Heimilisblaðið - 01.05.1955, Blaðsíða 11

ALBERT ENGSTRÖM
Velkomið þar sem það er og
tað er álitið hafa gildi sem
Persóna, hefur góð skilyrði til
^ öðlast siðferðilegt hugrekki.
getum einnig orðið því til
jálpar með því að ræða við
á heiðarlegan hátt um
^andamál, svo sem þau, er að
yaferði og dauða lúta.
þetta getum við gert til
arnar, og það mun gera sitt
£agn, en þrátt fyrir það skul-
j^m vió ekki undrast, þótt ein-
^ erJar ómeðvitaðar áhyggjur
°mi iram hjá börnunum okk-
Slíkt verðum við öll að
6yna. Því betur sem við þekkj-
Um bórnin okkar, þeim mun
meiri bkur eru til þess, að við
g6tum okkur rétt til um þau
^andkvaaði, sem að þeim steðja,
°g getum veitt þeim þá hjálp,
^em við á hverju sinni. Stund-
j m verðum við jafnvel að líta
'Bin barm til þess að athuga,
nvort
otti barnsins geti ekki
ri bergmál af einhverju,
a,,01 .^ar Í3vr- Áhyggjuefni okk-
þ^^álfra geta verið smitandi.
°kk' Sem V1^ óskum börnum
ar tri handa, er meira en
u ems tr®lsi frá ótta. Við vilj-
^m að þau ver3j hugrökk. Og
Ui^rekkið byggist á tilfinningu
Pej-sonulegt öryggi og per-
s°uulegt gildi.
0^ sem við mælum, er herra
er i, orðið, sem við látum ósagt.
okkar. Arabiskt spakmæli.
hio kað sem þú getur, Guð og
Sejjj .eilaea fflœr munu gera það
a vantar. Hl. Jón Bosco.
t>ess
talað v, Ska t bá ekki spyrja, hver
Ur , ai1, heldur gefa að því gæt-
Vaö sagt hafi verið.
Breytni eftir Kristi.
WKiWILISBLAÐIÐ
3 n
í Norrköping var, fyrstu
skólaárin mín, hundur, sem
hét Gosi. Hann var eftirlætis-
goð allra skólapilta, því að
hann var félagslyndur, og eng-
inn hirti um hann annar en
piltarnir. Hann átti sér nefni-
lega engan húsbónda, átti
hvergi heima, svo vitað væri,
og sér til lífsuppeldis hafði
hann ekki annað en sorphaug-
ana og þá góðgerðasemi, sem
menn stundum sýndu honum.
Hann lá þolinmóður fyrir ut-
an skólann og beið eftir því,
að hringt væri í frímínútur eða
kennslulok. Þá hófust æðis-
gengin læti að hætti okkar og
Gosa. Hann var æstur í að
sækja hvað sem var, og oftast
voru það steinar, en sjaldnar
brauð. Svo virtist, sem Gosa
félli allt vel í geð, sem honum
bauðst, og hann gelti, þegar
honum var skipað það.
Undirkennarinn hafði geysi-
lega andúð á mér og einum
félaga mínum, enda þótt við
stæðum okkur með mesta
sóma í fögum okkar. Hann
var í vondu skapi út af því,
að við kunnum alltaf það, sem
okkur var sett fyrir. Þá voru
nefnilega til þess háttar kenn-
arar. Ég-vona, að nú orðið til-
heyri þeir fortíðinni.
Skólaárinu var að Ijúka, og
kennarinn plágaði mig og fé-
laga minn eina allan síðasta
tímann, sem hann fékk að
kenna okkur, því að við átt-
[99]
3 I
um að fá nýjan kennara næsta
skólaár. Hann leitaðist stöð-
ugt við að reka okkur á gat,
og auðvitað heppnaðist honum
það nokkrum sinnum, og við
það uppljómaðist smettið á
honum, sem annars var svo
fúllyndislegt, af djöfullegu
glotti. Okkur var úthúðað svo
eftirminnilega, að það var eins
og við stæðum frammi fyrir
hinum æðsta dómstóli. Hann
átti ekki nógu sterk orð til að
hella yfir okkur. Við vorum
latir, latir, latir og höfðum sér-
staklega vanrækt þau fög, sem
hann kenndi. Við áttum ekki
annað skilið en mínus og 1 í
iðni, en hann sagðist ætla að
taka miskunnina fram yfir
réttlætið, enda þótt það stríddi
gegn samvizku hans, en hann
gerði það vegna vesalings for-
eldranna okkar, sem hefðu
sennilega ekki hugmynd um,
hvílík fúlegg þeir hefðu í heim-
inn borið.
Við vorum undrandi, leiðir
og orðlausir. öll bekkjarsyst-
kinin muldruðu í barm sér, því
að þau voru öll með tölu í
okkar hljóði. Hann varð því
geðverri, sem lengra leið, og
lauk tímanum í reiði, blátt
áfram sjúklegu æðiskasti.
Við fengum ekki þær eink-
unnir, sem við áttum skilið,
og ákváðum að hefna okkar.
Við hittumst, hófum ráða-
brugg og komum okkur sam-
an um áform, sem okkur
L