Heimilisblaðið - 01.05.1955, Qupperneq 29

. ^n allt í einu komu þau auga
a stóra klettabogann hjá Étre-
tat. Klettaboginn var eins og
tr.öllkerling með fæturna
1 síónum. Og skip sigldu auð-
Veldlega undir hann.
^að var farið í land. Bar-
°ninn stökk fyrstur út úr bátn-
Urn °g kippti honum upp í fjör-
Una- Greifinn tók Jenný í fang
er °g bar hana í land, svo að
nn þyrfti ekki að vaða. Síð-
an gengu þau hlið við hlið eft-
^ ^löttunum. Allt í einu heyrðu
au Lastiquie segja við bar-
°ninn:
IVlér virðist, að þau eigi vel
a^an, þessi!
^ lítilli krá við ströndina
°rðuðu þau ágætan morgun-
6rð. Meðan á sjóferðinni stóð,
. 0 u þau verið þögul, en und-
°rðum skvöldruðu þau eins
^öru, sem e[ga fr£ ýr skóla.
til f rU^egustu smámunir urðu
Ul til hinnar mestu
^ ernmtunar. Þannig hlógu þau
að umhyggju Lastiquie
a fyrir pípunni sinni. Hann
setti u
, nana gætilega frá sér í
is't Uria sína, til þess að héld-
k ^andi í henni á meðan
nn sæti að snæðingi. Og þá
se°gU ^aU e^r síður að flugu,
reyndi hvað eftir annað
Setjast á eldrautt nef gamla
mannsins.

er árás skorkvikindis-
Serhvi
VaLti ósvikinn hlátur, og
^arn^ maðurinn varð ó-
jj lnrnóður yfir þessari ásælni
Sunnar og sagði: - Það eru
meiri r- -
kv'l • IJarans Isstin í þessu
Rre'f1'11^1’ hlógu Jenný og
f6jl lnn svo dátt, að þau tár-
fyr' ^ °g ^aU ur^u Lalda
, r Inunninn, til þess að æpa
Kkl uPp.
e^ar þau höfðu drukkið
^^USBLAÐIÐ
kaffið, stakk Jenný upp á því
að fara í gönguferð. Greifinn
stóð þegar á fætur, en barón-
inn vildi heldur liggja við
ströndina og sleikja sólskinið.
- Farið þið bara, börn, sagði
hann. Þið komið hingað til mín
að klukkustundu liðinni.
Þau gengu framhjá hinum
fáu fiskimannakofum, sem
þarna voru, og að litlu óðals-
setri, sem var líkast stórri
leigujörð. Þau sáu framundan
sér stórt dalverpi.
Sjóferðin hafði haft svæf-
andi áhrif á þau, en morgun-
verðurinn gerði þau kát og létt
í lundu. Þau langaði til þess
að þjóta af stað út í buskann.
Sólin hellti glóandi geislum
sínum yfir þau. Beggja megin
vegarins voru þroskuð korn-
öx. Skorkvikindi suðuðu allt í
kring.
Þegar þau komu auga á svo-
lítið skógarkjarr skammt. frá,
hlupu þau þangað.
Mjór götuslóði hlykkjaðist á
milli hárra trjáa. Laufkrónurn-
ar voru svo þéttar, að sólin
náði ekki að skína niður. Við
rætur trjánna var saggi og
kuldi. Þar sást ekkert grænt
strá, en þéttur mosi huldi jarð-
veginn.
Þau héldu áfram.
- Hér getum við víst setzt
niður, sagði hún. Tvö gömul
tré voru fallin og þar náði sól-
in að skína niður og verma
jörðina, enda óx á bletti þess-
um safamikið gras og mergð
af hvítum, litlum blómum.
Svo settust þau á grasbal-
ann. Laufkrónurnar köstuðu
skugga á höfuð þeirra, en sól-
in baðaði fæturna. Þau virtu
fyrir sér grasbalann, sem sól-
in hafði kallað til lífsins.
[117]
- En hve hér er dásamlegt,
sagði Jenný af hrifningu. Ekk-
ert jafnast á við lífið í sveit-
inni! Stundum óska ég þess,
að ég væri fluga eða fiðrildi,
svo að ég gæti falið mig í blóm-
unum!
Og svo fóru þau að tala um
sjálf sig. Þau sögðu frá venj-
um sínum og hvað þeim þætti
skemmtilegt. Þau ræddu sam-
an í trúnaði, opnuðu hjörtu
sín af einlægni hvort fyrir
öðru. Hann sagðist vera orð-
inn þreyttur á samkvæmislíf-
inu, fyndist það innihaldslaust
og einskis virði.
Samkvæmislífinu! Jú, hana
langaði óneitanlega til þess að
kynnast því. En hún var sann-
færð um, að það kæmist ekki
í hálfkvisti við sveitalífið.
Og þau færðust nær hvort
öðru, brosandi og hláturmild.
Þau fundu, að það var margt,
sem þau gátu rætt um sameig-
inlega, ýmislegt, sem þau
höfðu aldrei hugsað um
áður.
Loksins sneru þau við. En
baróninn var þá farinn upp í
Jómfrúbúrið, helli, sem var
hátt uppi í einum klettinum.
Þau biðu eftir honum í kránni.
Hann kom ekki fyrr en um
fimmleytið, og hafði þá geng-
ið lengi meðfram ströndinni.
Þau fóru aftur út í bátinn.
Vindurinn var á eftir. Og bát-
urinn sigldi áleiðis, án þess að
þau yrðu vör við ferðina. Vind-
urinn kom í hægum hviðum,
fyllti seglin nokkur augnablik,
en síðan lögðust þau upp að
siglutrénu.
Dimmbláar bylgjurnar lágu
eins og í dái, máttvana af geisl-
um sólarinnar, er helltu sér
yfir sjávarflötinn.