Heimilisblaðið - 01.05.1955, Síða 14

vörunum hennar gætu komið
annað en blíð og ástúðleg orð,
— nú, svo að ég tali greini-
lega, þá varð ég brátt úr hófi
fram ástfanginn af stúlkunni,
— Elsa hét hún, — og ekki
var annað að sjá, en að henni
geðjaðist vel að mér líka. Ég
gerði mér allt far um að vera
í návist hennar í hverju sam-
kvæmi, er við tókum þátt í,
og á dansleikjum dansaði ég
við hana. Við öll þessi tæki-
færi var ég svo stimamjúkur
við hana, sem mér var fram-
ast unnt. Hún brosti þá ávallt
og svaraði mér með sinni blíðu
rödd, svo feimnislega, að ég
varð æ drukknari sem lengur
leið. Eftir nákvæma yfirveg-
un varð ég loks staðráðinn í
að biðja hennar við fyrsta
tækifæri, sem gæfist.
Það, sem mér geðjaðist eink-
um vel í fari hinnar fríðu
meyjar, var hið barnslega og
auðmjúka viðmót hennar við
föður sinn. Ég gat vart hugsað
mér annað geðfelldara en svör-
in hennar, þegar gamli mað-
urinn áminnti hana um að
unna sér hvíldar í dansinum
eða bauð henni eitt eða ann-
að. Hún svaraði ávallt: - Já,
elsku pabbi minn! Þá hugsaði
ég ánægjulega með sjálfum
mér: Góð dóttir er góð eigin-
kona.
Einn regnviðrisdag í febrúar-
mánuði hafði ég einsett mér að
láta nú annað hvort verða af
bónorðinu eða ekki. Það átti að
halda samsöng um kvöldið, og
svo skyldi dansað á eftir, og var
það hið ákjósanlegasta tæki-
færi fyrir mig. Ég hugðist
láta ástarjátningu mína berast
með hljóðöldum hljómlistar-
innar í eyru hennar. Ég bjó
míg sem bezt ég kunni í við-
hafnareinkennisbúning minn
með glitrandi axlaskúfum, og
yfir alla þessa dýrð steypti ég
svo foringjakápunni minni. Að
svo búnu lagði ég af stað til
samkomustaðarins. Ég var
óvenjulega laglegur maður í
þá daga, — þér þurfið ekki að
brosa svona kímilega, frú mín
góð. — Nú, jæja, það var hrá-
slagarigning og mikill aur og
bleyta á götunum, svo að kven-
fólkið ók í vögnum til sam-
söngsins, eins og gefur að
skilja.
Ég hitti vel á, því að ein-
mitt þegar ég kom, sté faðir
ástmeyjar minnar út úr vagni
fyrir framan mig og hjálpaði
dóttur sinni út. Ég stóð þarna
nokkuð nálægt og ætlaði ein-
mitt að kasta á þau innilegri
kveðju, með þeirri sælumeð-
vitund, að í dag ætlaði ég að
létta á hjarta mínu fyrir henni.
I þeim svifum vildi það
óhapp til, að dragið á rósrauða
kjólnum hennar festist á vagn-
þrepinu, og á meðan faðir
hennar var að reyna að losa
það, rifnaði stórt stykki úr
leggingunni. Þá heyrði ég, þó
að ég ætti bágt með að trúa
eigin eyrum, hljómþýðu rödd-
ina, sem ég hafði svo oft heyrt
segja: já, já, elsku pabbi, rjúka
upp á föður sinn gamla í mjög
höstum og hranalegum tón og
segja: - Gáðu að hvað þú gerir,
maður, — alltaf ertu jafn
klaufalegur og óþolandi!
Og með þessum orðum er
saga mín á enda. Ég sagði ekki
eitt einasta orð, en sneri um
hæl heim aftur. Ég hafði heyrt
og séð nóg. Nóg til þess að
láta mér aldrei koma til hugar
að nálgast þessa stúlku fram-
[102]
ar, og meira að segja nóg $
þess að þakka Guði fyrir,
hann veitti mér tækifæri ^
þess að heyra með eigin eyr'
um, hvemig fagri fuglinn söng'
þegar hann hélt, að engin11
veitti sér eftirtekt.
Þetta var ekki mitt fyrsta
heldur mitt síðasta gi^”
ingarsjúkdómskast. Hún he*'
ur víst undrazt það, hvers11
skyndilega ég hvarf af sjón&'
sviðinu, og að líkind*m hefur
henni sárnað það, býst ég
Reyndar gekk hún síðar að ei0a
einbeittan majór, gildan
holdugan, og hann hefur vaf®
laust haft vit á að verja st(‘
Þetta er nú ástæðan til þesSl
að ég er piparsveinn, og mör^
ung stúlka gæti af þessu lsert'
því að enn eru ungar stúlkuí
til, sem í danssalnum eru eOÍ^
- *
ar, en heima eitthvað anna°'
Þetta er mín saga. Ekki eí
hún skáldleg, en hún er sÖnP'
I
n.
- Nú er röðin komin að y^
ur, herra yfirkennari.
Yfirkennarinn kippti í höku
toppinn, blés ósýnilega fisöí11
af bláa klæðisfrakkanum slI\
um, hagræddi sér hátíðleg®
sætinu og hóf sögu sína.
- Frá því, er ég var l1*1
drengur, hef ég haft mik^'
mætur á reglusemi í öllu^
greinum og þar af leiðandi ha
megna andstyggð á öllu hirðu
leysi og óreglu, hvort
það er í stóru eða smáu.
Þegar á fyrstu skólaárUlí>
mínum var ég ákaflega ref^u
samur. Ég raðaði öllu nákvselU
lega niður í skólatöskuna mrI1f'
eftir ákveðnum reglum, og
gat grátið beisklega •
heimilisblap^