Heimilisblaðið - 01.05.1955, Blaðsíða 38

bjóða, heldur en að eiga of
mörg og neyðast til að láta
þau skorta þá næringu,
fatnað og menntun, sem þau
þarfnast. Við álítum, að það
sé ekki nema rétt að tak-
marka fjölskyldustærðina.
Er nokkuð við þetta að at-
huga?
AÐ, sem rétt er, er að lifa
eðlilegu lífi. Látið Guð um
barnafjöldann. Hann er skap-
arinn. Við gefum honum ekki
fyrirskipanir um, hversu mörg
þau eigi að vera.
Það skeður oft, að hjón, sem
kvarta um að fátækt hamli því,
að þau geti alið börn, hafa ráð
á nægum peningum til þess að
láta eftir sér persónulegar
skemmtanir. Þau hafa ekki
ráð á peningum til þess að
fullnægja tilgangi hjónabands-
ins og ala upp fjölskyldu, en
þeim er aldrei fjár vant, þeg-
ar til þess kemur að kaupa
sígarettur og áfengi, ný föt,
greiða fyrir háar vátryggingar-
upphæðir, dýra bíla, munað og
skemmtanir. Hafi einhver það
takmark eitt í lífinu, að afla
sér veraldargæða og fullnægja
síngirni sinni, verður hjarta
hans svo hart af hroka og hug-
ur hans svo blindaður af sjálfs-
elsku, að engum skynsamleg-
um rökum verður við hann
komið og hjá honum sjálfum
verður þeirra heldur ekki vart.
Hjónaband af því tagi er lög-
helgað áhættufyrirtæki til að
fullnægja síngjarnri skemmt-
anafýsn.
Þau hjón, sem treysta Guði
og vilja fúslega breyta sam-
kvæmt áætlun hans, gleðjast
yfir því að fóma fyrir börnin
sín þeim þúsundum króna, sem
þau að öðrum kosti mundu
nota fyrir sjálf sig. Þau líta
svo á, að barnið sé dýrmæt-
asti fjársjóðurinn í heiminum,
því að þau líta á málið augum
trúar og skynsemi. Þau líta svo
á, að heimili sín og hjörtu séu
eyðileg og tóm, þangað til þeim
hefur veitzt hópur barna. Þau
hafa ekki áhyggjur af því,
hvernig þau eigi að sjá fyrir
börnum sínum í framtíðinni.
Þau starfa af kappi hvem dag,
til þess að vinna með Guði, þvi
að þau vita, að Guð annast um
börnin sín og sér fyrir þörf-
um þeirra.
Fyrir þá, sem eru á hnot-
skóg eftir leið til að koma sér
hjá þeirri ábyrgð, sem hjóna-
lífið leggur þeim á herðar, eru
heilsuleysi og fátækt þægileg
afsökun, þótt hún sé ekki ann-
að en fyrirsláttur. Hétu eigin-
maðurinn og eiginkonan því
ekki frammi fyrir altari Guðs
að vera trú hjónabandsskyld-
um sínum ,,í heilsuleysi og heil-
brigði, í fátækt og auði . . .?“
Þegar heilsuleysi steðjar að,
sér Guð mönnum fyrir lækn-
um og lyfjum til þess að hjálpa
þeim til að ná aftur fullri
heilsu. Hjónin neyðast ef til
vill til að færa hetjulegar fórn-
ir, þegar þannig stendur á, en
þá skortir aldrei náð Guðs, sem
biðja hann um hjálp og hlýða
lögmálum hans.
Foreldrar mega alls ekki líta
svo á, að þeir séu skyldugir til
að veita börnum sínum allan
þann munað, sem lífið hefur
upp á að bjóða. Nægur matur,
fatnaður og skólanám er nauð-
synlegt, og góður Guð, sem
sér fyrir fuglum loftsins og
fiskum hafsins mun aldrei
bregðast því að sjá fyrir börn-
[126]
um sínum, aem eru honUtf1
miklu meira virði en allir fflf^'
ar og fiskar í heiminum. f*8*
felst sannleikur í þessu gaflJa
máltæki: „Guð sendir brafl®
með hverju barni“ og hiflu'
„Þegar Guð sendir bam, sefl^'
ir hann einnig vöggu“. Afl^
vitað er það ekki nema skyu
samlegt, að foreldramir b1^1
og vinni af kappi, til þess ^
geta veitt börnum sínum ^
bezta kristilega uppeldi, seIÍ>
völ er á, en það er miklu betra'
að barnið lifi fátækt af fatu
aði og í meðallagi menntað, eU
það kafni burt úr tilverufl1'1
vegna velviljaðrar sjálfsblek^
ingar manna, sem elska heiA1
inn og það sem af heimifluP‘
er heitar en Guð og börn Gfl^5'
MÁLVERKASÝNING
Nýlega var í London sýfliA^jf
fimm hundruð olíumálverkurfl
skólabörn í Indlandi, Pakista11 ^
Ceylon. Zamzam litla Khan, sepsji-
sjö ára dóttir verzlunarfulltrúa
istans í London, varð að nota
til þess að geta dáðst að listave
um samlanda sinna.
heimilisblA{,iP