Heimilisblaðið - 01.05.1955, Side 20

L ILF OG E. PETROV
í LÍFSHÁSKA
]\rÚ á tímum er það ekki leng-
1 ur til siðs, að menn vinni
einir út af fyrir sig. Flestum
mönnum hefur að lokum skil-
izt, að tveir heilar afkasta
meiri hugsun en einn. Og þar
sem ritstjórn „Tímarits um
taugasjúkdóma fyrir almenn-
ing“ þurfti að fá listræna lýs-
ingu á fávitahæli, sendi það
þangað tvo blaðamenn, en ekki
einn — þá Prisjagin og Dev-
otsjkin. Meðritstjóri tímarits-
ins horfði til skiptis á þá,
Prisjagin sárkvíðinn og Dev-
otsjkin hnöttóttan af fitu, og
sagði í áminningartón:
- Munið nú, að þetta er ekki
fyrirtæki, þar sem þið getið
áhættulaust gert allt, sem ykk-
ur langar til. Þið verðið að
vera framúrskarandi gætnir
á hælinu hans Titanusjkins.
Munið, að sjúklingarnir eru
taugaveiklaðir, svo að ekki sé
sagt geðveikir. Sumir þeirra
eru hættulegir, og það þarf
sama sem ekkert til að hleypa
þeim upp. En ef þið mótmælið
ekki því, sem þeir segja, hlýt-
ur allt að ganga slysalaust.
Þegar meðritstjórinn hafði
gefið þeim nauðsynlegar upp-
lýsingar, viðvíkjandi uppistöðu
greinarinnar, lögðu þeir strax
af stað.
Á kringlóttu torgi í útjaðri
bæjarins spurðu skriffinnarn-
ir lögregluþjón til vegar.
- Þið gangið beint áfram,
sagði lögregluþjónninn, og
beygið svo inri á hliðargötuna
til hægri. Við hana standa að-
eins tvö stór, grá hús! Annað
þeirra er fávitahæli, en hitt
er hús Silostan-félagsins. En
þið getið spurt aftur til vegar
þar.
- Ég get nú ekki sagt, að
ég hlakki beinlínis til, viður-
kenndi Prisjagin, er þeir vin-
irnir nálguðust gráu bygging-
arnar. Setjum svo, að þeir ráð-
ist allt í einu á okkur.
- Það gera þeir ekki, svar-
aði Devotsjkin í huggunarrómi.
Farðu bara ekki að kvelja þá
með að tala um geðsjúkdóma
þeirra. Ég hef komið í þó nokk-
ur fávitahæli. Það er ekkert
óhugnanlegt við þau, sérstak-
lega nú orðið, þar sem fólk
hefur fullkomið frelsi á þess
konar spítölum. Geðsjúkling-
arnir fá að fást við allt, sem
þá langar til. Ég skal útskýra
það allt fyrir þér.
1 sama bili kom maður í
hendingskasti niður steinþrep-
in fyrir framan það gráa húsið,
sem nær þeim var. Föt hans
voru öll í óreiðu; hann öskraði
upp yfir sig um leið og hann
kom út og þurrkaði svitann
af andliti sínu með jakkaerm-
inni.
- Viljið þér vera svo góður
að segja okkur, spurði Devotsj-
kin, hvort þetta er fávitahæli?
- Hvað segið þér? öskraði
maðurinn. Þetta? Já, auðvit-
að er það fávitahæli!
Maðurinn sveiflaði skjala'
möppu sinni, tautaði eitthvaé
í skeggið og rauk síðan af stað-
Vinirnir ræsktu sig og gengu
inn í fordyri með flisalögðu
gólfi. Dyravörður með guU'
brydda einkennishúfu var
segja eitthvað, virðulegur 1
bragði, við konu, sem hélt a
bakka, augsýnilega hjúkrunar'
konu.
- Þessi nýi! Hann er alvefl
bandóður! Hann gerði þvílik^
óskapa uppistand í morgn11'
kl. níu, að það var á einsk'
is manns færi að ráða við hana'
Hann er í stuttu máli sagt g^'
sjúklingur. Patrikejeff reyn^1
að eiga við hann, en það baI
engan árangur. Hann situr vi^
sinn keip. - Ég skal reka ykk"
ur á dyr, hvert einasta ykkar'
segir hann. Er ég forstjóri h®r
eða er ég það ekki?
- Ég fór með te inn til hans’
sagði hjúkrunarkonan í mseðu'
rómi. En hann bragðar ekki a
því. Hann er alltaf að skrha
og reikna.
- Þetta er áreiðanlega stor
hættulegt tilfelli, hvíslaði hi1111
lífsreyndi Devotsjkin að Vrisi
agin.
- Ættum við ekki bara 8
snúa við? stamaði Prisjaí1*1
heigulslega.
Devotsjkin leit með fyrir
litningu á starfsbróður sinn
sneri sér að dyraverðinum-
- Hvar er hægt að fá ^.
göngumiða, svo að maður Sei\
fengið að skoða stofnunin3^
- Hvers konar aðgöngumi^3 ‘
Þér getið gengið beint inn,
þér viljið.
- Þarna sérðu, sagði Devot5!
kin glaðklakkalega, er þeir vlfl
imir gengu upp stigann. Pet^
er alveg ný lækningaaðfer
-t*
[108]
HEIMILI8BLA0