Heimilisblaðið - 01.12.1965, Síða 10

næmdist nautpeningurinn samt fyrirvara-
laust og tók síðan á rás í stórum sveig,
en höfðu þó ekki augun af þessari varnar-
lausu renglu sem ég var. Tennurnar nötr-
uðu í mér af hræðslu, og hnén skulfu, svo
ég gat næstum heyrt það.
„Svona — svona — elsku litlu kýr!“
tautaði ég óðamála. „Elsku litlu vænu
mjólkurkýr!" Þær hnusuðu og hristu haus-
ana, sleiktu á sér granirnar og virtust glor-
soltnar. Skyndilega fékk ég hugsun í koll-
inn: Rauði kjóllinn minn! Nautpeningur
hatar allt sem rautt er; það hef ég alltaf
heyrt.
„Bíðið andartak, aðeins andartak!" sagði
ég bænarrómi, og með skjálfandi hönd-
um reif ég af mér kjólinn. Vindsveipur
þreif hann út úr höndunum á mér og feykti
honum í áttina til kúnna. Það sem nú gerð-
ist, minnti helzt á minniháttar jarðhrær-
ingar. Skepnurnar veltust hver innan um
aðra í megnustu ringulreið. Þegar þær loks
höfðu jafnað sig, þustu þær á brott eins
hratt og þær gátu, svo að undir tók í jörð-
inni, og í áttina að hliðinu, sem ég hafði
skilið eftir opið. Rauði kjóllinn minn blakti
aftur eftir hryggnum á einni beljunni, fast-
ur við horn hennar — en eftir stóð ég, í
þunnum bieikum nærkjól i steikjandi sól-
skininu.
„Afsakið," var sagt fyrir aftan mig, „en
því í ósköpunum voruð þér að skilja hliðið
eftir opið?“
Ég snarsneri mér við og sá ungan kú-
reka á hestbaki, sem leit til mín illilega.
Ég býst við, að ég hafi roðnað frá hvirfli
til ilja.
„Mér fannst það ágætis hugmynd, þeg-
ar ég gerði það,“ svaraði ég. „En nú hefði
ég ekkert á móti því að mega vakna.“
„Vakna?“
„Já. Mig hefur oft áður dreymt eitthvað
þessu líkt áður, skiljið þér. Þekkið þér ekki
til slíks? Maður er á gangi eftir aðalgötu
í mesta sakleysi og verður þess allt í einu
var, að allir hlæja að manni. Maður virðir
sjálfan sig fyrir sér og uppgötvar, að mað-
ur er næstum því ekki í neinu“
Ég verð að segja, að kúrekinn tók þessu
ósköp skikkanlega. Hann brosti og kinkaði
kolli.
„Ojú, ég kannast við þetta. En það var
þetta varðandi hliðið —“
„Ekki vænti ég þér hafið tiltækan slopp?“
spurði ég. „Eða baðkápu? Ein af þessum
rækalls kúm yðar stakk af með kjólinn
minn, og bara ég hefði nú eitthvað til að
fara í. .. . “
„Hérna,“ sagði hann, „takið þessa regn-
kápu!“ Hann leysti samanbrotna olíukápu
frá hnakknum sínum aftanverðum.
„En hvað þetta er falleg kápa“ sagði ég.
„En nú verðið þér að hafa mig afsakaða.
Við getum spjallað betur saman eitthvert
annað sinn.“
„Við getum vel spjallað samán hér og nú
þegar. Mér þætti gaman að vita, hvers
vegna þér skilduð hliðið eftir opið.“
„Það er ég búin að segja yður!“ svar-
aði ég afundin. „Hvað kemur yður það
annars við?“
„Það vill svo til, að ég á þetta hlið,“
sagði hann. „Og ég á líka skepnurnar, sem
sluppu út um það.“
„Það var mál til komið, að þær slyppu,“
anzaði ég snögg upp á lagið. „I næstu
andrá hefðu þær étið mig.“
Hann brosti aðeins og vafði sér sígar-
ettu. „O, það efast ég nú um,“ svaraði
hann kæruleysislega. „Ég hef aldrei séð
þær ráðast á neitt jafn ljósrautt og undir-
kjólinn yðar.“ Ég roðnaði og varð æf. —
„Kýrnar ætluðu yður alls ekkert illt. Þetta
var bara leikur.“
„Ég kæri mig alls ekki um neinn leik,“
andmælti ég.
„Engin þeirra hefði snert við yður. —
Þær vildu aðeins fá að virða yður smá-
vegis fyrir sér.“ — Hann gaut til mín
auga og brosti dauft. Mér var óðara ljóst,
að ég þoldi alls ekki þennan mann.
„Haldið þér ekki, að þér gætuð útvegað
mér aftur kjólinn minn, sem kýrin yðar
hljóp burtu með?“ sagði ég.
„Það hugsa ég bara,“ sagði hann. „Hann
fer kúnni heldur ekki tiltakanlega vel.“
Svo hélt hann af stað í áttina að kúa-
hópnum, sem hann varð að elta uppi.
Strax þegar ég var orðin ein, fór ég að
kjökra. Hræðslan sem hafði gripið mig á
230
heimilisblaðið