Heimilisblaðið - 01.05.1955, Síða 28

Jennýar, eins og hann vildi
kveðja hana innilegar en hitt
fólkið.
Barónsfrúnni fannst hann
rr>jög elskulegur maður, og sér
í lagi var framkoma hans að-
laðandi. Maður hennar sagði:
- Já, ég er á sama máli. Þetta
er mjög siðprúður ungur
maður.
1 næstu viku var honum boð-
ið til miðdegisverðar. Upp frá
því kom hann reglulega í heim-
sóknir.
Venjulega kom hann seinni
hluta dags um fjögur leytið,
heilsaði upp á barónsfrúna í
trjágöngunum, bauð henni
arminn og leiddi hana í göngu-
ferðum hennar. Þegar Jenný
var úti, leiddi hún líka móður
sína, og þau gengu öll þrjú um
trjágöngin fram og aftur. Og
þá varð honum býsna oft litið
til ungu stúlkunnar. Stundum
fóru þau með baróninum nið-
ur til Yport.
Kvöld nokkurt, þegar þau
gengu niður með sjónum, kom
Lástiquie gamli til þeirra og
sagði, án þess að taka pípuna
út úr sér:
- Ef þennan árans vind læg-
ir, ætti maður auðveldlega
að komast til Étretat og heim
samdægurs, herra barón.
Jenný klappaði saman hönd-
unum af gleði og sagði:
- ó pabbi, mikið væri það
gaman!
Baróninn sneri sér að de
Lamare greifa.
- Hvað segið þér, greifi? Vilj-
ið þér koma með okkur?
Ferðalagið var ákveðið þeg-
ar í stað.
1 dögun var Jenný komin á
fætur. Hún varð að bíða eftir
föður sínum, sem var seinni
að klæða sig. En loksins voru
þau tilbúin. Þau fóru þvert
yfir jafnlendið, enda þótt þau
hefðu vindinn í fangið. Og síð-
an fóru þau í gegnum skóginn,
sem ómaði af fuglasöng. Greif-
inn og Lastiquie gamli sátu á
akkerisvindu og biðu.
Tveir sjómenn hjálpuðu þeim
til þess að ýta bátnum á flot.
Þeir settu bökin undir borð-
stokkinn og ýttu á af öllum
kröftum. Báturinn mjakaðist
hægt áfram eftir fjörugrjótinu.
Lastiquie lét nokkra hlunna,
smurða með feiti, framundan
kjölnum, tók sér síðan stöðu
hjá hinum mönnunum og kall-
aði ,,obbas“, til þess að átök
þeirra yrðu samstilltari.
Þegar báturinn var kominn
niður í hallann, rann hann við-
stöðulaust áfram eftir f jörunni.
Svo stanzaði hann í flæðar-
málinu, og allir fóru um borð
og settust á þófturnar, nema
sjómennirnir tveir, er ýttu á
flot.
Léttur og stöðugur vindur
frá hafi gáraði hafflötinn. Segl-
ið var sett upp, það bærðist
hægt fyrir vindinum, og bát-
urinn skreið áleiðis yfir bylgj-
ur hafsins.
Langt úti við sjóndeildar-
hringinn virtist himinn og haf
renna saman í eitt. Hjá landi
kastaði brött sjávarbrúnin
stórum skugga út á sjóinn, en
sólskinið baðaði grænar hlíð-
arnar fyrir ofan. Aftur undan
bátnum sáust greinilega brún
segl, sem sköguðu fram hjá
hafnarmynninu í Fécamp, og
framundan sást undarlegur
klettur, er líktist einna helzt
stórum fíl, sem rak ranann
niður í sjóinn. Það var Étretat.
Jenný sat og hallaði sér út
fyrir borðstokkinn. Hún var
næstum því dáleidd af a^
horfa á bylgjurnar. Það var
aðeins þrennt í heiminum, sefl1
að hennar dómi fól í sér íeS'
urð: Ljós, víðátta og haf.
Allir þögðu. Lastiquie gaifll'
sat við stýrið. Hann fékk s®r
öðru hverju sopa úr flöskU'
sem var geymd undir þóftun111'
og tottaði pípu sína, sem aUre’
slokknaði í, enda þótt eng^
sæi hann troða í hana tóbak1
eða kveikja á eldspýtu.
gamli sjómaðurinn reykti ekk1
aðeins pípu, það mátti sjá haHa
öðru hverju spýta mórauðu
sjóinn.
Baróninn sat fram í og lelt
eftir seglinu. Jenný og gre1^’
inn sátu hlið við hlið. Aug11
þeirra mættust annað veifi^’
eins og leyndardómsfullU
töframáttur væri þar að verk1,
Umhverfis þau flögraði ósý111
legur vefur ástarinnar.
voru svo hamingjusöm, Þat
sem þau sátu hlið við hlið, e
til vill vegna þess, að þau hugs
uðu stöðugt hvort um anna^'
Sólin hækkaði á lofti, ret*
eins og hún vildi sjá sem
út yfir hafflötinn. En hafið
sveipaði sig feimið í sviflet:t3
þoku, sem huldi það að nokkrU
sterkum sjónum sólarinnar'
Þoka þessi dró ekki úr útsý11
inu, en gaf sjóndeildarhring1^
um meiri mýkt. En hinn
andi eldhnöttur hækkaði ste^
ugt á lofti og eyddi smátt
smátt þokunni.
Jenný hvíslaði hrærð í hv£a
- En hve hér er dásamle^
Og greifinn svaraði:
- Já, hér er dásamlegt-
Fegurð morgunsins
vakið bergmál í hjörturl
þeirra.
H*IMILI8BLAp,P
h^

[116]