en síðar, að barnið
þarf ekki annað en sjá hund,
til þess að verða yfir sig hrætt.
Þá er orðið um seinan að
bregðast við því atviki á sama
hátt og gert var við meidda
fingurinn, og er þá ráðlegt að
reyna að vinna bug á hræðsl-
unni með því að stofna til at-
vika, sem veiti barninu aftur
hið fyrra hugarjafnvægi. Það
hefur ef til vill gaman af að
horfa á hund álengdar, ef
haldið er á því í fanginu á
meðan. Einnig getur verið
skemmtilegt að horfa út um
glugga á einhvem annan leika
sér við hund. Sögur, myndir
og leikföng geta gert sitt gagn.
Viðfangsefni þitt er að stuðla
að því, að hjá barninu skapist
sem flestar skemmtilegar end-
urminningar í sambandi við
hunda. Að lokum munu þær
verða óttanum yfirsterkari.
Það gerir aðeins illt verra
að reyna að lækna ótta hjá
ungu barni með því að neyða
það til að taka aftur þátt í at-
viki, sem vakið hefur hjá því
hræðslu. Vissasti vegurinn til
að sigrast á hræðslu þess er að
koma inn hjá því skemmtileg-
um endurminningum um það,
sem vakið hefur hræðsluna.
Börn, sem þjást af ótta, eru
hjálparþurfi. Þau þarfnast vit-
neskju um, að þú skiljir ótta
þeirra, þótt þú takir ekki þátt
í honum. Þú gætir til dæmis
leyft þeim að hafa ofurlítið Ijós
hjá sér í herberginu á kvöldin,
svo að þau geti gengið úr
skugga um, að ekki sé tígris-
dýr í felum undir stólnum. En
þau verða Hka að fá að vita,
að enda þótt tígrisdýrið sé þar
og þau sjái það, sért þú alls
ekkert hræddur og sért fús til
að vera hjá þeim ofurlitla stund
og skilja dymar eftir opnar.
Þegar barnið fer að átta sig
betur á raunveruleikanum, vex
það smám saman upp úr þess
háttar ótta, ef enginn elur á
honum hiá því með sinni eigin
hiátrú. Ef barni er strítt eða
einhver sérstök tegund ótta er
fest í huga þess með því að
stagast á henni aftur og aftur.
getur svo farið, að óttinn verði
hluti af hugmynd barnsins um
sjálft sig.
Það er tiltölulega auðvelt að
skilia og ráða fram úr ótta, sem
barnið hefur tekið eftir öðrum,
ótta, sem stafar af skyndilegu
ofboði og ótta við það, sem
óbekkt er og óvenjulegt. Á
slíkum ótta má vinna bug með
þolinmóðri leiðbeiningu, sið-
ferðilegri hjálp, þátttöku í hug-
hreystandi athöfnum og leið-
beiningu í því, hvemig bregð-
ast eigi við háska. Með því
þroskast smám saman dón1
greind barnsins og traust.
En flestir foreldrar verða Þ°
varir við ótta, sem miklu
' /4
iðara er að henda reiður á, a
ur en böm þeirra komast
fullorðinsár. Slíkur ótti
urspeglar djúpstæðar áhyg^
ur, sem eru samfara vissa111
aldursskeiðum barnsins. Pa
getur orðið mjög torvelt v1^
fangs að grafast fyrir um, hva
liggi til grundvallar þess háh
ar duldum ótta.
' 6'
Nokkrar algengustu ástfS
urnar til slíks ótta felast a

(
meira eða minna leyti í eft'r
farandi hugmyndum:
- Foreldrar mínir elska ^
ekki, eða þeir mundu ekki Seíí.
það ef þeir vissu, hvað eg a ^
gert (eða hugsað, eða jafr>ve
dreymt).
- Ég mun missa mo
mína eða pabba; þau ætla ^
fara frá mér, eða senda rm£
burtu.
- Eg bata það fólk, sem
þykir einnig vænt um. ^
vondur. en get ekki að þvi g®
- Það er til ýmislegt 1Í°
eða leynilegt, sem ég er hrm°
ur við eða blygðast mín f^
að vita um.
Til allrar hamingju ge ,j
itiia1
tð
við oft hiálpað börnunum
að sigrast á þessum djúpst03
óttaefnum. Við skúlum hta
pB'
í
aa1
oí
hvað þar er um að ræða.
er skortur á kærleika, ótti
rnissi, sektarmeðvitund
blygðun, ótti um heiðarh1
og gildi sjálfs sín, bæði Pe
sónulega og andlega. f
Bezta vörnin gegn þessa .
•
auðvitað að fyrirbyggj3’
slíkur ótti geti komið til greríl
Það barn, sem finnur ð*1*® f
lega, að því er unnað, þa^
HEIMILISB
lap
íf
[98]