Heimilisblaðið - 01.05.1955, Blaðsíða 9

RHODA W. BACMEISTER
Barnið þitt og óttinn
Og sársauki eru éðlileg
°g gagnleg fyrirbrigði í
barnsins þíns. Viðfangsefni
111 sem foreldris er að ala
uPp i því hugrekki án hvatvísi
S varúð án ofboðs. Þú verð-
að stuðla að aukinni getu
arnsins þíns til að dæma vit-
Urlega.
1 6r 111 dæmis dásamlega
andi fyrir barn að ganga
ttr vegg( dásamlegt af því að
j er hsettulegt. Ef það tekst,
.. lr því sigurvitund og
Jalfstraust) e£ þag mistekst,
^ yzt af þyí hruflað hné eða
ainbrot. Er veggurinn of hár?
. ^ajór? Hvernig á barnið að
fa það nema með því að
reyna?
' j^Urn^r foreldrar hrópa:
°mdu undir eins niður, Guð-
undur! Þú dettur! Þú fót-
rytur þjgi
^ Aðrir Hta á vegginn, gizka
Ué hann se hvorki of hár
°f mjór og segja: - Kannske
þú getir það, ef þú ferð varlega.
Ég skal fylgjast með þér, og
þú getur gripið í mig, ef þér
verður fótaskortur.
Sitji eitthvað eftir hjá fyrr-
nefnda barninu, þá er það ótti.
Því skilst, að hættulegt sé að
vera á ferli hátt frá jörðu og
það sé bezt að forðast slíka
staði. Að vísu geta þeir verið
hættulegir, og aðvörun kann
að vera réttmæt, en við verð-
um að gefa hana með fullri var-
úð. Raddblær okkar ætti að
hvetja til gætni en ekki ótta.
Hjá síðarnefnda barninu er
stuðlað að beitingu dóm-
greindar. Segja má barninu,
hvernig það eigi að beita hönd-
unum til að halda á sér jafn-
vægi, og hvernig það eigi að
beita fótunum rétt. Á þann
hátt lærist barninu, hvemig
bregðast skuli við þeirri
áhættu. Ef það dettur, meiðir
það sig ekki svo alvarlega, að
varanlegur ótti komizt inn hjá
sJalfkrafa ákall sálarinnar,
^tekið ást og mætti.
b *5ar 1131111 kom upp á yfir-
°g greip andann á lofti,
sér ann ^ 11011 skammt frá
kas^tu úr brotnum umbúða-
hal^- ^ann hélt sér dauða-
1 1 hana um stund, en kom
rait í daufri skímunni
-.r, ,a a lleka. Hann var þegar
,°fhlaðinn
eVti
og var að nokkru
ho * haf1, en fólkið, sem á
Utn Var, dró hann upp til
HS
JMlLl
8BLAÐID
sín. Þessi lítilfjörlega fleyta
hófst og hneig með öldufallinu,
og áhöfnin baðst fyrir, hver
maður á sínu eigin máli.
Og áður en dagurinn var að
kvöldi kominn, bárust kon-
unni, sem í landi beið, fregnir
um, að allt væri með þeim
hætti, sem bænir hennar höfðu
sannfært hana um að verða
mundi — ástvinur hennar var
heill á húfi og á leið heim til
hennar. (Modern Parables).
[97]
því, en þó hefur því skilizt, að
það geti dottið.
Það er mest um vert að öðl-
ast reynslu, sem gerir því fært
að meta rétt áhættuna, sem
það tekur á sig, og leiknina.
Það skilur, að í heiminum
mæta því ekki aðeins áhættu-
lausar athafnir, sem leyfilegar
eru, og aðrar,sem eru of hættu-
legar til þess að þeirra sé freist-
að, heldur einnig vafasamar
athafnir, sem leggja verður út
í með fullri gát og læra, hvern-
ig eigi að framkvæma. Þá
þroskast hjá þeim dómgreind
og aðgæzla í staðinn fyrir ótta.
Við viljum, að börnin venj-
ist á gætni, en um leið viljum
við forða þeim frá óhóflegum
ótta. En heimurinn er ekki svo
góður, að slíkt geti átt sér stað.
Börnin okkar hljóta óumflýj-
anlega að verða fyrir ýmislegri
reynslu, sem vekur hjá þeim
ofboð. Blóðgun á fingri hefur
mikinn harm í för með sér.
Fyrirlesari í háskóla nötrar ef
til vill í hnjáliðunum, er hann
á að tala fyrir fullu húsi áheyr-
enda. Sálfræðingarnir segja
okkur, að það stafi af hræðslu-
ofboði, sem hann hafi orðið
fyrir. En slík reynsla þarf ekki
að hafa alvarlegar afleiðingar,
ef tilfinningarnar, sem hún
veldur, fá tækifæri til að sefast.
Við eigum ekki að segja við
barnið: - Hættu þessum öskr-
um. Vertu dálítið karlmann-
legur. Við eigum að gera því
Ijóst, að við skiljum tilfinn-
ingar þess. I staðinn fyrir að
bæta vanþóknun okkar ofan á
sársauka þess og ótta, eigum
við að sýna því, að við höfum
samúð með því, án þess að vera
hrædd, og segja t. d.: - Þetta
voru ljótu vandræðin. Þetta