Heimilisblaðið - 01.05.1955, Qupperneq 17

uðust bróðir minn og kona
hans, hvort á eftir öðru, og létu
mér eftir í arf fimm ára gamlan
svein, sem ég varð að taka
til mín í fóstur. Nú, og ég get
*Ueð sanni sagt, að við mig
^ttust fleiri reikningar við
^auða þeirra, fyrir fötum og
skófatnaði, en ella, og meiri
^rslum hefðu naumast tíu
Urn> er ég hefði sjálfur átt,
Setað komið af stað en þessi
e*ui drengur. Af þessum ástæð-
|JUí gat ég ekki með neinu móti
Ugsað um að kvongast.
Strákurinn, Karl að nafni,
°x nú upp, gekk í háskólann
^ lus þar læknisfræði, tók
'ubættispróf og settist síð-
n_ UPP hjá mér og beið eftir
s3uklingum En hve við hler_
Uru eftir því, hvort enginn
°rsjáll vesalingur gæfi kost
°ér sem tilraunadýri hjá hon-
01' Það gekk meira að segja
langt, að ég varð næstum
við því búinn að verða
sJálfur, til þess að
eagurinn fengi tækifæri til
e. Skrifa fyrsta lyfseðilinn. En
. Us °g oft vill verða í heim-
^u®, kemur allt að lokum,
. u^ann brestur ekki þol-
öiaeði til að bíða. Svo fór og
r’ síúklingarnir komu á end-
unum.
-1 leigði sér húsnæði sjálf-
°g ég varð einn eftir. Ég
nu kominn fast að fimm-
®u> °g þegar ég leit á fóstur-
var
tUl
l n sem orðinn var hálf-
káJtUgUr’ ^annsf mér ég vera
se U.eldri en ég var. Húsið,
sa01 ^ bid Þa var lil:id en
anmbyggt öðru húsi stærra í'
oft endann- Mér gramdist
UiínSU?UrÍnn’ sem barst inn ^1
v Urn endann, sem auður
bví að skrifborðið mitt
heim
Ilisblaðið
stóð einmitt við þann endann,
en ég var allt of vanafastur
til að geta fengið mig til að
færa það þaðan.
Um vorið var hafizt handa
um að byggja nýtt hús við auða
endann, og það þaut upp eins
og gorkúla, eins og þessi ný-
tízkuhús gera, svo að flutt var
inn í það um haustið.
Það hefur ef til vill verið
liðinn hálfur mánuður frá því,
að flutt var inn í það, til þess
er hinn ósýnilegi nágranni
minn tók að leika á slaghörpu.
Það var líka skemmtilegt eða
hitt þó heldur! Endalausar æf-
ingar, aftur og fram og upp og
niður á hljóðfærinu, a. m. k.
eina klukkustund á hverjum
degi, og síðast kom svo af-
skræmislega andstyggilegt lag.
— Enn í dag get ég ekki heyrt
það, svo að ég verði ekki fok-
vondur.
Um þær mundir var dálæti
mikið á dægurlagi einu við
ljóð, er byrjaði þannig: ,,Ó, Al-
exis, ég áfram til þín skunda“.
Og þetta sönglag, með öllum
þess óteljandi og óþolandi til-
breytingum, æfði þessi nábúi
í nýja húsinu með þvílíkri
þrautseigju, að mér lá við
sturlun. Á einum stað fór þessi
persóna, hvort sem það var
karl eða kona, alltaf útaf lag-
inu, og alltaf á sama stað á
hverjum degi, og alltaf byrjaði
þá sama harmakveinið á ný,
öldungis eins og dómpápi, sem
syngur sama lagið hundrað
sinnum á dag og hættir ávallt
í því miðju, þó að engin skyn-
samleg ástæða virðist til þess.
Ef þetta déskotans hljóð-
færisglamur hefði verið á viss-
um tíma dagsins, hefði ég get-
að varað mig á því, en það var
[105]
ógerlegt að ætla á, hvenær það
dyndi yfir. Stundum var það á
morgnana, svo að ég fékk ,,Ó,
Alexis“ með morgunkaffinu.
Stundum var það um matmáls-
tímann, — eða þegar ég ætl-
aði að fá mér miðdegisblund-
inn, — og ekki nóg með það,
— klukkan tíu á kvöldin dun-
aði ,,Ó, Alexis, ég áfram til þín
skunda“ í eyrunum á mér, svo
að ég hafði aldrei frið. Ég reif
hár mitt og skegg í ergelsi
mínu, en allt kom fyrir ekki.
Einn daginn kastaði þó fyrst
tólfunum. Þessi ,,glymskratti“
glamraði stöðugt frá því í bít-
ið um morguninn, og í hvert
skipti, sem ég hugsaði með
mér, ,,nú gefst hann upp“, þá
byrjaði sama glamrið aftur
eftir litla þögn. Ég hef aldrei
á ævi minni bölvað jafn ókristi-
lega og seinni part þessa
óheilladags.
Þegar svo sami ófögnuður-
inn hófst aftur klukkan sex,
var ég yfirunninn, því að ég
vissi það af reynslunni, að ef
það byrjaði á þessum tíma,
héldi það viðstöðulaust áfram
til háttatíma. f örvæntingu
minni þreif ég því hatt minn
og fór út, og hafði ég þó ekki
verið vanur því í mörg herr-
ans ár að ganga út á kvöldin.
En slíku og þvílíku harma-
glamri getur hæglega tekizt að
flæma mann út úr húsinu.
Á næsta götuhorni kom ég
auga á leikhúsauglýsingu, og
tók ég jafnskjótt það ráð að
fara í leikhúsið.
Þegar ég kom inn í stúkuna,
voru þar tvö sæti eftir auð,
en þau voru brátt skipuð tveim
konum. önnur þeirra, aldur-
hnigin og mákráð að sjá, var í
knipplingakápu og með gler-