Heimilisblaðið - 01.05.1955, Qupperneq 25

a fyrstu geisla morgunsólar-
’ruiar, sem fiæ<Jdu yfir þilfar
^tsins og endurköstuðust af
slímugum uggum og roði fisk-
auna.
^ndir borðum talaði hann
a^taf um sjóróðra sína, en
°na hans sagði frá því, hversu
hún hafði gengið fram og
Ur um stóru aspargöngin.
. ^ar sem henni hafði verið
aðlögð mikil hreyfing, þá
ai hún stöðugt á gangi, eins
£ um lífið væri að tefla. Strax
jörð var orðin þurr, fór hún
aiður, studd af Rosalie, vafin
nilari 1 kápu og tvö sjöl og með
SVarta hettu á höfðinu, en þar
11 yfir var bundinn rauður
Prjónaklútur.
. ^ún dró vinstri fótinn á eft-
Seri þar sem hann var þyngri
n sá hægri, og gekk alltaf
^ma leiðina frá horni óðalsins
íyrsta runnanum í kjarrinu.
^ Un hafði látið setja bekki sitt
v°rum megin við endatak-
^ rk þessarar skemmtigöngu.
i . ^rnm mínútna fresti nam
jj1111 staðar og sagði við vesa-
ngs tolinmóðu þjónustustúlk-
aöa
Sem studdi hana:
u ' d^a- stúlka mín, nú skul-
^ við hvíla okkur. Svei mér
’ eg er ekkj orðin þreytt.
h -,g. 1 hvert skipti, sem hún
^ ^ Slg’ skildi hún eftir eitt-
. _ af fötum sínum, fyrst
á !°nak^átinn, sem hún hafði
sið °^lnu> bá annað sjalið og
af 9n sjalið. Svo tók hún
hú be^una og loksins fór
n Ur kápunni. öll fötin varð
héld3116 að bera’ ^egar tær
u heim til þess að borða
^rgunverð
mn,
einni hluta dagsins fór bar-
&
g6^^rnin aftur af stað, en nú
hún ennþá hægar og
HSIMIU8BLAD,»
hvíldirnar urðu lengri. Auk
þess fékk hún sér blund í hæg-
indastól, sem borinn var út til
hennar.
Þetta kallaði hún „göngu-
túrinn sinn“, en sjúkdóm sinn
nefndi hún „hypertrophy“.
Fyrir um það bil tíu árum
hafði hún leitað ráða hjá lækni
við astmaköstum. Hann hafði
talað um „hypertrophy". Frá
þeirri stundu hafði orð þetta,
sem hún skildi alls ekki hvað
þýddi, festst í huga hennar. Hún
bað baróninn og Rosalie, hvað
eftir annað, að hlusta eftir
hjartaslögum sínum, en það
var erfitt verk, þar sem hún
var holdug mjög. Hún harð-
neitaði að láta annan lækni
skoða sig af ótta við að nýr
sjúkdómur kæmi í Ijós, og hún
talaði í tíma og ótíma um, að
hún gengi með ,,hypertrophy“,
rétt eins og það væri óþekkt-
ur sjúkdómur, sem engin önn-
ur manneskja í heiminum hefði
þjáðst af.
Baróninn sagði: - Konan
mín gengur með ,hypertrophy‘.
Og Jenný sagði: - Mamma
gengur með „hypertrophy".
Það var rétt eins og þau væru
að ræða um hattinn hennar
eða regnhlífina.
Á sínum yngri árum hafði
hún verið mjög falleg og grönn
eins og sefstrá. Hún hafði daðr-
að við liðsforingja úr her keis-
arans, og síðan hafði hún grát-
ið yfir Corinne,* sú skáldsaga
hafði mótað hana að vissu
leyti.
Því feitari sem hún varð og
þyngri, því skáldlegri varð hún
í hugsun, og þegar hún loksins
komst ekki annað en í hæg-
* Skáldsaga eftir Md. Staél.
[113]
indastólinn, þá sveif hugur
hennar í ljúfum ævintýraheimi,
þar sem hún var alltaf hetjan.
Hún átti sér eftirlætisævintýri,
sem hún rifjaði upp aftur og
aftur. Þetta var eins og að leika
stöðugt sama lagið á spiladós.
Hún gat setið hreyfingarlaus
tímunum saman niðursokkin í
drauma sína. Og henni geðj-
aðist vel að hinu nýja heimili
sínu, Asparlundi, því að um-
hverfið þar átti svo vel við
hinn rómantíska hugarheim
hennar. Skógurinn, heiðarás-
arnir og niður hafsins féll vel
við nýjasta skemmtilestur
hennar, skáldsögur Walter
Scotts.
Á rigningardögum sat hún
í herbergi sínu og handlék svo-
nefnda helgidóma sína. Það
voru gömul bréf frá foreldrum
hennar, frá baróninum á með-
an þau voru í tilhugalífinu og
enn öðrum.
Bréfin voru læst niðri í ma-
hogniskrifborði, sem skreytt
var á hornum sfinxum úr
bronsi, og hún sagði alltaf í
sérstökum, hátíðlegum tón:
- Rosalie, komdu með skúff-
una með bréfunum, stúlka mín.
Stúlkan opnaði skúffuna og
setti hana á stól við hlið hús-
móður sinnar, sem fór að lesa
bréfin, hvert af öðru, hægt og
seinlega og vætti þau með tár-
um sínum.
Stundum leysti Jenný Rosa-
lie af hólmi og gekk út með
móður sinni, sem sagði henni
frá liðinni tíð. Unga stúlkan
sá sjálfa sig í öllum þessum
gömlu sögum. Hún undraðist,
hversu þær voru líkar í hugs-
un og hve draumum þeirra
svipaði saman. Hver og einn
ímyndar sér, að hann sé einn