Heimilisblaðið - 01.05.1955, Side 30

Drungi hafsins gerði þau
þögul.
Að lokum sagði Jenný:
- En hve það hlýtur að vera
gaman að ferðast!
Greifinn svaraði:
- Já, en það er ekki eins
skemmtilegt að ferðast einn,
og vera með öðrum. Þá er
hægt að ræða saman um það,
sem fyrir augun ber.
Eftir augnabliks umhugsun
mælti hún:
- Það er rétt, en mér þykir
afar gaman að fara ein í göngu-
ferðir. Það er svo dásamlegt
að láta sig dreyma — aleina.
Hann horfði á hana lengi og
hvíslaði:
- En það er líka gaman fyrir
tvö að láta sig dreyma.
Hún leit undan. Var þetta
bending? Ef til vill. Hún horfði
út á hafið, og svo sagði hún
hægt:
- Mig langar til Italíu — og
til Grikklands — já, til Grikk-
lands — og til Korsíku! Þar
er svo villt og svo fallegt!
Hann kaus Sviss vegna alpa-
kofanna og vatnanna.
En hún bætti við.
- Nei, mér þykir vænzt um
fersk lönd, eins og Korsíku,
eða gamalt og minningaríkt
land, eins og Grikkland. Það
hlýtur að vera dásamlegt að
ferðast um og sjá þá sögustaði,
sem við lærðum um sem börn
og margir og miklir atburðir
gerðust á.
Greifinn, sem var ekki eins
áhugasamur, mælti:
- England hefur mikið að-
dráttarafl fyrir mig. Það er
land, þar sem mikið er hægt
að læra.
Og svo ferðuðust þau í hug-
anum um heiminn og ræddu
um kosti hvers lands, allt frá
heimskautalöndunum til hita-
beltislandanna. En að lokum
urðu þau sammála um það, að
Frakkland væri dásamlegasta
land í heimi.
Síðan þögðu þau á ný.
Sólin lækkaði stöðugt á lofti
og leit nú út eins og rennandi
blóð. Hrífandi björt ljósrák lá
frá yztu sjónarrönd að bátn-
um.
Vindinn lægði, og það gerði
logn. Seglið, sem ekki bærðist
lengur, litaðist rauðum bjarma.
Nóttin var skollin á í fullkom-
inni þögn og kyrrð.
En svo kom allt í einu sval-
ur gustur frá hafi og gáraði
sjávarflötinn. Það var eins og
hinn deyjandi eldhnöttur væri
að senda frá sér friðarandvarp
yfir heiminn.
Myrkrið stóð ekki lengi.
Stjörnur næturinnar komu í
ljós. Lastiquie gamli greip ár-
arnar, og þá sást, að sjórinn
logaði allur af fosfórbjarma.
Jenný og greifinn sátu hlið við
hlið og virtu fyrir sér þennan
flöktandi Ijóma, sem sást í
kjölrák bátsins. Þau voru nið-
ursokkin í hugsanir sínar og
gerðu sér ekki grein fyrir að
fleiri væru í bátnum en þau.
Jenný lagði hönd sína á þóft-
una, en hann kom við hana
eins og af tilviljun. Hún hreyfði
sig ekki, var aðeins undrandi
og hamingjusöm.
Þegar hún um kvöldið var
orðin ein í herbergi sínu, varð
hugur hennar svo bljúgur og
hrærður yfir því, sem skeð
hafði um daginn, að hún fann
þörf hjá sér til þess að gráta.
Hún virti fyrir sér borðklukk-
una, og þá fór hún að hugsa
um það, að litla býflugan sló
fram og aftur líkt og mannS'
hjarta, hjarta vinar, og að bý'
flugan yrði vitni að öllu
hennar, og að hún mundi me^
taktföstum slögum mæla tím'
ann fyrir hana, jafnt í gleði
sorgum. Og svo stanzaði hn11
gylltu fluguna,til þessað þrýst®
kossi á vængi hennar. Hún ga*
faðmað og kysst hvað sem var'
Henni kom í hug, að einhverS
staðar niðri í skúffu var þrúð11
frá bernskuárum hennar. Hul1
leitaði hana uppi, virti hap8
fyrir sér með fögnuði, eins 0s
þegar maður sér aftur kserar
æskuvin. Hún þrýsti brúðunf1*
upp að brjósti sér og kys^1
kinnar hennar og hár.
Á meðan hún hélt á brú®
unni í faðmi sér, fór hún a^
hugsa.
Var hann brúðguminn, seI1'
góðar vættir höfðu lofað henp|
og forsjónin í gæzku sinni ha^'
úthlutað henni? Átti hún a
iui*1
■ðs
fórna öllu lífi sínu þess
manni ? Áttu þau eftir að veri
eitt og sameinast í því
asta, sem til er á þessari j°r
— ástinni?
Hún var ekki ennþá ga£I'
tekin af þeirri hrifningu, seífl
hún áleit, að væri merki ástar
innar, en þó gat hún eij
hrundið honum úr huga • sl1^
um. Hún var algjörlega ruglu
í návist hans. Hún bæði roða
aði og fölnaði, þegar hún
augnaráði hans, og skalf, Þe^
ar hún heyrði rödd hans.
Hún svaf illa þessa nótt-
Eftir því sem dagarnir ^,
varð hún gripin sterkari Þr
eftir að elska. Hún spurði sjú}
sig ráða, en hún leitaði 11
goðfrétta hjá murusóleyí1111'.
skýjum himinsins og svo he
hún peningum upp í loftiú-
HEIMILISBLAP
íf>
[118]