Heimilisblaðið - 01.07.1964, Qupperneq 31

>,Góða bezta.“ Hann laut yfir hana og
J^gði hendurnar hughreystandi á hendur
hennar. „Elsku vina mín.“
„Hún er falleg, finnst þér ekki?“
„Ekki eins fögur og þú ert, Rinna.“
„Ó, Martin, hún hefur slegið mér við.
Og svo þú!“
„Hvað? Hvað ég?“
„En hringurinn. Enda þótt það sé minn
®h=in smaragðhringur, þá er hún með hann.
Hún neitar sér ekki um neitt, það verð ég
að segja.“
„Já, en Rinna...“
„Hún hefur stolið honum frá mér,“
^nselti stúlkan hátt og af æsingi.
Martin Grove reis á fætur og gekk um
g°lf- Hann hélt höndum fyrir aftan bak,
greiparnar fast spenntar saman.
„En hún skal ekki fá hann,“ mælti Rinna.
>,Hún heldur, að hún hafi hann... En
þott ég verði að . . .“ Hún snöggþagnaði
°S starði ráðleysislega fram fyrir sig.
Martin Grove sneri sér við og leit á
aana. Hann var náfölur.
IV.
BARÁTTA
Þær sögðu ekki orð hvor við aðra á
^pmni upp stigann, frú Kelmer og unga
s úlkan, sem hún hélt vera tengdadóttur
snia. Rag var £yrr en var ag
°fu sjúklingsins, að þær námu staðar
virtu hvor aðra fyrir sér. Svipur frú
elmers bar vott um fyrirlitningu. Svo
0Pnaði hjúkrunarkonan dyrnar, og þær
®engu inn.
Róbert lá eins og hann svæfi, og höfuð
ans var reifað. Tárin komu fram í augu
lu> og hana langaði að hlaupa til hans,
hjúkrunarkonan hélt henni kyrri með
I1, að leggja höndina á handlegg hennar.
’’ er megið helzt ekki ganga nær. Þér
e£ið aðeins sjá hann. Verið svo góð að
j'ekja ekki orð. Hann verður að njóta full-
^eminnar hvíldar." Tía stóð þannig við
0 akaflinn á rúminu og með hönd hjúkr-
HEi
unarkonunnar á handlegg sér. Frú Kelmer
virti hana fyrir sér.
Síðan gaf hjúkrunarkonan þeim þögul
til kynna, að þær yrðu að ganga út úr
herberginu, og dyrnar lokuðust að baki
þeim að nýju. „Eftir atvikum er líðanin
sæmileg," mælti hjúkrunarkonan. „Sér-
fræðingurinn kemur aftur á morgun. En
þér lítið út eins og þér þarfnizt hvíldar,
og þér ættuð að hvíla yður.“ Hún virti
þær báðar fyrir sér hispurslaust og var
strax ljóst, að ekki var allt eins og það
átti að vera þeirra í millum.
„Já, hún skal fá að hvíla sig. Mér finnst
hún ætti að fara í rúmið og fá matinn bor-
inn þangað inn til sín,“ mælti frú Kelmer.
„Nei,“ andmælti Tía, „kærar þakkir, en
ég vildi miklu heldur fá að tala við lækn-
inn. Ég ... ég vildi helzt fá að borða niðri.“
„Það megið þér auðvitað, ef yður sýnist
svo.“ Þær gengu nú frá dyrunum að her-
bergi Róberts og út eftir löngum gangi,
þaðan gegnum annan gang, þrjú þrep nið-
ur í þann þriðja, og síðan tvö þrep upp . . .
út í fjarsta hluta byggingarinnar, sem var
langa leið frá vistarveru Róberts.
„Þetta var eina herbergið, sem ég gat
látið yður í té,“ sagði móðir Róberts. „Hér
er mitt eigið svefnherbergi.“ Hún opnaði
herbergisdyr, og gluggar þess sneru út að
garðinum.
„Kærar þakkir,“ svaraði Tía. „Þetta er
fallegasta herbergi.“
„Já, húsið mitt er mjög rúmgott," anz-
aði frú Kelmer.
Húsið mittl Henni myndi sennilega veit-
ast örðugt að sleppa af því hendinni. En
hún myndi þó neyðast til þess, áður en
langt um liði. Tengdamóðir og tengdadótt-
ir gætu ekki búið undir sama þaki, enda
þótt húsið væri mjög rúmgott. Allt varð
þetta samt að bíða síns tíma, unz Róbert
næði heilsu og — að því ógleymdu — þang-
að til þau væru orðin gift.
Andartak hvarflaði að Tíu, hvort hún
ætti að segja frú Kelmer allan sannleik-
ann, en óðara varð henni ljóst, að bezt
væri að láta það ógert.
„Má ég staldra við andartak?" spurði
móðir Róberts.
„Já — já gjarnan."
Milisblaðið
163