Heimilisblaðið - 01.07.1977, Qupperneq 8

var skýhnoðra að sjá, sveimaði dökkur
depill. Hann barst nær og nær, stækkaði,
og mændi til jarðar gulum og glerkennd-
um augum. Síðan hætti hann hringflugi
sínu. Stórir vængirnir drógust saman, það
stirndi á hvítt höfuð og tveir vængjaoln-
ogar skutust fram um leið og hinn sterki
fugl steyti sér niður svo að söng í fjaður-
hamnum.
Við þennan háa hvin leit mörðurinn upp.
Andartak gerði hann þá skyssu að álíta
þetta vera fálka, og svo óhræddur og bar-
dagaglaður sem. hann var að eðlisfari, þá
hafði hann ekki hugsað sér að láta í minni
pokann fyrir einu fálkagreyi, heldur ætl-
aði hann sér að verja feng sinn til hins
síðasta. En hann komst of seint að raun
um, að honum hafði missézt. Hann rak
upp hálfbælt hvæs, hrökk í kút andartak
og stökk síðan til hliðar. En það stökk
varð reyndar beint í klær arnarins.
Einbeittur og iðinn til hinzta andartaks
beit hann árangurslaust í stálharða og
fjaðurvarða fæturna yfir höfðu sér, en
fékk aðeins kjaftinn fullan af dún. Stál-
klærnar herptust saman, og fyrr en varði
var mörðurinn allur. Risavaxinn fuglinn
opnaði klærnar og lét bráðina lausa; hon-
um fannst jafn seig og tormelt málstíð
ekki freista sín. Hann þandi vængina lítið
eitt og lét sig nema staðar við laxinn dauða.
Þar læsti hann annarri klóinn í fiskinn, ;
til merkis um, að sá ránsfengur væri hans j
eigin bráð. Stutta stund hélt hann kyrru
fyrir og svipaðist um, þeim augum sem
hétu því að gefa engin grið þeim, sem ætl-
aði sér að ónáða hann. En þar sem eng-
inn var sjáanlegur, tók hann til við góð-
gætið, krukkaði í gómsætan fiskinn og
svelgdi hann í stórum og gráðugum munn-
fyllum..
Stöku sinnum lyfti hann fögru rándýrs-
höfðinu, sem nú var blóði stokkið, og
renndi forvitnilegum glyrnum út yfir
fljótið þangað sem laxarnir stukku í sól- [
skininu. Þetta fannst honum tilgangs-
laus og óskiljanlegur leikur. Þegar hann
hafði gert bráð sinni skil til hálfs, greip
hann afganginn í klærnar og hóf sig á
loft með þungum vængjatökum. Og burtu
flaug hann — sá sterkasti — burt út yfii’
streymandi fljótið, yfir þéttan skóginn,
burtu í átt til hárra fjallanna undir há-
um himninum, þangað sem hann átti séi’
ból.
1
116