Heimilisblaðið - 01.05.1955, Blaðsíða 13

hendinni. Við tókum strax að
g®la við Gosa.
Svona, já, Gosi, vinurinn!
^óður hundur, Gosi! Komdu,
Gosatetur! Geltu nú einu sinni,
Gosi;
°g Gosi rak upp glaðklakka-
gjallandi og sigri hrós-
andi gelt.
Gndirkennarinn svaraði ekki
anðrnjúkum kveðjum okkar.
Eigandinn kemur.
HElMlu
sblaðið
Saga piparsveinanna
AÐ var glatt á hjalla hjá
Nikulási yfirdómara á jóla-
dagskvöldið, eftir að börnin
voru háttuð og sofnuð.
Þrír gestir voru í boði hjá
honum og sátu í kringum borð-
ið, ásamt honum og hinni glað-
lyndu konu hans. Þessir gestir
voru þeir Andrés hershöfðingi,
Björn yfirkennari og Kristján
skrifstofustjóri. Allir voru þeir
við aldur, en þó ókvæntir. Nú
urðu allir ásáttir um, að þessir
þrír piparsveinar skyldu greina
frá ástæðunum fyrir því, að
þeir hefðu ekki kvænzt.
I.
- Yður ber að byrja, herra
hershöfðingi, sagði frúin kank-
víslega.
- Ég skal ekki láta ganga
lengi eftir mér, svaraði hers-
höfðinginn, en ég er hálfsmeyk-
ur um, að saga mín fullnægi
ekki eftirvæntingunni. Eins og
gefur að skilja, ætla ég mér
ekki að fjasa neitt um hrygg-
brot þau, sem ég hef hlotið
um dagana.
Þegar á unga aldri, meðan
ég var liðsforingi, var ég rétt-
nefndur vindhani. Hvar sem
hljóðfærasláttur var og dans
var ég og gerði mér allt far
um að koma mér í mjúkinn
hjá öllum laglegustu stúlkun-
um, sem ég gat náð til, og það
var haft í flimtingi í setuliðs-
herdeild þeirri, er ég var með,
að þrennt væri ómissandi í
samkvæmi: Steikin, þjónninn
og Andrés liðsforingi. Þetta var
sérstaklega þægilegt í nokk-
ur ár, en að því kemur líka,
að liðsforinginn kemst að raun
um þann sannleika, að „óðum
líður mín æskutíð“. Maður
eldist og verður höfuðsmaður.
Allir yngri félagar manns stað-
festa ráð sitt, hárið þynnist á
kollinum, og það er hættuleg-
asti tíminn fyrir bróður í hinni
helgu einlífisreglu, — það er
að segja, ef hyggin móðir eða
hjúskaparfús dóttir hafa lag
á að leggja netin rétt, þá —
ja, þá situr fuglinn fastur áð-
ur en hann veit af. — Nei, þér
þurfið ekki að horfa svona
hvatskeytslega á mig, frú mín
góð, þér vitið vel, að ég er
frávillingur.
Nú, jæja, um þessar mundir,
sem hér er komið sögunni, sett-
ist að í S. óðalsbóndi einn,
sem leiður var orðinn á sveita-
lífinu og vildi fara að njóta
kaupstaðargleðinnar.
Maður þessi var einkar við-
kynningargóður, vellauðugur
ekkjumaður og átti eina dótt-
ur barna.
- A-ha! skaut frúin inn í.
- Alveg rétt — a-ha! Það
sagði ég líka, þegar ég sá stúlk-
una í fyrsta sinni. Jafn yndis-
legt andlit hef ég heldur aldrei
litið, það verð ég að játa enn
í dag. Ljósa hárið lá slétt og
fagurt yfir björtu enninu, aug-
un bláu horfðu á mann svo
undur sakleysisleg og blátt
áfram, og manni gat ekki kom-
ið til hugar, að frá rósrauðu
[101]