Heimilisblaðið - 01.05.1955, Page 36

mjöli, en brauð yngsta bróð-
urins*úr hreinu hveiti.
Faðirinn sá, hvílíkur mun-
ur var á brauðunum, en lét
ekki á því bera, heldur lagði
nýja þraut fyrir syni sina og
sagði:
- Farið nú og sækið dúk-
pjötlur, sem unnustur ykkar
hafa ofið, svo að ég geti séð,
hver af unnustum ykkar kann
bezt að vefa.
Synirnir fóru aftur til unn-
usta sinna, eins og faðir þeirra
hafði boðið þeim, og sá yngsti
fór til músarinnar í skógin-
um. Og hún spurði eins og
áður:
- Að hverju leitar þú, unn-
usti minn?
- Faðir minn bað mig að færa
sér dúk, sem þú hefðir ofið,
og sýna sér hann, svaraði pilt-
urinn. Ég er nú hingað kom-
inn, til þess að fá hann.
- Já, einmitt, sagði músin
og tók hreindýrabjöllu sína
eins og áður og hringdi sam-
an hinar mýsnar.
Þegar þær voru allar komn-
ar, bað hún þær að fara og
sækja beztu línþræðina, sem
þær gætu fundið. Mýsnar
stukku strax í allar áttir, og
ekki leið á löngu, unz þær
komu aftur með eins mikið af
línþráðum og húsmóðir þeirra
þurfti. Síðan tóku þær til
óspilltra málanna við vinnun'a;
sumar spunnu, aðrar hespuðu
og nokkrar ófu, og þegar
morgnaði, var dúkurinn tilbú-
inn. Músin, unnusta hans, tók
síðan hnetuskurn og tróð inn
í hana eins miklu af dúknum
og hún tók við, og fékk það
síðan unnusta sínum. Hann
þakkaði fyrir gjöfina og flýtti
sér síðan heim.
Hinir bræðurnir komu jafn-
snemma frá unnustum sínum,
og faðir þeirra spurði þá, hvort
þeir hefðu allir fengið dúk-
pjötlu. Eldri bræðurnir sýndu
honum þá dúka sína. Dúkur
annars var fjórskeftur, en dúk-
ur hins úr hreinu líni. En yngsti
bróðirinn kom sér ekki að þvi
að sýna dúkinn sinn, af því að
hann var svo lítill.
- Hvar er dúkurinn þinn?
Sýndu mér líka, hvað þín unn-
usta getur.
- Ég hef hérna ofurlitla
pjötlu, svarar sonurinn og tek-
ur hnetuna og fær föður sín-
um hana.
Hinir bræðurnir ráku upp
skellihlátur, þegar þeir sáu, í
hveriu yngsti bróðirinn geymdi
dúkinn sinn. En þegar faðir
þeirra opnaði hnetuskurnina,
tók út úr henni dúkinn og
breiddi úr honum, kom í ljós,
að hann var fimmtíu álnir af
svo fínu og þunnu lérefti, að
enginn hafði séð dæmi til
slíks.
Það fór af eldri bræðrunum
mesti gleiðgosasvipurinn, þeg-
ar þeir s'áu dúk bróður síns,
sem var svo fallegur og fín-
gerður í samanburði við dúk-
ana þeirra. En hvað gátu þeir
gert? Þeir voru að vísu gram-
ir, en þeim stóð beygur af föð-
ur sínum, og þeir þorðu ekki
að láta á gremju sinni bera.
Þegar næsti dagur var upp
runninn, kallaði faðirinn syn-
ina fyrir sig og sagði:
- Sækið nú unnustur ykkar,
svo að ég fái að sjá, hver ykk-
ar hefur fengið bezta kven-
kostinn.
Bræðurnir lögðu jafn-
snemma af stað, til þess að
verða við óskum föður síns.
Hinir eldri héldu heim á bU'
garðana til unnusta sinna elJlS
og áður, og yngsti bróðirinI|
gekk til músarinnar sinnar 1
skógarkofanum og sagði:
- Nú vill faðir minn sjá Þ^
sjálfa.
- Nú, svaraði músin. Fyrst
hann vill það, þá ökum við ^
stað.
Hún spennti fimm svartar
mýs fyrir vagninn, sem var ur
hnetuskurn, og settist upP 1
hann. Þar sat þá unnustan tii
búin að aka af stað, en P1^
inum fannst ækið heldur kj® ,
ugt á að líta. Hann sagði Þ'1
við músina:
- Hvernig á ég að geta koi11
ið heim með þig á þennaP
hátt? Bræður mínir fara ^
hlæja, og faðir minn verðul
kannske vondur.
- Hafðu engar áhyggjur ut
af því. Við skulum bara k
okkur af stað, sagði músin-
Og svo héldu þau af stað'
músin ók með kurt og P1
vagni sínum, og pilturinn ge^
samsíða.
Á leiðinni heim til unnuS|
ans urðu þau að fara yfir a,'
og þegar þau komu upP 3
brúna, mættu þau manni, seIl!
nam staðar og horfði á Þett3
einkennilega músaföruneyt1- ,
- Hvaða ferðalangar eru uU
þetta? sagði hann og sparka^
um leið músunum og vagu111
um út í ána.
Pilturinn varð undrandi
vissi ekki, hvað hann átti 0
taka til bragðs, þegar unnuSÍ
an hvarf niður í vatnið. HauU
stóð eftir á brúnni, dapur
bragði. En þá komu
glæsilegir, svartir hestar u^
úr ánni, þar sem músin ba
sokkið, og drógu vagn,
[124]