Heimilisblaðið - 01.07.1964, Page 32

Sem snöggvast virti frú Kelmer fyrir
sér ungu stúlkuna frá hvirfli til ilja, þessa
stúlku í alltof viðkvæmum skóm, alltof
þunnu sokkum og með þetta stöðuga „Kær-
ar þakkir“ á vörunum. Það hlaut að vera
komin einhver snurða á þráðinn hjá henni
og Róbert, þótt þau væru ekki búin að
vera lengi gift.
Frú Kelmer þekkti son sinn. Hún settist
á legubekkinn, og Tía fékk sér þar einnig
sæti vænan spöl frá henni.
„Bréfið frá yður kom eins og reiðar-
slag — Tía. Það er annars skrítið nafn,
sem þér heitið.“
„Æjá. Róbert veit ekki ennþá, að ég
hef skrifað yður.“
„Nú, ég hélt, að hann hefði komizt að
því, og að þess vegna hefðuð þið komizt
upp á kant.“
„Komizt upp á kant?“
„Já, ég lét mér detta það í hug.“
„Við Jcomumst upp á kant...“
„Á öðrum degi eftir brúðkaupið!“
„Já,“ svaraði Tía eftir stutt hik.
„Ekki vænti ég, að þér vilduð segja mér,
hvernig það bar til?“
„Ég á bágt með að gera það á bakvið
Róbert, finnst mér.“
„Það gætuð þér vel, en það viljið þér
sem sagt ekki,“ mælti frú Kelmer. „Auk
þess er spurning, hvort ég myndi trúa einu
orði af því. Þér heyrið, að ég vil vera full-
komlega opinská við yður, Tía.“
„Það vil ég líka gjarnan vera við yður.“
„Ég skil vel, að yður finnist ekki þér
vera reiðubúin til þess eins og á stendur.
En segið mér eitt — hafið þið þekkzt
lengi ?“
„í nokkrar vikur,“ svaraði Tía. Nokkmr
vikur. Tvær vikur.
„Og þið hittuzt. . .“
„í leikhússamkvæmi.“
„Ég get ímyndað mér, að þið hafið óð-
ara orðið hrifin hvort af öðru — tvö
snoppufríð ungmenni. Sonur minn er mjög
aðlaðandi ungur maður.“
„Já.“
„Og þið voruð gefin saman í London
þennan dag, sem þér senduð mér bréfið?“
Tía greip til fyrstu meðvituðu ósann-
indanna: „Já.“
„í ráðhúsinu, þykist ég vita.“
„Nei, í kirkju. En látið heldur Róbei’t
segja yður frá þessu öllu, þegar haW1
kemst til heilsu.“
„Já, ef þér viljið það heldur.“
„Hann verður sennilega reiður við mté
fyrir að hafa skrifað yður.“
„Sennilega. Hann er bráðlyndur, sonui’
minn.“
„Mér fannst það vera rangt, að láta yð'
ur ekki vita um giftingu okkar; rangt oS
tillitslaust.“
„Tillitslaust?“
„Já, ég á við, að það hefði ekki litið vel
út — og beinlínis verið tillitslaust, ef éS
hefði allt í einu komið hingað og sezt að
sem frú í þessu húsi — og það hlyti yðui’
að hafa fundizt."
„Sem frú í þessu húsi?“
Tíu skildist, að frú Kelmer ætlaði sér
að berjast fyrir rétti sínum og aðstöðu-
Hún hélt áfram: „Mig langaði til, að yðui’
félli vel við mig, og að yður fyndist ekk1
sem ég hefði stolið Róbert frá yður.“
„Að mér félli vel við yður?“ endurtók
móðir Róberts.
„Já, ég vonaðist til, að þér . . .“
„Má ég spyrja, lesið þér mikið af mærð'
arfullum skáldsögum?“
„Nei, aldrei,“ svaraði Tía.
Þær litu hvor á aðra og þögðu.
„En hvað því viðvíkur að stela Róbei’t
frá mér,“ mælti frú Kelmer, „þá er eng'
inn, sem gæti slíkt. Róbert veit, hvar hanu
er staddur.“
„Hann elskar mig.“
„Má vera,“ svaraði frú Kelmer kæi’U'
leysislega. „Hann leitast alltaf við að ná 1
það, sem hann kærir sig um.“
„Hann óskaði þess að giftast mér. HanU
taldi mig á það.“
„Sagði hann yður nokkuð um sjálfu11
sig?“
„Já, alveg fullnóg,“ svaraði Tía og vaí
reiðubúin til frekari átaka.
„Ég skal ekki fara að segja yður neitt
það um Róbert, sem þér kærið yður ekk1
um að heyra,“ mælti frú Kelmer. „Þa^
er alltaf bezt, að maður komist að slíku
hjálparlaust. Þá fær maður líka fulla vitn-
1(34
HEIMILISBLABlP