Heimilisblaðið - 01.05.1955, Síða 21

H-vað hið ytra snertir, þá er
ekkert, sem minnir á fávita-
h®li- Menn geta gengið beint
mn> ef þeir vilja. Læknarnir
panga ekki í sloppum. Sjúkl-
mgarnir ekki heldur. Sloppur-
mn hefur þjakandi áhrif á
■’Juklingana og vekur hjá þeim
hunglyndi.
^ fyrsta herberginu sáu skrif-
mnarnir roskinn fávita. Hann
Sat við stórt borð og hamað-
Srimmdarlega á reiknivél.
^ m leið sönglaði hann við eitt-
erl' sálmalag þessi undarlegu
0i®: - Hagnaðurinn er tryggð-
11 r’ Wggður, tryggður!
' er sjálfsagt eins gott
k°ma ekkert við hann,
agði Prisjagin, gætinn eins og
yrri daginn. Hann fleygir bara
iknivélinni í hausinn á okk-
Ur • . .
Y ert nú meiri rolan,
^asJa, svaraði Devotsjkin.
Ef^ er alls ekki hættulegur.
ann væri það, hefði reikni-
mni ekki verið sleppt við
ann. Þetta er bara kleyfhugi.
þ i ^e^ar hann sá, að ösku-
Ve ^ Var skrúfaður fastur á
l’mnn, fölnaði hann samt og
m staðar langt frá sjúklingn-
fia
Hkkí
er það fyrir sjálfan
E ndann að botna í þeim!
^ beir hafi til að berja
„ 1 a ððrum með öskubökk-
ajium.
Ve hað er sjálfsagt þess
gna. sem öskubakkarnir eru
^aðir fastir.
.'nirnir þustu um hæl aftur
á a ganginn °g ruddust hver
vita n&n 1 fátinu. Þar gengu fá-
an Um’ °g tveir sam-
^áuð^ 1 sig smurt
etta eru augsýnilega þeir
Heimí'usblaðið
rólegu, sagði Prisjagin og var
nú léttara niðri fyrir. Við skul-
um hlusta á, um hvað þeir tala.
- Það er áreiðanlega ekki
mikið á því að græða, svar-
aði Devotsjkin kunnuglega.
Þeir eru áreiðanlega að tala
um bilun á hæltauginni eða
eitthvert álíka bull.
En þegar Devotsjkin heyrði
orðin: - Hann er búinn að
eyðileggia í mér hveria ein-
ustu taug, fór hann að leggja
við eyrun með athygli.
- Hveria taug, sagði einn
sjúklingurinn við annan. Hann
er alltaf að jagast í mér. Hann
ætlar áreiðanlega að áreita
mig, þangað til ég verð að fara,
en hvers vegna, veit ég ekki.
En mér er svo mikil raun að
bessu, að ég vildi, að ég væri
kominn tvö þúsund mílur burt
frá þessum vitlausraspítala.
Helzt til Suðurlanda, niður á
einhverja ströndina í Suður-
löndum . . .
- Það eru engin takmörk
fyrir þeim vandræðum, sem
ég lendi í, greip annar fram í
með hásri röddu. Þessi bölv-
aður Litli-Rússi vill láta fleygja
mér á dyr. Ég heyri hann á
hverium morgni endurtaka
nafnið mitt hvað eftir annað
frammi á ganginum, og það
kemur ekki til af góðu. En
við sltulum sjá, hver fleygir
binum út. Þessi bannsettur
api!
- Taktu eftir þessu, hvísl-
aði Devotsjkin. Þetta er tákn-
rænt ofsóknarbrjálæði.
- Óskaplega er óhugnanlegt
að vera hér, stundi Prisjagin.
Ég skal segja þér, að allt fyrir-
komulagið hér í húsinu gerir
mér þungt í skapi.
- Við fáum nú bráðum að sjá
ýmislegt, sem verra er en
þetta, sagði Devotsjkin með
sínu venjulega ástríðuleysi.
- Við skulum koma inn í her-
bergi númer 17. Þar er víst
aðeins einn sjúklingur, svo að
ef hann skyldi ráðast á okkur,
hljótum við að geta komið
honum undir.
Á dyrunum var skilti, sem
á var letrað: Óþarfa spurning-
ar afbeðnar. Þeir komu inn í
stórt herbergi, og þar sat mað-
ur með æðislegt augnaráð,
klæddur síðum, bláum sloppi.
- Hvað viljið þið! hrópaði
sjúklingurinn gremjulega.
- Kannske þér gætuð sagt
okkur . . . byrjaði Devotsj-
kin, sem var farinn að verða
hræddur.
- Þegiðu, hvíslaði Prisjagin
og greip dauðahaldi í handlegg
vinar síns. Sástu ekki, að hér
má ekki spyrja óþarfra spurn-
inga?
- Hvers vegna segið þið ekki
neitt? spurði sjúklingurinn,
lítið eitt mildari á manninn.
Ég bít ykkur ekki.
- Það veit maður aldrei,
hugsaði Devotsjkin, það er
kannske einmitt það, sem þú
gerir.
- En hvað viljið þið? öskr-
aði fávitinn. Ef þið viljið tala
við skrifstofustjórann, þá er
það ég, Patrikejeff. Svona, ger-
ið þið svo vel, takið þið til
máls! Setjizt þið niður!
- T-t-takk! stamaði Prisjag-
in og leit til dyranna.
- 1 guðanna bænum, farið
þér nú ekki að æsa yður upp,
byrjaði Devotsjkin. Já, auð-
vitað eruð þér skrifstofustjór-
inn, en ég bið yður að vera
rólegur.
En sjúklingurinn varð reiði-
[109]