Heimilisblaðið - 01.05.1955, Síða 15

»hundseyra“ í latnesku mál-
rasðinni minni.
^egna þessarar áköfu reglu-
Semi minnar varð ég að þola
margs konar ertingar af skóla-
. ræ®rum mínum, þegar ég kom
1 háskólann. Þeir vissu enga
meiri ánægju en að róta öllu
1 herbergi mínu og koma
mer í sárustu örvæntingu af
e'm sökum. Þegar ég hafði
°kið embættisprófi, varð ég
? 'riíennari við lærða skólann
. ■ • ■ • Enginn getur gert sér
ugarlund allar þær kvalir,
j6tn eg varð að þola við að
retta stíla nemenda minna,
a meira og minna útklessta.
^tnndum kom það fyrir, að
'nhver drengjanna rétti upp
^ s|fingur sinn, til merkis um
, ,Z u sína. Væri fingurinn
Uf>Ur> var það nóg til þess,
fát kom á mig og ég rugl-
aðlst í öllu.
sn^^'n, sem eS 'bjó í, var
j Ur °g þægileg, og ég var
^sta máta ánægður með
nana n-i •
fyá Ulkl rann fram
all ,^iuBgUm mínum og var
^ mikið notað til skautaferða
bát"e-rum. Tók ég allmikinn
f þeirri skemmtun í tóm-
tUn’í“m
hafði lengi veitt eftir-
dök.ulaglegri’ ungrl stulku>
aerðri, meðal þeirra, er
enndu z • Tj’
var S6r a lsnum- Hun
sk h?lr oft og virtist njóta
ófe^^tunnfinnar glöð og
fif.ftUn> en það var þá mjög
ht Um konur.
taj- nU Slnni sá ég hana á
Vlð einn embættisbræðra
ky^113’ °& bað ég hann að
f na mig fyrir henni við
kaf^U hentugleika. Þegar það
dja),fu Ver‘ð &ert> var ég sv0
r að bjóða henni sam-
^’^USBLAÐli)
fylgd mína á skautum, og þáði
hún boðið.
Við renndum okkur nú sam-
an á skautum á hverjum degi
og vorum einkar vel samtaka,
bæði hvað skemmtun og
skautaferð snerti, þar til svo
var komið, að þær stundir,
sem ég var með henni, urðu
dýrmætustu stundir dagsins
fyrir mig. Allar mínar skyldu-
stundir urðu mér einskisvirði
á móts við þær.
Skammt varð svo þess að
biða, að ég fengi aðgang að
heimili foreldra hennar, og þar
hitti ég fyrir viðfelldinn vina-
hring. Þegar jólin nálguðust,
var ég farinn að hugsa um að
bjóða sjálfan mig í jólagjöf á
aðfangadagskvöldið, því að þá
var mér boðið þangað, — og
ég held áreiðanlega, að jóla-
gjöfinni hefði ekki verið
hafnað.
Það voru réttir fjórir dagar
til jóla, er við hittumst á
skautabrautinni og ég knéféll
eins og góðum riddara sómdi,
er ég spennti skautana á litlu
fæturna á stúlkunni minni. Ég
þarf naumast að geta þess, að
ég lagði vasaklútinn minn und-
ir hnén á mér. Þegar ég stóð
upp, til þess að leggja af stað
með hana, kom ég auga á, að
hnapp vantaði á vetrarkápuna
hennar. Það var ekki svo vel,
að hann væri óhnepptur, því
að þótt það hefði snert mig
ónotalega, þá var það þó
sltárra. — Nei, hnappurinn var
allur á burt, — slitinn af, og
svartur þráðarspotti var meira
að segja eftir í fari hans.
Við þessa sjón fékk ég sting -
í hjartað! Allan tímann, sem
við renndum okkur saman um
daginn, var ég þögull og dauf-
rio3i
ur í bragði. Ég svaraði stutt og
alvarlega öllum hennar gaman-
yrðum, og kom þar um síðir,
að hún þagnaði líka, hrygg
og undrandi í bragði.
Kveðjur okkar urðu líka
kaldari og styttri en venju-
lega, og ég gekk heim í versta
skapi. Hnappurinn, þetta litla
ótæti, var mér þyrnir í augum.
- Hún hefur ekki einu sinni
veitt því eftirtekt, að hnapp-
urinn var slitinn af, hugsaði
ég með mér, reiður og í illu
skapi, og mér var ómögulegt
að jafna mig svo, að ég kæm-
ist í mitt vanalega góða skap
aftur, það sem eftir var dags-
ins.
Um kvöldið hugsaði ég
reyndar ögn hlýlegar til
hennar.
- Hún er svo ung ennþá!
hvislaði umburðarlyndið að
mér.
- Hún hefur gleymt þessum
smámunum í fagnaðarflýtin-
inum, er hún hélt til móts við
mig, hvíslaði hégómagimi mín
að mér, og ég einsetti mér að
láta sem ekkert væri. Það má
festa á sig marga hnappa í
tuttugu og fjóra tíma, og á
morgun yrði vafalaust allt í
reglu.
Næsta dag var þoka yfir, en
þegar leið á daginn, brauzt
sólin í gegnum hana, svo að
þetta varð yndislegasti vetrar-
dagur. Ég var nú í mun betra
skapi, er ég kom út á skauta-
brautina þenna dag, eftir
deyfðina og ergelsið daginn
áður. Munurinn var svo mikill
á skaplyndi mínu, að við sjálft
lá, að ég hefði einsett mér að
koma fram með spuminguna
miklu. — — Hvaða ástæða
var til að sleppa tveim ham-