Heimilisblaðið - 01.05.1955, Blaðsíða 16

ingjudögum? hugsaði ég með
sjálfum mér og kastaði þegar
kveðju á hina fögru mey
álengdar, er ég sá hana koma
á móti mér á ísnum.
Hún var þá þegar með skaut-
ana á fótunum, — embættis-
bróðir minn, sá er ég gat um
áður, sem og var tíður gestur
á heimili hennar, — hafði leyst
mig frá þeim geðþekka greiða
að spenna á hana skautana í
þetta sinn, og var það óregla,
sem undir eins kastaði skugga
á gleði mína þenna sólbjarta
dag.
Samt sem áður heilsaði ég
litla syndaranum alúðlega og
ætlaði að segja nokkur skrúð-
yrði í því sambandi. En þá sá
ég það, sem ég var ekki við-
búinn! Ég freistaðist til að
nudda augun og gerði það líka,
en það var sama, ég gat ekki
nuddað burtu staðreyndina
raunalegu, — hnappinn vant-
aði enn!
Mér varð svo mikið um
þessa sjón, að það var eins
og mér hefði verið gefinn ræki-
legur löðrungur. Framtíðar-
heimili mitt sveif fyrir hug-
skotssjónum minum eins og í
þoku, meðan ég renndi mér
áfram með þessa laglegu stúlku
_ við hlið mér, og þá sá ég ryk-
ug blóm, skakkar myndir á
veggjunum, bækur, lausar í
bandinu, á víð og dreif, og sem
kórónu á öllu þessu sá ég, að
það vantaði hnappa, ekki ein-
göngu á vetrarkápu konunnar
minnar, heldur á — fötin mín
— sú hugsun nægði til þess,
að köldum svita sló út á enni
mínu, — mér sortnaði fyrir
augum og ég nam staðar. Föru-
nautur minn gerði hið sama,
eins og gefur að skilja.
- Ungfrú góð, sagði ég dimm-
róma, — ég verð að beiðast
leyfis yðar til þess að fara
heim, því að ég er illa fyrir-
kallaður til þess að halda
áfram í dag.
Ég valdi orðin „illa fyrir-
kallaður“ með vilja, því að ég
hafði andstyggð á þeirri neyð-
arlygi, að ég væri lasinn. Ég
ætlaðist til, að hún bæði fyndi
það og renndi grun í, að hún
væri orsökin í skapbrigðum
mínum.
Unga stúlkan rak upp stór
augu. - Afsakið! sagði hún
kuldalega — og ekkert annað,
°g þegar ég lét undan minni
síðustu veiklun og rétti henni
höndina í kveðjuskyni, flýtti
hún sér að troða höndunum
inn í handskjólið, sneri sér
fljótlega við á skautunum og
þaut á burt.
Án efa var hún reið, — og
frá hennar sjónarmiði var það
líka eðlilegt, — en ég gat ekki
farið öðru vísi að.
Ég leysti af mér skautana
og fór heim. Ég var ekki góð-
ur við skóladrengina daginn
þann. Morguninn eftir fannst
mér ég aftur vera frjáls mað-
ur. — Jólaleyfið var byrjað.
Ég fór út á skautabrautina
á hárréttum tíma, eins og gef-
ur að skilja. Ég leit allt í kring-
um mig og sá, að margt var þar
um manninn. — En hún var
þar hvergi.
Ég beið í fullar tíu mínútur,
en til einskis. Forlögin hrifsuðu
af mér síðasta yfirspilið, sem
ég ætlaði að nota. Ég gat ekki
gengið úr skugga um, hvort
hún hefði fest á sig hnappinn
eða ekki, og ég veit það ekki
enn í dag.
1 fám orðum sagt, hún hef-
[104]
ur, vegna geðvonzku minnai-!
sem hún ekki gat skilið, séð
nokkrar framtíðarmyndir svífa
fyrir sér, og svo varð hún ntf1'
fyrri til að draga sig í hlé.
Mánuði síðar trúlofaðist há15
embættisbróður mínum.
Hvernig hjónaband þein'3
hefur orðið, — hvort han11
hefur þurft að kvarta um slit»a
hnappa, — er mér ókunnuí*'
um, því að ég sótti um stöða
við annan skóla og fékk hana'
Litli hnappurinn varð mer
þannig að ásteytingarsteini °$
loks að bjargi, sem ég hef ekk’
getað lagt lífsleið mína yfir’
Ég varð að leggja inn á aðrar
brautir, sagði yfirkennarim1'
nokkuð klökkur, að lokum-
III.
- Þá er komið að yður, herra
skrifstofustjóri, sagði frúin-
Skrifstofustjórinn var mað
ur fremur lítill vexti og jafn
an fámáll, en öðru hvoru
hann fjörgað samræðurn31
með ákaflega kímilegum sViP
breytingum.
Hann hóf sögu sína,
vandræðalegur á svipinn:
- Ég var kominn um fim111
tugt og hafði aldrei hugsað 111,1
kvonfang í raun og vei'U-
æskuárum mínum varð ég a
berjast við basl og bágindi
gat ekki hugsað hærra en Þa^'
að búa svo í haginn fyrir m1?'
að ég gæti áttáhyggjulausaeÞ1
daga. Ég hafði þá aldrei f;°11
til að líta í kringum mig, hv°r
ég fyndi nokkra stúlku, er fl’
væri til að gera líf mitt
ara eða súrara eftir ást0eðuríl
Þegar ég hafði fengið stð^
með þolanlegum launum,
HJEIMILISBLAP