Heimilisblaðið - 01.12.1965, Page 26

„Jú, Dan. Ég hef þegar fyrirgefið þér,“
svaraði hún róleg. „En — en það er líka
allt og sumt sem ég get sagt að svo
stöddu.“
Hann greip um hendur hennar og reyndi
að fá hana nær sér.
„Þú fyrirgefur mér, Margie? Það er ein-
mitt það, sem skiptir öllu máli — þú elsk-
aðir mig, Margie, áður en-------? Var það
ekki?“
„Mjög mikið, Dan.“ Varir hennar skulfu,
svo að hún varð að herpa munninn saman
til þess hann sæi það ekki.
„Já, en þá —“ hóf hann máls og reyndi
að þrýsta henni að sér, en hún losaði hend-
ur sínar og vék frá honum.
Eftir langa og lamandi þögn, spurði
hann: „Þú — þú elskar mig sem sagt ekki
lengur?“
„Ég veit það ekki,“ svaraði hún. „Ég
veit það ekki, Dan. Á þessari stundu er
líkast því sem ég hafi engar tilfinningar
meir. Ég hef þráð það, að þú kæmir og
segðir einmitt þetta sem þú hefur nú sagt;
en þegar þú ert loks kominn, þá —“ Rödd
hennar var nánast hljómlaus. „Það er eins
og ég sé dauð og finni ekki lengur til
neins.“
Hann gekk til hennar og reyndi að
leggja höndina yfir hönd hennar. „Jafnvel
þótt þú segðir, að þú vildir ekki sjá mig
framar, myndi ég ekki ásaka þig fyrir
það, ástin mín,“ sagði hann svo auðmjúk-
ur, að það gekk henni hjarta nær. „Ég
mun aldrei geta fyrirgefið sjálfum mér
og býst heldur ekki við því, að þú gerir
það. Ég þrái aðeins, að þú hugsir ekki til
mín með of mikilli beiskju — og að þú
viljir leyfa mér að sjá þig aftur. Viltu það,
Margie? Viltu leyfa mér að hitta þig aft-
ur — jafnvel oft?“
„Ég veit það ekki,“ svaraði hún. „Ég
verð að hugsa mig um, Dan.“
„Þú mátt ekki afmá mig úr lífi þínu,“
sagði hann bænarrómi. „Ef þú aðeins viss-
ir, hvað ég hef orðið að reyna síðustu vik-
urnar — hvað ég hef þráð þig, — þá mynd-
irðu ef til vill skilja það, hvað ég 'sé eftir
þessu öllu. Þú verður að leyfa mér að hitta
þig og vera vinur þinn, jafnvel þótt þú get-
ir ekki lofað mér meiru á stundinni.“
„Gott og vel, Dan.“ Hún dró andann
djúpt. „En nú verðurðu að fara. Ég vil
helzt ekki tala meira um þetta.“
„Þú hefur í hyggju að vera nokkuð
ströng gagnvart mér, er það ekki?“ spurði
hann.
„Nei, Dan.“ Hún hækkaði róminn. „Þú
mátt ekki halda, að ég ætli að reyna að
hefna mín með því að særa þig. Það er
alls ekki það — ég þoli bara ekki að tala
meira um þetta að sinni. Þú verður að
trúa mér. Dan.“
„Jæja. Ég skal þá fara.“ Hann hikaði
enn um stund, en sagði svo: „Manstu, að
við vorum búin að ákveða að fara saman
á dansleikinn, Margie?"
Það var ákafi í rödd hans. „Þarf sú
ákvörðun nokkuð að breytast? Getum við
ekki orðið samferða? Það er á laugardag-
inn kemur, er það ekki?“
„Ef ég fer þangað á annað borð, þá fer
ég með pabba,“ svaraði hún. „Og nú máttu
ekki spyrja mig um fleira, Dan.“
„En ég fer allavega þangað,“ sagði hann
ákveðinn. „Ég fæ þá kannski tækifæri til
að sjá þig þar.“
Þegar hann var farinn, lét hún fallast
í djúpa hægindastólinn fyrir framan arin-
inn. Hún var dauðþreytt og með öllu ófær
um að hugsa eða finna til á þann hátt sem
henni var eiginlegt.
Eftir litla stund kom dr. Norman inn.
Án þess að segja orð gekk hann að stól-
kollinum til hliðar við hana og settist. Síð-
an dró hann pípuna upp úr vasanum, sló
henni við aringrindina og sagði loks: „Jæja,
svo að Dan er farinn aftur.“
„Já, pabbi, hann er farinn. En hann
kemur máski og heimsækir mig endrum
og sinnum.“
„Eruð þið búin að endurnýja trúlofun-
ina?“
Hún þvingaði sig til að brosa. — „Nei,
pabbi minn.“
Hann stundi. En í rauninni var engu
líkara en honum létti.
246
HEIMILISBLAÐIÐ