Heimilisblaðið - 01.05.1955, Síða 12

fannst hreinasta afbragð. X.
undirkennari bjó í gömlu húsi,
sem byggt var á 18. öld, dimmu
og fráhrindandi greni, sem
okkur fannst sannarlega hæfa
honum vel. 1 því voru alls kon-
ar krókar og afkimar, svo að
mest líktist völundarhúsi, og
auðvitað var það mjög illa upp-
lýst, eins og títt var í þá daga.
Þá voru ekki til rafmagnsdyra-
bjöllur, en hjá X. var gamal-
dags dyrabjalla með vírstreng,
og var handfangið utanvert við
útidyrahurðina og hékk allhátt
uppi.
Það var niðdimmt rigning-
arkvöld í desember. X. kenn-
ari var að leiðrétta stíla og
saup öðru hverju á toddýglasi,
sem hann hafði hjá sér. Hann
var því ánægðari sem hann
áleit sig geta leiðrétt hrapal-
legri villur út á spássíurnar.
Allt í einu var bjöllunni
hringt harkalega. X. gekk fram
í anddyrið og lauk upp dyrun-
um, en sá engan. Hann kallaði
út í myrkrið, en fékk ekkert
svar. - Ómerkilegur hrekkur,
hugsaði hann og sneri aftur til
vinnu sinnar. Hann var naum-
ast setztur aftur við skrifborð-
ið, er sama fruntalega hring-
ingin var endurtekin. X. lædd-
ist hljóðlega fram að dyrun-
um og opnaði eins snöggt og
hann gat. Hringingin hætti, en
hann sá engan mann. Hann
gekk út á tröppurnar og hélt
fast um innri snerilinn á hurð-
inni, því hann var skíthrædd-
ur, enda samvizkan ekki sem
hreinust — það höfðu nefni-
lega margir gamlir nemend-
ur heitið honum líkamlegri
áminningu. Sérstaklega átti
það við um nokkra pilta, sem
hætt höfðu í fimmta bekk og
farið á sjó, stóra og sterka
pilta, sem áreiðanlega hefðu
ekki tekið á honum með silki-
hönzkum, ef því hefði verið
að skipta.
Hann kallaði upp, að hann
skyldi læsa garðshliðinu og
kalla á húsvörðinn, ef þessi
friðarspillir héldi áfram áreitn-
inni. En myrkrið var þögult.
Fossaföll rigningarinnar voru
eina hljóðið, sem heyrðist.
Hann gekk inn og bölvaði.
Á næsta augnabliki hófust
ólætin aftur. X. náði sér i ljós-
ker að vopni og gekk út, nötr-
andi af hræðslu, til að leita
að húsverðinum, sem bjó hin-
um megin við ósléttan húsa-
garðinn. Hann skildi dyrnar
eftir opnar til vonar og vara,
svo að hann gæti flúið við-
stöðulaust inn aftur, ef á hann
skyldi verða ráðizt. Þegar
dyrnar voru opnar, var hand-
fang bjöllustrengsins í hvarfi
bak við hurðina. Ég bið les-
andann að taka vel eftir því.
Eftir fáeinar mínútur kom
hann aftur með húsvörðinn,
og þeir rannsökuðu í samein-
ingu, hvort nokkur hefði get-
að falið sig í einhverju af þeim
ótölulegu fylgsnum, sem um-
kringdu húsagarðinn. En það
bar engan árangur. Milli
tveggja útihúsa var mjótt
sund, sem lauk við grindverk,
er aðskildi húsagarðinn og
trjágarð nágrannanna. Ur því
voru að vísu horfnir nokkrir
spelir, en það var útilokað, að
nokkur maður hefði getað troð-
ið sér gegnum það op. Þeir
urðu að hætta leitinni; hús-
vörðurinn fór aftur heim til
sín, og undirkennarinn settist
votur og kaldur við skrifborð
sitt og vinnu.
tlOOJ
Á sama a ugnabliki hófust
hringingarnar á nýjan leik'
ennþá djöfullegri en áður, haf'
slíkt verið mögulegt. X. lsedd'
ist fram aftur, en árangurú111
varð hinn sami. Rósemi haus
var að þrotum komin. Hana
var farinn að verða hjátrúar
fullur.
Þannig héldu hringingarnar
áfram alla nóttina. X. kom ekk1
dúr á auga.
En um morguninn sá þj011,
ustustúlkan hans, hvernig 1
öllu lá. Við handfangið 11
bjöllustrengnum hafði veri^
bundið gríðarstórt kjötbei11'
Og þegar hún opnaði garðs
hliðið, til þess að sækja rjóra9
út í morgunkaffið út í mjólk
urbúðina, skauzt Gosi, sei11
allir þekktu, út á götuna,
hafði nærri því rutt stúlku
tötrinu um koll í hinni tann1
lausu frelsisþrá sinni.
Við höfðum, félagi minn
ég, fylgzt með framvindu a*
burðanna frá öruggum stað 9
gangstéttinni fyrstu klukku
tímana um kvöldið, frá okku'
numdir af kátínu, en að lokuU
þreyttumst við á því, og Þ9'
sem garðshliðið var læst, ul
um við að láta atorku og ág®6*3
matarlyst Gosa um áfra119
haldið, en við sáum hann fyrlf
hugskotssjónum okkar stökkv
upp aftur og aftur með óþrot
legri hundaþolinmæði, bíta lU
í kjötbeinið og rykkja í Þ9.
með gráðugum og glefsa11
kjafti, því að beinið var ný4,
úr kjötbúðinni, og utan a Þ'
hékk heilmikið lostæti.
Nokkrum dögum síðar v°r
um við úti á götu með G°s^
félagi minn og ég. Þá kom ^
undirkennari á móti okkur
stílabækurnar sínar url
HEIMILISBLAPiP