Heimilisblaðið - 01.05.1955, Blaðsíða 31

Loksins sagði faðir íaennar
Vlð hana kvöld nokkurt:
Láttu mig nú sjá, að þú
getir gert þig reglulega fallega
a m°rgun.
' Hvers vegna, pabbi minn?
spu>-ði hún.
' Það á að koma þér á óvart,
Svaraði hann.
þegar hún morgiminn
lr þaut niður stigann, hress
°8 kát, sá hún borðið í dag-
s^fUnni hlaðið öskjum með
s konar góðgæti, og á ein-
Utr> stólnum var mikið af blóm-
^ín.
, ^agni var ekið inn í garð-
_ • Lftan á vagninum stóð með
°rum bókstöfum: BakaríLer-
1 Fécamp tekur að sér brúð-
aupsveiziur. Ludvigne tók út
vagninum ásamt litlum
ra bnokka margar stórar,
atar körfur, sem gáfu frá sér
dá:
ut,
arp
^amlega lykt.
lokum kom Lamare greifi
^ann var í þröngum bux-
, °S gljáfægðum stígvélum.
sk^PPlingarnir í skyrtu hans
fr Sru Slg úr við síðan lafa-
Var ^ann’ °S hvítt hálsbindið
r hnýtt mörgum sinnum um
hl h ^atlS og hálfneyddi hann
ess að vera hnakkakertan.
ap ^ atl<^Lt hans bar alvarleg-
bvi SV^P ^ann var gjörólíkur
ve ’ Sem hann var vanur að
á Jenný horfði undrandi
ei f&rin’ ems °S hún hefði aldr-
sá ^rr btlð hann augum. Hún
p, *að Lér var sannur aðals-
jjUr ^ra hvirfli til ilja.
bros^011 hneiSðl sig djúpt,
- 1 °g spurði næstum því
trunaði:
UA ,Ja2ja’ kæra guðmóðir, er-
_ber ferðbúin?
J’ður lð bvað ei£lð þér? Ég skil
r ekki

stamaði hún.
- Það kemur nú brátt í ljós,
góða mín, sagði baróninn.
Ferðavagninum var ekið að
dyrunum. Frú Adelaide kom
niður úr herberginu í sínu fín-
asta stássi. Rosalie leiddi hana,
en henni varð býsna tíðlitið til
de Lamare, svo að faðir Jenný-
ar tautaði:
- Ég held, að þjónustustúlk-
an sé bálskotin í yður, .greifi.
Greifinn stokkroðnaði og
flýtti sér að taka stóran blóm-
vönd og færa Jenný hann. Hún
tók á móti honum, ekki síður
undrandi en áður. Svo stigu
þau f jögur upp í vagninn. Elda-
buskan Ludvigne færði baróns-
frúnni kalt vín til þess að
hressa sig á. Hún gat ekki leynt
undrun sinni og sagði:
- Maður skyldi halda, að þið
væruð að fara í brúðkaup, frú!
Þau fóru út úr vagninum
við hliðið hjá Yport. Fiski-
mennirnir og heimilisfólk
þeirra komu út úr húsunum í
simnudagafötunum og heilsuðu
baróninum með handabandi.
Síðan slógust þau í för með
þeim, eins og um skrúðgöngu
væri að ræða.
Greifinn hafði boðið Jenný
að leiða hana og gengu þau í
broddi fylkingar.
Það var staðnæmzt fyrir
framan kirkjuna. Kórdrengur
kom berandi stóran silfurkross,
og annar lítill drengur bar ker
með vígðu vatni í.
Þá komu þrír gamlir for-
söngvarar og var einn þeirra
haltur, síðan lúðurþeytari og
loks presturinn, í gullprýddum
messuklæðum. Hann heilsaði
aðalsfólkinu með vingjarnlegu
brosi og kinkaði til þess kolli.
Síðan hélt fylkingin niður að
sjónum.
Við sjóinn var hópur af fólki.
Það stóð umhverfis stóran,
nýjan bát, sem var blólnum
skrýddur, og í skutnum mátti
lesa nafnið ,,Jenný“ með gull-
stöfum.
Lastiquie gamli, skipstjórinn
á þessum farkosti, sem var
byggður fyrir peninga baróns-
ins, gekk á móti fylkingunni.
Eins og kippt væri í snúru tóku
allir mennirnir ofan, og kon-
urnar, sem voru eins og hrúg-
öld í stórum kápum, er héngu
í fellingum niður um herðar
þeirra, hentu sér niður á jörð-
ina, þegar þær komu auga á
krossinn.
Presturinn gekk meðfram
bátnum og kórdrengimir sitt
hvorum megin við hlið hans.
Þá komu forsöngvararnir og
litu ekki af sálmabókinni. Þeir
sungu fullum hálsi, og falskur
söngur þeirra barst út í morg-
unkyrrðina.
I hvert skipti, sem hlé varð
á söngnum á meðan söngvar-
arnir drógu andann, heyrðist
í lúðurþeytaranum, sem lék
undir á hljóðfæri sitt. Hann
blés upp kinnar sínar, svo að
litlu, gráu augun hans sáust
ekki.
Hafið var ládautt og hljótt
vitni að skírn þessa farkosts.
Hvítir máfar bærðu vængina
í blátæru loftinu og flugu yfir
krjúpandi mannfjöldann, eins
og til þess að athuga, hvað um
væri að vera.
Þegar þulið hafði verið amen
í fimm mínútur, hætti söng-
urinn, og presturinn romsaði
upp latneskum setningum og
gekk í kringum bátinn og hellti
á hann vígðu vatni.
Það sáust engin svipbrigði
á andliti unga mannsins meðan
ILi8BLAÐIÐ